Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 11

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
7
II.
Strömberg gekk spottakorn eftir sljetilendinu,
síðan settist hann í Ijettivagn og ók til Stóru
Bændagötu 34.
Hanu hafði eigi orðið var við, að er hann
var nýgenginn út úr gistihúsinu, fór maður í
sjómannafötum út þaðan rjett um leið. Mað-
urinn í sjómannatreyjunni virtist hafa verið í
næsta herbergi við þá Strömberg og Ahrnell,
er þeir ræddu saman. Hann staðnæmdist stund-
arkorn á gangriðinu, horfði á eftir skipstjóran-
um og tautaði fyrir munni sjer:
»Pað skal þjer dýrt verða, ef jeg á að þegja.«
í Bændagötunni var þá hrörlegt, rauðmálað
bús og sneri hinn skakki gafl þess fram að
götunni, en hliðin að garðinum, sem var all-
rúmgóður.
Strömberg staðnæmdist stundarkorn fyrir inu.
an hliðið og virti fyrst fyrir sjer börnin, sem
voru að Ieik í garðinum, því næst gluggana,
sem sneru út að honum, eins og hann ætlaði
af þeim að geta sjer til, hvar fjölskylda Ahr-
nells vinar hans ætti heima. Augu hans námu
staðar á opnum glugga. Við hann sat skó-
smiður að verki. Pað var ungur maður, fríð-
ur sýnum og ánægjulegur á svip. Hann bætti
stigvjel og söng fjörugt kvæði. Rjett and-
spænis honum sat 12 ára sveinn. Hann var
einnig að vinnu, en eigi líkt því eins ákafur.
Strömberg grandskoðaði andlit beggja verka-
mannanna, og rendi því næst augunum upp í
kvistglugga. Litii te.lpa sat í gluggakistunni og
sneri baki að garðinum. Olugginn var opinn
°g Strömberg gat sjeð, að hún keptist við að
ptjóna sokk. Andlitið, sein vanginn sást að
e'ns af, var fölt og magurt. Fölin, sem hjúp-
uðu horuðu limina, voru svo tötraleg, að þau
huldu þá varla.
»Þetta er áreiðanlega dóttir hans,« hugsaði
Strömberg og færði sig frá hliðinu. Er hann
gekk inn í garðinn, leit skósmiðurinn upp frá
vinnu sinni og börnin hópuðust saman í fjærsta
garðshorninu og virtu hinn ókunná mann
fyrir sjer. • '
»Gerið svo vel að segja mjer, hvort maður
nokkur, Ahrnell að nafni, býr hjer?« spurði
Strömberg skósmiðinn.
»Vissulega býr hjer slcrifari, ér heitir því
nafni,« svaraði sá, sem yrt var- á. »Sje farið
inn um dyrnar þarna og upp gangriðið, þá
eru dyrnar til hægri handar. Ahrnell er sjálf-
ur ekki heima.«
»F*að var leitt.«
»En hin veilca kona hans og dóttir hans eru
heima. Sje um vinnu að ræða, munu þær
veita viðtöku fregnum þar að lútandi.«
Strömberg heyrði, að glugga var skyndilega
lokað. Hann leit upp; smátelpan hafði lokað
kvistglugganum. Strömberg þakkaði leiðbein-
ingarnar og lagð: af stað upp gangriðið svo-
nefnda. Rað brakaði undir fótum hans, eins
og það barmaði sjer yfir, að nokkur skyldi
dirfast að fara þar upp.
Loks stóð hann úti fyrir hurð, sem var eins
hrörleg og gangriðið og eftir stundarkorn hafði
hann lokið henni upp. Sú eymdarsýn, er hjer
birtist honum, var þannig, að hinn allra til-
finningasljófgasti hlaut ósjálfrátt að hörfa frá og
hrylla við að stíga yfir þröskuld þessa mæðu-
bústaðar.
Herbergið var langt, mjótt og skuggalegt.
Rar hafði eitt sinn verið veggfóður, en leifar
þess voru eigi einu sinni eftir. Veggir og loft
var biksvart. Engin húsgögn, en í öðru horn-
inu var hálmbæli og voru breiddir á það
nokkrir lakræflar, hreinir þó. í hvílu þessari
lá kona, enn ung að aldri, hjúpuð í rifna ull-
arábreiðu. Uppi við vegginn lá koddi og hall-
aði hún höfði að honum. Andiit hennar gat
enn talist frítt, þótt þjáningar og veikindi hefðu
þar ritað sínar myiku bölrúnir. Mikið og sítt
svart hár fjell í bylgjum um herðar henni og
huldi þær gersamlega. í horninu andspænis
var annar hálmbeður; var varpað yfir hann
gamalli hrossábreiðu. Við gluggann stóð fót-
skémill og við hlið veiku konunnar leirkrukka
með vatni í. —
Á miðju gólfinu stóð litla stúlkan, sein áð-