Heimilisritið - 01.07.1956, Qupperneq 59

Maður, sem komst upp á að njóta
vciðiskapar á sínum efri árum, varð jafn-
vel ennþá stórurkari í frásognum af
veiðiafrckum sínum en aðrir laxveiði-
menn. Hann varð hroðalega móðgaður,
þegar kunningjar hans létu á sér skilja,
að þeir tryðu honum mátulega, svo hann
keypti sér vogarskálar, setti þær inn í
skrifstofu sína og lét kunningjana horfa
á, er hann vigtaði fiskana. Kvöld eitt
kom nágranni askvaðandi og bað æst-
ur um vogarskálarnar að láni andartak.
Hann kom aftur með þær efrir tíu mín-
útur, ljómandi af gleði. „Oskið mér til
hamingju," hrópaði hann. ,,Eg er ny-
búinn að cignast fjöratíu og átta punda
þungan son.“
*
„Fyrir hvað er þessi maður ákærður?"
spurði dómarinn.
„Drykkjuskap og ólæri,“ tilkynnti
lögregluþjónninn. „Hann var í slags-
málum við bílstjóra.“
„Komið með bílstjórann," skipaði
dómarinn.
„Það er nú cinmitt það, herra minn,“
sagði lögginn. „Það var enginn bíl-
stjóri."
#
Lítill snáði sat fyrir aftan sköllóttan
mann í kirkjunni. Sá sköllótti var sífellt
að klóra sér í háreifunum í öðrum vang-
anum, unz litli snáðinn stóðst ekki mát-
ið lengur, hallaði sér fram og sagði:
„Heyrðu, manni, þú nærð henni aldrei
þama. Af hverju rekurðu hana ekki út
á bersvæðið?“
„Lækivr, læknir,“ kallaði Larsen æst-
ur í símann, „komdu fljótt. Þú veizt að
konan mín sefur alltaf með munninn
galopinn, og rétt áðan hljóp mús ofan í
hana.“
„Ég verð konnnn eftir ti'u mínútur,"
sagði læknirinn, „á meðan getur þú
reynt að veifa ostbita úti fyrir munnin-
um, máske kemur músin þá út.“
Þegar læknirinn kom, stóð Larsen og
veifaði sex punda laxi í ákafa fyrir fram-
an andiitið á frú Larsen, sem lá eins og
dauð væri.
„Hver er meiningin?“ spurði lækmr-
inn æstur. ,,Ég sagði þér að veifa ost-
bita. Mýs kæra sig ekkert um lax.“
„Ég veit, ég veit,“ másaði Larsen. „En
við verðum að fá köttinn út fyrst.“
*
Rithöfundunnn Stephan Leacock
sagði 'oft þcssa sögu af sér: ,Fyrir mörg-
um ámm, þegar ég var nýbúinn að fá
doktorsgráðu í heimspeki, var ég afar
hreykinn og skrifaði mig dr. Leacock
í tíma og ótíma. Á ferðalagi til Austur-
landa skrifaði ég mig þannig í farþega-
skrá skipsins. Eg var að koma farangri
mínum fyrir í klefanum, þegar þjónn
drap á dyr og spurði: „Emð þér dr.
Leacock?" Já, sagði ég. „Skipstjóri bið-
ur vður, læknir, að gjöra svo vel að
koma og líta á fótinn á einni skipsþern-
unni.“ Ég af stað eins og skot til að
gegna læknisskyldu minni. En það stoð-
aði mig ekkert. Annar náungi varð á
undan mér. Hann var doktor í guð-
fræði.“
JÚLÍ, 1956
57