Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Síða 5

Starfið þroskar.
Eftir
Marie Sophie Schwartz.
Fyrsti þáttur.
I.
Fyrsta maí 18— var heiður himin, sólskin
og hlýtt í veðri, í öllum gestgjafahúsum og
skemtistöðum í nágrenni höfuðborgarinnar
bjuggu menn sig undir fjölmenna heimsókn.
Dýragarðurinn var skrautlegur á að Iíta frá
þvi árla um morguninn.
Hópar manna á skemtigöngu héldu út úr
borginni, til að njóta veðursældarinnar. Allir
voru hýrir og ánægjulegir á svip. Vorsólin
virtist hafa rekið sorgir og áhyggjur á braut
og vakið gleði í hugum og hjörtum.
Menn virtust hafa það eitt fyrir augum, að
gera sjer sem glaðastan dag að hægt væri. —
Meðal þeirra, er voru á skemtigöngu, voru
samt tveir menn, sem fremur virtust þangað
komnir, til þess óáreittir að geta talast við, en
til þess að njóta vorblíðunnar.
Annar þeirra var skrautbúinn maður, lítill
vexti, Ijóshærður og fremur fríður sínum, þótt
blærinn á ljósbláu augunum væri lymskulegur.
Hið mikla vangaskegg og hin alrakaða haka
settu á hann sjómannssvip, þó grennleikur
hans og hinn tígulegi limaburður mæltu móti
slíkri ályktan.
Förunautur hans var maður hávaxinn; bar
hann sig fyiirmannlega, en var tötrum búinn
sem betlari. Á litla fagurhærða höfðinu hafði
hann hattgarm. Andlitið, sem gægðist fram
undan þessum ræfilslega höfuðbúnaði, var fölt
og magurt, en drættir þess ákveðnir. F*að bar
svip þungra rauna og sárrar neyðar.
Annar fatnaður mannsins samsvaraði hattin-
um nákvæmlega. Er hinn fátæklegi og tötra-
legi klæðnaður hans var borinn saman við
skrautbúning förunautsins, furðaði mann á, að
hinn síðarnefndi skyldi vera í fylgd með hin-
um.
Hinn prúðbúni virtist samt eigi í svipinn
gefa gaum að hinu óálitlega útliti samferða-
mannsins, en margar aðrar hugsanir sóttu á
hann og fyltu gersamlega huga hans.
»Pað er þá úti um þig,« mælti hann, tók
gullúr upp úr vasa sínum og leit á það.«
íKlukkan er nú 91/*.* bætti hann við; »eg
hefi þá ráð á nokkrum klukkustundum. Við
skulum ganga inn í frakkneska gistihúsið; þar
getum við fengið einkaherbergi, og eg býð
þjer til morgunverðar. Samræða okkar mun
vissulega koma þjer að haldi. Jæja, Ahrnell,
gengurðu að tilboði mínu.
»Vissulega, og það því fremur, þar sem eg
dögum saman hefi eigi vitað, hvað það er að
vera saddur,« svaraði hinn tötrum klæddi,
»Pú ert banhungraður, þeim mun betra.
því að þegar maginn er tómur þá er skapið
1