Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 23

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
19
»Hvað skifti jeg mjer um heitið, þegar fram-
tíð mín er glötuð; þegar jeg er sviftur öllum
frama og frægðarhorfum.®
»Mæl eigi slíkt, en hlýð á mig.* Edith fjekk
Sylvíu leikfang hennar og sagði henni að setj-
ast á sinn stað. Rví næst sneri hún sjer að
Richard, sem stóð frammi fyrir henni með
krosslagðar hendur á brjósti sjer, og mælti:
»Setstu hjerna og reyndu að koma kyrð á
hugsanir þínar. Síðan íhugum við aðstöðu
þína, og sjálfur verðurðu að gera þjer grein
fyrir afleiðingunum af deilu við föður þinn.«
jÞú segir, að við skulum rólega rannsaka,*
mælti Richard og settist í hægindastól. »Er
hægt að vera rólegur, þegar maður er rjett í
þann veginn að steypast niður í hyldýpið? Er
hægt að horfa rólega á ástlausan föður gera
að engu allar framtíðarhorfur manns?«
»Heldurðu að þú græðir nokkuð á ofsanum,
flautaþyrillinn þinn?« mælti Edith. »F*ú ættir
að lofa mjer að láta í Ijós mitt álit, án þess
að taka fram í fyrir mjer.«
Richard hallaði sjer aftur á bak í stólnum
og strauk hönd um enni. Edith hjelt áfram:
»Oerum ráð fyrir, að þú farir til föður þíns
og segir: Jeg vil eigi framvegis vera hand-
iðnamaður; jeg heimta að hljóta það uppeldi,
sem jeg á rjett á; jeg vil eigi láta knýja mig
inn á þá Iífsbraut, sem er mjer hvumleið o. s.
frv. Hverju heldurðu að faðir þinn svari? Þú
átt éigi eignir eftir móður þína; þú ert alger-
lega upp á hann kominn.
Faðir þinn mundi reka þig á braut úr húsi
sínu, og banna þjer að koma fyrir auglit sitt
framar. Hann mundi láta þig hafa ofan af
fyrir þjer með rjettri og sljettri handiðju. Brátt
mundi það alkunnugt, að sonur hins fræga
Schneiders háskólakennara hefði verið rekinn
út á kaldan klaka af ættmennum sínum.
Menn mundu kenna í brjósti um þig, og
hlytu nýjar kviksögur að myndast um föður
þinn. Á þessu mundir þú ekkert græða, en
bíða mikið tjón við það, og hagur þinn mundi
versna að mun. — Jeg held, Richard, að reynsla
þín hafi verið nógu þungbær, þótt þú hættir
eigi á, að reita föður þinn enn til reiði og fá
að kenna á vaidi hans yfir þjer. Að eins ein
aðferð gagnar, þá hann er annars vegar, og
hún er, að bíða hentugs tækifæris, þegar óhætt
er að segja honum sannleikann.c
»Hvort sem tækifærið er hagstætt eða ekki,
Edith, þá verð jeg að tala við hann. Jeg get
eigi þolað þetta Iengur,« mælti Richard.
Edith lagði hönd sína á öxl unglingsins og
mælti alvarlega:
»Richard, hugsaðu þjer á þessari stund, að
Antonía hafi beðið þig að eiga ekki í erjutn
við föður þinn, en reyna, í þeirri lífsstöðu, sem
hann hefir ákveðið þjer, að brjóta þjer braut
til álits og sjálfstæðis. Láttu sem jeg að þessu
sinni tali hennar rómi og veiti þjer þau heil-
ræði, sem hún mundi hvísla í eyra þjer, ef að
andi hennar, sem svifur umhverfis okkur, gæti
máli mæít.«
Ungmennið draup höfði og huldi andlitið í
höndum sjer.
»Edith, Edith,« mælti hann lágt, »hví ákall-
ar þú hana? Hvers vegna viltu sefa hinar
æstu tilfirmingar mínar með minningunni um
hana?«
Nú varð þögn og Richard sat grafkyr, sokk-
inn niður í hugsanir sínar. Loks stóð hann á fætur
og mælti:
»Sigraður enn á ný!«
Hann rjetti Edith hönd sína og mælti:
»Vertu sæl í bráð. Jeg held nú til litgerð-
arverksmiðjunnar. Hefði náttúran verið ögn
miskunnarríkari og eigi gefíð mjer þessa ó-
slökkvandi þekkingarþrá, þessa brennandi met-
orðagirnd, þennan óróa, sem eyðir sjálfum
mjer, sökum skorts á næringu. Alla hæfileika
mína á að kæfa með hinu lítilsverða litgerðar-
striti, Játaðu, Edith, að gáfur mínar veiti mjer
rjett til annars betra.«
»Jeg viðurkenni fúslega, að þú hefðir átt að
stunda nám, en hugsaðu þjer, að þú hefðir
verið sonur handiðnamanns og sjálfur valið
litgerðarstarfið. Efnahagur þinn hefði þá verið
3*