Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 22

1S
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
fól hún dóttur sína ársgamla í hennar umsjá á
andlátsdegi sínum. —
Edith var þá 25 ára að aldri, sjálfráð og
þjett í lund. Hennar ytri og innri maður voru
í fullu samræmi. Hún var há vexti, vel lim-
uð og bar sig tígulega; augun voru stór, dökk-
blá og andlitsdrættirnir skýrir.
Er lokið var jarðarför systur hennar, hafði
hún sagt við mág sinn í ákveðnum rómi:
»Jeg lofaði Antoníu á banastund hennar, að
annast dóttur hennar; jeg ætla að efna loforð
mitt. Jeg er búin að tilkynna fjárhaldsmanni
mínum það,«
Tíu ár eru liðin frá því að háskólakennar-
inn varð ekkjumaður. Edith gekk systurdótt-
ur sinni í móðurstað og hafði ákveðið, að
helga henni líf sitt.
Schneider bjó í litlu, snotru húsi.
Edith hafði aðsetur sitt á annari hæð, há-
skólakennarinn á þeirri fyrstu.
Einkasonur hans bjó á kvistherbergi og á
næsta lofti voru myndastofa og vinnustofur há-
skólakennarans.
Samlífi hans og mágkonunnar var kynlega
varið. Hann virti hana að nokkru. Hin kalda
ró og mikla festa, sem Edith var eiginleg og
gætti svo mjög í framkomu hennar við mág
hennar, gerðu að engu ráðríki hans, sem hann
annars beitti svo freklega.
Hinn góði efnahagur Edithar studdi auk
þess að sjálfstæði hennar, því að öll sú um-
hyggja og kapp, sem hún sýndi í að gæta
heimilis mág síns, var velvild, sprottin af ást
hennar á Sylvíu litlu.
Háskólakennarinn, sem líkt og aðrir snilling-
ar gaf sig fátt að fjármálum, hafði látið bú-
stjórnina í hendur húsmæðranna.
Hann sá að Edith var kona sem ineð hygni
og gætni annaðist um slíkt. Honum var því
áhugamál, að hún gengi dóttur sinni framveg-
is í inóðurstað, og væri bústýra sín, og hann
gerði því alt, sem í hans valdi stóð til þess
að sina mágkonu sinni þá virðing og ná-
kvæmni, sem henni bar. — Auk þess var
Edith fögur, drambsöm og óframfærin, er því
auðskilið, að hún hafi náð miklum tökum á
mági sfnum.
Það var mánudaginn eftir að háskólakennar-
inn heimsótti Gústavson. Edith sat að vinnu
sinni í stórum, fögrum sal, sem prýddur var
hinum fegurstu húsgögnum, og ríkulega skreytt-
ur myndum og líkneskjum.
Gluggarnir voru opnir. Á mjúkri gólfábreiðu
sal Sylvía litla, og á einum hinna litlu legu-
bekkja, lá ungur maður, um tvítugsaldur, með
bók í hönd. Hann Ias þó eigi, en starði upp
í loftið. Hann var fölur ásýndum og hörku-
legur á svip.
Edith leit nokkrum sinnum á unglinginn, en
mælti eigi orð frá vörum.
Loks stóð Sylvía á fætur flýtti sjer til bróð-
ur síns og mælti;
»Richard, gerðu fyrir mig við þennan
mann.«
Sveinninn þaut upp, rauk á fætur, ýtti barn-
inu til hliðar og kallaði hástöfum:
íRetta má eigi svo til ganga; einhvern enda
verður það að taka. Við verðum að tala sam-
an, þótt það yrði síðasta samræða okkar hjer
á jarðríki.«
Hann gekk til Edithar, sem Iagði sauma sína
frá sjer og kallaði á Sylvíu til þess að gera
við leikfang hennar.
»Eg hefi,« byrjaði Richard á ný, »hliðrað
mjer hjá, að lenda í deilum við hann síðan
Antonía dó; jeg hefi gert mitt ítrasfa til þess,
að bæta samkomulag okkar, en nú er þolin-
mæði mfn á þrotum.«
»Hefir þú hugsað þig vel um?« sagði Edilh
alvarleg. »Heldurðu að þú græðir nokkuð á
því, að óvingast við föður þinn? Jeg er hrædd
um, að þú hagnist eigi á því.«
»Hverju ætti jeg að glata? Hann getur eigi
Iátið mig afskiftalausari en nú er.«
»Fjandskapur ykkar mundi valda svívirðing,
°g Jeg sje engan hag að slíku, Richard. Sjálfs-
þótti þinn, virðing þín fyrir heiti frægs lisla-
inanns, á að aftra þjer frá þeirri fásinnu.«