Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 7

NÝJAR KVÖLDÖVKUR.
3
hefir djörfung fil að gera, til þess að komast
hjá hungurdauða. Vilíu láta skeika að sköp-
uðu?«
»Jeg vil það. Jæja, láttu mig nú snæða.
Tígrisdýrið verður fyr eða síðar þjófur. Látum
það verða svo fljótt setn auðið er.«
»Ettu,« var alt, er Slrömberg mælti. Hann
settist niður, hringdi og bað um flösku af
portvíni.
Ahrnell hafi ráðist á matinn með hinni
mestu græðgi. Strömberg neytti ekki eins munn-
bita, en gaf nánar gætur að þvf, hvernig Alir-
nell gleypti í sig það, sem 4 borðinu var.
Er Ahrnell hafði satt sárasta hungrið, rauf
Strömberg þögnina á þessa leið. »Ertu í því
skapi, að þú getir hlýtt á upþástungu mína.«
»Tala þú,« svaraði Ahrnell.
Pjónustumærin kom nú með vínið.
»Set vínið og glösin þarna,« sagði Ström-
berg og benti á borð hjá einum glugganum.
Er mærin hafði hlýtt þessari skipun, og var
farin, hjelt Strömberg áfram.
»Jeg sigli í nótt á brott frá Stokkhólmi; alt
er undirbúið til að losa Iandfestar og leggja í
haf. Pú getur farið með mjer til Vestur-Ind-
lands; en við verðum fyrst að eignast allmikla
fjárupphæð. Er okkur hefir hepnast það, getur
þú, Iangt í burtu, í annari heimsálfu, byrjað
nýtt líf.«
»Hvar eru peningarnir?« spurði Ahrnell og
rjeðist á þriðju nautasteikina.
»Hefir þú heyrt nefndan Kammer nokkurn
Hengel, seni er mesti okrari og nirfill?«
»Jeg þekki hann,« mælti Ahrnell þungbúinn
á svip.
»Og þú hefir eins og önnur fátæk grey ó-
beit á honum.«
»Rjett er það.«
»Reim mun betra. Maður þessi heimtaði í
gær inn svo mikla fjárupphæð, að hún nægir
til að gera okkur báða auðuga. í dag er sunnu-
dagur. Hann hlýtur því að geyma fjeð heima
hjá sjer. A morgun lánar hann fjeð; því verð-
utn við að svifta hann fjársjóðnum í nótt.
Hann býr eins og þjer er kunnugt við Skans-
tull, á litlu býli, sem hann á. Gamli skröggur
hefir ekki þorað að leigja í húsi sínu, vegna
hræðslu við þjófa. Hann og vinnukonan eru
þau einu, sem í húsinu búa. Vinnukonan á
unnusta — æfintýramann, sein er háseti á
skipi; hann hefir fengið landgönguleyfi til að
kveðja unnustu sína. Hygg jeg, að þau hafi
haldið til dýragarðsins. Fauskurinn gamli er
því einn með fjársjóð sinn, og þjer mun eigi
veitast erfitt að ná honum á vaid þitt, er jeg
annast um að útvega þjer útidyralykilinn.
Áreiðanlegt mun, að vinnukonan kemur eigi
heim fyr en seint í nótt, og það því freinur,
þar eð hún er vön, til að komast burt, að
láta dálítið af svefnlyfi í kvöldkaffi gamla
fausksins, svo að hann fellur í fastan blund.
Hann geymir fjeð í stóru peningaskríni; lykill-
inn að því er undir kodda hans. Er þú hefir
snætt, skiljast leiðir okkar. Pú kemur heim til
mín kl. 9, þá fær þú lykilinn og nánari fyrir-
skipanir, Vertu viðbúinn að stíga á skipsfjöl
kl. 12 í riótt. Bátur minn liggur þá við toll-
bryggjuna. -
Strömberg þagnaði.
Ahrnell stóð upp frá borðinu, gekk iil hans
og mælti:
»Ef jeg næ þessum péningum, hve mikinn
hluta fæ jeg þá?«
»Við skiftum; fáum hvor sinn helming.«
»En vilji jeg ekki fara til Vestur-Indlands?«
»F>á verðurðu að vera hjer og sæta afleið-
ingunum; áreiðanlegt er, að þú verður tekinn
höndum, og færð fæði og húsnæði æfilangt í
einhverju fangelsinu. En ger að vild þinni,«
mælti Strömberg og helti víni í glösin. Ahr-
nell tæmdi glas sitt í einum teig, setti það
niður og mælti:
»Rú hefir ætíð verið undirförull; jeg hefi því
enga ástæðu til að bera traust til þín. En
hvað um það. Jeg fer með þjer, er þjófnaöur-
inn er um garð genginn.«
»Ress var jeg alveg fullviss,* mælti Ström-
berg og brosti kankvíslega.
»Hvað hlægir þig?« spurði Ahrnell.
»Eg fer að sem djöfullinn; eg hlæ að því