Heimilisritið - 01.07.1956, Qupperneq 43

Viljið þér gjöra svo vel. Þér getið
ekki komið inn."
Rostinn virtist lægja í Ellen.
Vangar hennar voru öskugráir og
hún reikaði eins og drukkinn
maður þar til hún var komin inn
í mitt herbergið. Hún stóð eins og
utan við sig, tómleg augun hvöríl-
uðu reikul um, þar til henni varð
litið á mig. ,,Þú!" hrópaði hún
æst. ,,Þú lézt barnið mitt drukkna!
Hvers vegna gættir þú hennar
ekki?"
Roy réðist að henni. ,,Nei,"
sagði hann rámur. ,,Asakaðu ekki
Jean. Ásakaðu mig ... ég vildi
ekki lofa Jean að fara til hennar,
þegar hún kallaði."
Eg stökk á fætur til þess að
biðja Ellen fyrirgefningar, til að
útskýra, en orðin frusu á vörum
mér og ég hopaði aftur á bak
hrædd við það sem ég sá. Dyrnar
að herbergi Barböru opnuðust
hægt, læknirinn kom út og lokaði
hurðinni varlega á eftir sér. Eins
og dregin af segulstáli færðum við
okkur öll þrjú nær honum.
,,Mér þykir það leitt," sagði
hann hásum rómi. Ég samhrygg-
ist yður, frú Johnson."
„Dáin?" Rödd Ellenar var hæg,
yfirvegandi. „Dáin?” hvíslaði hún
örvingluð.
Ég átti við mína eigin skelfingu,
mitt eigið magnleysi að stríða. Ég
greip andann á lofti, þrýsti hnú-
l
unum inn í augun og beit í tung-
una til þess að æpa ekki upp yfir
mig, svo að ég vissi ekkert, ég sá
ekkert, þar til Ellen var skyndi-
lega komin upp að mér.
Með móðursýkislegum ofsa
réðist hún að mér. „Þú lézt barnið
mitt drukkna! Þú sendir hana í
dauðann!"
Roy þreif til hennar, hristi hana
til. „Hættu, Ellen, hættu! Hlustaðu
á mig! Það var ekki hennar sök.
Það var hverjum sem er að
kenna, það var mér að kenna.
Mér leið illa, Ellen. Jean reyndi
að hughreysta mig — og ég not-
færði mér hjartagæzku hennar. Ég
varð að hafa einhvern til að tala
við, og þú varst ekki hér. Sökin
er mín. Ásakaðu mig! Ásakaðu
mig, en hættu aldrei að elska mig.
Ó Ellen, ég elska þig svo heitt! Ég
hef aldrei elskað neina aðra en
þig."
Æðið rann fljótt af henni, líkt og
þegar blásið er á kertaljós, sorg-
in kom í staðinn og fingur hennar
fálmuðu eftir andliti Roy. Hún hélt
því þétt upp að andliti sínu. „Roy,
Roy, hvað hef ég gert þér? Ut í
hvað leiddi ég þig? Roy, þú ert
allt, sem ég á nú. Allt, allt. Hjálp-
aðu mér, Roy."
„Komdu," sagði hann óstyrkri
röddu. „Ó, ástin mín, komdu."
Hann lagði handlegginn utan um
hana og leiddi hana blíðlega að
JÚLÍ, 1956
41