Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Side 6

2
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
auðsveigt, skynsemiti vakandi og samviskan
þögul. Hin síðast nefnda er, ef satt skal segja,
að eins mánaðarvarningur fyrir fálæklingsgrey
eins og þig.
Síðan stigu þeir inn í gistihúsið og fengu
þar einkaherbergi. Meðan þeir biðu eftir morg-
unverðinum mælti sá, sem beðið hafði um
hann:
»Pú hefir leitað hjálpar hjá mjer. Jeg ætla
einnig að hjálpa þjer, en þá verðurðu að taka
með mjer þátt í starfi, þar sem mikið er lagt
i hættu, en þar sem einnig er stórt að vinna.
Er þjer hugþekt að gerast í skjótri svipan
ríkur, í stað þess að vera fátækur?*
»Því er auðsvarað, Strömberg. Er maður
hefir þo'Iað svo margar þrautir sem jeg, þá á
maður að eins eina ósk og hún er: að losna
við neyð og skort,« svaraði Ahrnell.
Geti jeg með nokkru móti aflað mjer fjár,
svo að jeg komist úr fátækt og eymd, í sjálf-
stæða stöðu, þá máttu treysta á mig. Jeg hefi
af þeim einum ástæðum leitað þig uppi, að þú
rjettir mjer hjálparhönd, til að komast upp af
því hyldýpi, sern gáleysi mitt hefir steypt
mjer í.
»Gott. Jeg lofa að þú skulir sjá fífil þinn
fegri á ný, ef þú að eins ert hugrakkur,* mælti
Strömberg og skotraði um leið augunum læ-
víslega til Ahrnells, sem sat og starði í gaupn-
ir sjer.
»Hugrakkur,« endurtók Ahrnell. »Hverju
hefi jeg að glata. Svo aumlegu lífi að eigi
getur verra. Par sem hagnað er að finna mjer
til handa, gelur eigi fyrir mig verið um tjón
að ræða, því jeg á eigi neitt að leggja á
hættu.«
»Víst; aldrei er maður svo fátækur, að mað-
ur geti eigi orðið snauðari. Pú getur t. d. glatað
frelsi þínu og átt á hættu að lenda í svartholinu.*
Við orð Strömberg stökk Ahrnel! upp úr
sæti sínu. Vangar hans, sem bleikir voru af
eymd og hungri, huldust dökkum roða, hann
knýíti hnefana og opnaði varirnar til að mæla
þau orð, er reiðin bljes honum í brjóst, en í
því gekk þjónustumærin inn með bakka, er á
var alt, sem Ijúffengan morgunverð má prýða.
Ahrnell þrýsti vörunum saman og hnje aftur á
bak. Hinn blómlegi hörundslitur hvarf af kinn-
um hans og hann varð aftur náfölur. Pað virtist
sem honum lægi við að falla í öngvit, er
hann sá matinn.
Strömberg blístraði alþekt sönglag meðan
mærin lagði á borðið. Hann rendi endur og
sinnum augum á Ahrnell eins og hann væri
að komast að raun um, hver áhrif matarlyktin
hefði á hann. Banhungraði veslingurinn sat
sem steini lostinn. Er mærin hafði lokið starfi
sínu og farið, stóð Ahrnell aftur á fætur og
gekk að borðinu með það eitt í huga, að full-
nægja mannsins dýrslegustu hvöt.
Áhrif þau, sem orð Strömbergs höfðu haft
á hann voru að engu orðin fyrir kröfum
hungursins. Strömberg var einnig staðinn upp,
staðnæmdist við hlið Ahrnells og mælti:
»Áður en þú snæðir morgunverð, verð jeg
að fá að vita, hvort þú vilt hætta því, sem þú
hefir að tapa, til þess að afla þjer fjár og
frelsis.«
»Með öðrum orðum, hvort .jeg vil ákveða
að vera eigi lengur heiðvirður maður, en það
hefi jeg til þessa verið,« svaraði Ahrnell og
Iagði hendurhar fyrir augu sjer, til þess að
hann sæi ekki matir.n.
»Svo er víst. Pá skiljum við hvor annan.«
»Pað er þá sem sje þjófnaður,* hrópaði
Ahrneil og lagði hönd sína fast á öxl Ström-
bergs.
»Að eins skifti. Jeg ætla að nefna þjer dæmi.
Pú sjerð morgunverð, eins og þennan hjer
fyrir framan þig; sá, sem á hann er rílcur, og
er eigi í herberginu. Pú veist, að það er ekk-
ert tjón fyrir hann, þótt þú etir þig mettan, en
þjer er borgið frá hungurdauða. Mundir þú
máske hika í að velja á milli þess, að borða mat
annars, eða bíða bana?«
»Nei,« svaraði Ahrnell myrkur á svip og
rjetti fram höndina til að ná í brauðsneið.
Strömberg hjelt hönd hans fastri og mælti:
»Við setjumst enn eigi að snæðingi. Jeg verð
fyrst að komast að raun um, hvað nukið þú