Heimilisritið - 01.07.1956, Qupperneq 42

við að reyna að vekja hana til
lífsins og ég var of skelfd til þess
að geta grátið. Eg þaut að síman-
um. Ég náði til sjúkrahússins.
„Ég — ég get ekki náð í Ellen!”
hrópaði ég þegar ég hljóp aftur
inn í herbergið og ég ýtti Roy
hranalega til hliðar. Ég gerði það
vegna þess, að ég varð að kom-
ats til Barböru, varð að snerta
hana, gæla við hana, láta vel að
henni. Strax og ég snerti mátt-
lausa fingur hennar losnaði um
tárin. Roy hafði ekki leyft mér að
svara kalli hennar og hún hafði
farið að leita okkar í sjónum, ban-
væna sjónum. '
„Ég ætla að reyna að ná í Ell-
en," sagði Roy og stundi þungan,
og ég vissi að hann var hálf-
brjálaður eins og ég, þar sem ég
lá á hnjánum við rúmið, nuddaði
hendur og handleggi Barböru og
þrýsti henni að mér í von um að
geta veitt yl og hlýju inn í hana.
„Barbara, gimsteinninn minn,
andaðu fyrir Jean. Gerðu það,"
ég grét, lagði varirnar upp að litla
bláa munninum hennar og byrj-
aði að anda heitu lofti úr lungum
mínum niður í hana, andaði og
andaði þar til brjóst mitt var að
springa og mig verkjaði í það,
hélt samt áfram og beið eftir því,
að litla bringan undir höndum
mínum hreyfðist og svaraði.
Roy kom aftur frá símanum og
snökti gjörsamlega bugaður.
„Hún getur ekki dáið!" Hann ýtti
mér til hliðar, setti munninn upp
að munn Barböru og byrjaði að
anda eins og ég hafði gert.
f hugsunarleysi hallaði ég mér
upp að veggnum og hlustaði á
sjúkravagnsflautuna, sem skar
innan eyrun og síðan fann ég, að
rrlér var ýtt út úr herberginu, þeg-
ar læknirinn og björgunarsveitin
þyrptust inn með lífgunartækin.
Þeir létu Roy einnig fara út. Við
reikuðum saman inn í setustof-
una, þar hneig ég niður á stól og
sat þar í hnipri með hnén reist
upp, skjálfandi, fárveik. Ég gaf
guði vitfyrringsleg loforð, ef hann
aðeins vildi þyrma Barböru. Roy
æddi fram og aftur og gaf frá sér
niðurbældar stunur.
Inn í þetta musteri sorgar og
biðar gekk Ellen Johnson. Ég sá
á andliti hennar, að Roy hafði
sagt henni í símann, við hverju
var að búast. Hún stundi upp,
„Roy?" hljóp síðan yfir herbergið
og lamdi með hnefunum að dyr-
um Barböru. „Ég vil sjá barnið
mitt!"
Roy reyndi að halda aftur af
henni, en hún reif sig lausa af
honum og sparkaði í dyrnar, þar
til þær hrukku upp.
Andlit á björgunarmanni birtist.
,,Við erum að gera allt, sem við
getum til þess að bjarga henni.
40
HEIMILISRITIÐ