Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Síða 15

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
11
IV.
Pegar hópar manna hjeldu til dýragarðsins
til að skemta sjer, gekk síra Z. og kona hans
heim til Marianne til þess að sjá með eigin
augum, hvernig veslings konunni liði og hvað
henni yrði gert í vil.
Við skiljum samt í bráðina við þau á leið
til sorgarheimkynnisins, en þangað hjeldu þau
til að Ijetta þraut og þerra tár, en við höldum
á Póstmeistarahæð.
Klukkan hafði slegið tíu um kvöldið, ér Ahr-
nell hjelt upp hana. Hann var nú eigi í slitnu
fatagörmunum, en var klæddur blárri treyju,
hvítum buxum og með gljáandi hatt, sem þrýst
var lengra niður á ennid en sjómanna var
venja.
Hann nam staðar hjá næsta húsi við toll-
búðina og litaðist vandlega um. Engin lifandi
vera var sjáanleg. Er hann var þess fullviss,
að enginn hafði sjeð hann, stakk hann lyklin-
um í lásinn og opnaði hliðið, gekk inn og
læsti á eftir sjer. Klukkan á Katrínarkirkju sló
hálf ellefu, er Ahrnell gekk aftur út á götuna
og fjarlægðist hratt hið einmanalega hús og
leit hvorki til hægri nje vinstri.
Hann tók eigi eftir, að maður stóð og hall-
aðist upp að grindunum móti húsi okrarans
og hafði gát á dyrum þess. Maðurinn fór strax
af stað, þá er Ahrnell var kominn frá húsinu
og hjelt sömu leið og hann.
A Póstmeistarahæðinni mættu þeir manni í
sjómannafötum, eins og Ahrnell, og var vinnu-
kona í för með honum. Rjett um leið og
Ahrnell fór fram hjá, mælti stúlkan?
»Hjer verðum við að skilja, en að fimm
mínútum liðnum kemur þú aftur. Jeg læt
hliðið standa opið.«
Um miðnætti ljetti briggskipið »Elvira« akk-
erum og lagði frá Iandi. Hæg gola færði skrið
á hið fagra fley og fjarlægði það höfuðborg-
>nni. Það var komið fram hjá Bjálkahússtang-
anum, er sjómaður einn, æðislegur á svip, kom
æðandi að tollstjórastiganum. Hann mændi
fram á sæinn þangað sem »EIvira« hafði legið.
Hann bölvaði skipinu, skipstjóranum og vind-
inum, sem hafði breytt sjer svo, að byr var á,
í sand og ösku. Svo virtist sem brottför skips-
ins væri honum tjón.
2. maí fór sú fregn um höfuðborgina, að
alkunnur okrari, Hengel að nafni, hefði verið
myrtur á grimdarfullan hátt. Hann hafði búið
einn í húsi sínu við Skanstull ásamt vinnukonu
sinni. Stúlkan hafði, að sögn, fundið húsbónda
sinn dauðann, fljótandi í blóði sínu, er hún
um morguninn kom inn í svefnherbergi hans,
Djúpt sár á höfðinu, sem nærri hafði klofið
hauskúpuna, hafði orðið honum að fjörtjóni.
Peningaskrínið hafði verið brotið upp og fanst
tómt. Þjófnaður hafði því verið fratninn ásamt
morðinu.
3. maí mátti lesa í blöðunum eigi að eins
nákvæma frásögn um morðið, heldur einnig,
að mikill grunur Ijeki á unnusta vinnukonunn-
ar, sjómanni, er væri háseti á briggskipinu »E1-
vira«, sem Strömberg skipstjóri hefði yfir að
ráða. Grunurinn hafði lent á Anderson. í
fyrsta lagi var hann enn í Stokkhólmi eftir að
»EIvira« var lögð úr höfn; einnig hafði hann
kvöldið áður sjest fara inn í hús Hengels og
þaðan aftur. Bæði hann og vinnukonan voru
tekin höndum og rannsóknir voru hafnar í mál-
inu. Þær voru sóttar af kappi, en báru eigi
neinn árangur. Anderson játaði, að hann hefði
dvalið hjá unnustu sinni um kvöldið og einn-
ig um daginn í dýragarðinum, en hann neitaði
stöðugt, að hann ætti nokkurn þátt í morðinu
og þjófnaðinum.
Honum varð það til málsbóta, að ekkert
fanst hjá honum af fje því eða dýrgripum, sem
í skríninu átti að hafa verið. Eitt af því, sem
flækti málið mjög, var það, að vitnunum bar
eigi saman í frásögn sinni um það, hvenær
Anderson hefði sjest fara inn í hús Hengels.
Surnir sögðu kl. 10, aðrir kl. 11. Sumir höfðu
sjeð hann fara þaðan kl. hálf tólf, aðrir kl. 12.
Er Anderson hafði verið í fangelsi hálft ár,
varð að sleppa honum af því að nægar sann-
anir voru eigi fyrir hendi. 2*