Heimilisritið - 01.07.1956, Síða 39

isverð og ég gat breitt yfir hana
í vöggunni. „Sofðu vel, elskan,"
sagði ég við hana. ,,Þegar þú
vaknar, skulum við fara að synda
aftur.'
Ég settist við elhúsborðið, ýmist
kreppti eða rétti úr fingrunum,
hugsaði um Roy og var óróleg
hans vegna. Hann gerði mér svo
hverft við, þegar hann kom inn,
að ég stökk upp af stólnum.
,,Ætla bara að fá mér aftur í
glasið," sagði hann þurrlega og
tók nýja visky-flösku út úr skápn-
um.
Mér fannst kverkarnar í mér
herpast saman. ,,Hefur þú alls
ekkert sofið, Roy?"
Hin þunga stuna, sem hann gaf
frá sér, svo þreyttur, svo hug-
sjúkur, gekk mér að hjarta. Ég
gleymdi öllum fyrirætlunum mín-
um. Rekin af ákafri löngun til að
hjálpa honum, hljóp ég á eftir
honum inn í herbergið. ,,Roy, get
ég nokkuð gert?"
Hann sat á rúminu og var að
opna flöskuna. Hann hellti tals-
verðu viskyi í glasið, varlega,
eins og líf hans væri undir ná-
kvæmninni komið. An þess að
líta á mig, sagði hann: ,,Nei."
„Villtu ekki tala um það, hvað
sem það er, sem að þér amar?
Stundum er það til bóta, ef mað-
ur getur sagt frá því."
Hann drakk viskyið í einum
teyg og starði beint framan í mig,
eins og þrumuský á svipinn. „Þú
ert komin í þessi baðföt aftur.
Vertu ekki í þessu nálægt mér,
Jean. Þú veizt ekki, hvað ég er.
Ég er dýr, sjáðu til. Auðvirðilegt,
viðbjóðslegt dýr."
Hamstola skellti hann glasinu
niður, það brotnaði í þúsund
mola og á augabragði var hann
staðinn á fætur, æddi fram og
aftur um herbergið, sló krepptum
hnefanum í lófann, hin innbyrgða
þögn hans var rofin og öll von-
brigði hans brutust út. „Ellen
heldur það! Það heldur hún um
mig. Allt í lagi, svo ég reyni að
afsaka hana. Ég reyni að muna,
að hún hlaut lélega uppfræðzlu
hvað ástalff karls og konu snerti,
hélt það væri skylda, það er að
segja eitthvað ósæmilega, sem
konan yrði að beygja sig fyrir, en
nyti aldrei. Guð minn, hvað ég
hef reynt að skilja duttlungana
hennar, fylgjast með henni í til-
raunum hennar til að öðlast ör-
yggi eða hvað það nú er, sem
hún girnist meira en mig — bara'
mig, eiginmann hennar. Svo ég
verð leiður á niðurlægingunni,
sem felst í því að biðja og biðja.
Svo ég geng svo langt, að grípa
til reiðinda ráðstöfunar: engin
ást, allt í lagi, þá vinnur Roy
ekki."
„Roy, ó, Roy!"
JÚLÍ, 1956
37