Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 18

14
NVJAR KVÖLDVÖKUR,
mynd, sem eigi gæti annast um systur sína,
en hún, l<ryplings-tetrið, þyrfti að vinna baki
brotou, og þó væru þau bláfátæk. Hún sagði,
að það hæfði bróður sínum að lifa á bón-
björgum, því að hann væri auli, sem hefði
varpað hamingjunni frá sjer, er honum stóð
hún til boða. Hún gæti aldrei fyrirgefið hon
um, hve fátæk þau væru. —
Níels þagði við rausi Stínu, en á svip hans
var auðsjeð, að orð hennar fengu mikið á
hann. Er hún að lokum þagnaði, mælti hann:
»Heyrðu, Stína, nú erum við skilin að skift-
um. Þú hefir eigi geðjast mjer síðan þú ætl-
aðir að telja mig á, að draga mjer fjeð, og
nú skipa jeg þjer að halda þjer í skefjum;
annars læt jeg þig fara leiðar þinnar. Jeg hefi
lofað að vinna fyrir þjer og sjá um þig, en
gæta verður skynsemi í öllu, og vil jeg að
friður og spekt ríki í mínum híbýlum. Þú
getur búið í herberginu, og í eldhúsinu máttu
einnig vera, en jeg ræð þjer til að leggja eigi
leið þína í vinnustofuna; annars verðurðu að
flytja burt og sjá um þig sjálf eftir mætti.
Meðan jeg hjelt, að þú værir ráðvönd og heið-
virð kona, sætti jeg mig við vitfirring þína,
en er jeg nú veit, að þú ert bæði órjettlát og
önuglynd, get jeg eigi lengur staðist ilsku
þína.«
Stína krepti hnefana og mælti:
»Þú skalt eigi hafa unnið fyrir gíg, Níels.
Pú skalt kenna á hótunum þínum við mig,
sem jafnan hefi viljað þjer vel, ótætið þitt.«
í vinnustofunni var Karl önnum kafinn við
að safna saman áhöldunum, sem komin voru
á ringulreið. Hann leit til Níelsar oghvíslaði:
»þetta var meira rokið. Hún lamdi mig
eins og gamlan húðarklár, en þú skalt eigi fár-
ast um það. Jeg gat vel staðist þá raun og
þurfti hennar máske við.«
Níels svaraði eigi, en settist að vinnu sinni.
Auðsætt var samt á andliti hans, að nriður
þekkar hugsanir ásóttu liann. Nokkrar mínút-
ur vann hann af kappi, leit því næst upp og
horfði fast á Karl og mælti:
»Það virðist eigi til frambúðar mega við svo
búið standa, en leita mun verða betri lífskjara.«
»Fús er jeg til þess,« mælti Karl ákafur.
»Slæm iðja er það, að vera skósmiður.«
»En þú ert eigi fær um neitt annað. Rú
ert nú 13 ára að aldri og . . .«
»Get þó eigi gert við skó, heldur þú. Rað
sýnir glögt, að jeg verð aldrei dugandi skó-
smiður. Jeg verð að stunda aðra atvinnu, sem
jeg get numið, og einnig unnið mjer gnótt
fjármuna.*
»Hvað ætti það að vera?« spurði Níels og
fór að fága skóinn, sem hann var búinn með.
»Rað get jeg eigi fyllilega sagt um, en jeg
held, að jeg muni detta ofan á það, og þá
muntu komast að raun um, að jeg verð vel
nýtur maður. Jeg vil helst skera út myndir,
eins og þær, sem jeg er vanur að draga á
leðurpjötlurnar.«
Níels tók aftur til starfa og hjelt stundarkorn
áfram þegjandi. Loks mælti hann:
»Betra hefði verið, Karl, að þú hefðir haft
meiri hug á skósmíðinu, því að dugandi skó-
smiður hefir ætíð oían af fyrir sjer og sveltur
eigi, en slíkt verður oft um ýmsa Iistamenn,
sem smíða glysvörur.«
»Ó, Níels minn góður! Hvað snertir tekj-
urnar af skósmíðinu, þá virðist þú stunduni
eiga erfitt uppdráttar.« •
»Að því liggja sjerstakar ástæður. Hefði jeg
unnið á vinnustofu, mundi jeg betur settur, en
slíkt var eigi unt. Samt hefi jeg haft ofan af
fyrir okkur með vinnu minni; öðru máli gegndi
um föður minn. Hann smíðaði skraut fyrir
trjesmiði, Er hann hafði nóg að starfa, grædd-
ist honum mikið, en oft var engin vinna og
alt sökk í örbirgð og eymd, svo að ágóðinn
nægði eigi, þá hann fjekst, og vesl ngs pabbi.
varð svo örvinglaður út af því, að hann fór
að taka sjer neðan í því sjer til hugljettis. En
þá var seinni villan verri hinni fyrri. Pabbi
dó, eins og þú manst, er þú varst 5 ára að
aldri.
Mamma saumaði skyrtur fyrir smásala og