Heimilisritið - 01.07.1956, Qupperneq 41

En hann hafði ýtt mér upp að
veggnum og handleggir hans
héldu mér eins og í spennitreyju.
Eg barðist gegn honum og reyndi
að íorðast leitandi varir hans og
áleitnar hendur. Ég tók andköf af
ótta og ég var vamarlaus.
Þá heyrðust köll, sem stöðugt
jukust einhvers staðar langt úr
fjarska —- æðisgengin, felmturs-
full.
Roy lyfti höfðinu og sleppti tak-
inu. Hann hlustaði. „Það er eitt-
hvað undarlegt á seyði þama
útí," sagði hann.
Köllin jukust —- þau komu nær.
Síðan var barið hastarlega á
eldhússdyrnar og Roy kipptist
aítvfr á bak eins og leikbrúða íest
á þráð. Grimmdin vék úr augun-
um fyrir ótta. „Vertu ekki fyrir
mér," öskraði hann. „1 guðanna
bænum farðu írá dyrnuum!” og
hann hrynti mér til hliðar.
Eins og óður maður setti hann
lykilinn í skrána. Hann stóð
íastur og hann bölvaði. En þegar
dyrnar lukust upp, þaut hann út
úr herberginu eins og kólfi væri
skotið og ég heyrði hratt fótatak
hans niður ganginn.
Ég hljóp á eftir honum, greip
sloppinn, slétti úr hárinu með
kjánalegu handapati, hjarta mitt
barðist ofsalega.
NIÐUR á ströndinni hélt ókunn-
ur maður í gegnblauium fötum á
litlum, rennvotum líkama Bar-
böru. Það hringsnerist allt fyrir
augunum á mér, þegar Roy
tróðst í ofboði til hans og tók
Barböru í fangið. Hann lagði
hana upp að breiðu brjósti sínu
og hvíslaði blíðlega: „Barbara,
barnið mitt. Líttu á pabba. Segðu
pabba, að ekkert sé að þér."
Orð suðuðu fyrir eyrunum á
mér — ókunni maðurinn var að
segja: „ég dró hana upp úr sjón-
um." Roy sagði aftur og aftur:
,,hún er barnið mitt — hún er
litla stúlkan mín," og ókunni
maðurinn'sagði: „Heyrið þér mig,
herra minn, ég skildi báða krakk-
ana mína eina eftir niður á
ströndinni. Ég verð að fara." Síð-
an hrópaðí Roy, hrópaði í ofboði
til guðs, til mannsins, til mín.
Ókunni maðurinn hvarf og ég
hljóp á eftir Roy inn í húsið til
herbergis Barböru. Þar lagði hann
hana á rúm og bölvandi og biðj-,
andi hóf hann lífgunartilraunir á
henni.
„Hringdu í sjúkrahúsið!" skip-
aði hann mér. „Hringdu til Ellen-
ar!"
Ég sá Barböru mína liggja graf-
kyrra á rúminu, þari hafði festst í
Ijósu hári hennar, litlu sundfötin
voru rifin frú bústnum líkama
hennar, og ég sá ráðvillt andlitið
á Roy, svitastorkið af áreynslu
JXÍrLÍ. 1956
39