Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 25

NÝJAR KVÖLDÖVKUR.
21
hann nokkra daga, því að hann hafði verið í
miðdegisveislum, en að eins um það leyti dags
hittust þau Edith venjulega. Háskóiakennarinn
var sjaldan heima, og árdegis var hann oftast
að vinnu á myndastofu sinni.
Er hann hafði svarað spurningum Edithar,
var Sylvía litla ámint um, að heilsa föður sín-
um. Háskólakennarinn klappaði henni á koll-
inn án þess að líta á hana og sagði:
»Gott er, gott er!«
Hann sneri sjer nú að Kalla, sem kom inn
í stofuna. i
Hann skoðaði dúfurnar, þótti þær fallegar
og bað Edith um að borga þær. Síðan tók
Karólína við þeim til þess að fara með þær
út í dúfnabyrgið. Schneider vildi auðsjáanlega
útkljá þetta mál sem skjótast, til þess að ræða
við drenginn um eitthvað annað, sem honum
var meira áhugamál, sem sje um trjehestinn.
— Pað var sterkur þáttur í skapgerð Schnei-
ders, að hann bar hlýjan hug til allra, sem
gæddir voru listgáfu. Honum, sem voru öll
nauðsynleg gjöld vegna barna sinna mjög óljúf
og fjekst eigi til að eyða neinu þeim til upp-
eldis, var þannig farið, að ef ungmenni, gædd
listgáfu, urðu á vegi hans, þá var hann vís til
að leggja mikið í sölurnar til þess að koma
þeim á framfæri og gefa þeim kost á, að stunda
það nám, er hæfileikar þeirra virtust stefna að.
Ef börn hans hefðu haft hneigð til að verða
málarar eða myndhöggvarar, mundi Schneider
vissulega hafa borið hlýrri hug til þeirra en
raun bar vitni.
»Jæja, drengur minn,« mælti háskólakennar-
inn, »komstu með hestinn, sem þú varst að
smíða?«
Kaili hneigði sig djúpt og rjetti háskólakenn-
aranum listaverk sitt.
Schneider tók trjehestinn, skoðaði hann
gaumgæfilega, og var augljóst, að honum Ieist
vel á hann. Hann spurðH Kalla margs, en
hann leysti greiðlega úr spurningunum. Er
yfirheyrsla þessi stóð sem hæst, kom Karólína
inn og ljet háskólakennarann vita, að tveir
menn biðu hans og vildu finna hann að máli.
»Komdu niður á myndastofu mína, drengur
minn, og bíddu mín þar,« mælti háskólakenn-
arinn og tók Kalla með sjer.
Edith gekk aftur inn í hitt herbergið tneð
Sylvíu og stóð Richard þá við einn gluggann.
Regar hún kom inn, sneri Richard sjer að
henni og sagði:
• Einn enn, sem bakar honum fjáreyðslu, og
þó lætur hann son sinn verða verkamann vegna
skorts á námsfje handa honum. Rú verður að
játa, Edith, að . . .«
»Hugur föður þíns er gagntekinn af listinni.
Pað er galli, sem eigi ber að álasa honum
fyrir.«
»VissuIega eigi, ef það gerði eigi það að
verkum, að hann vanrækti föðurskyldu sína.«
»Richard,« mælti Edith alvörugefin, »tala þú
eigi svo mikið um vanrækslu föður þíns á
skyldum sínum, en hugsaðu fremur um, að
verða sjálfur gæfu þinnar smiður. Lát vinn-
una sefa beiskjuna í sálu þinni, lát hana verða
huggun þína, bætur alíra rauna þinna.«
»Rjett hefir þú að mæla, Edith. Lítið gagn-
ar mjer að öfunda þessa aumingja, sem hann
verndar. Vertu sæl! Nú verð jeg að fara.
Framvegis skal jeg verða eins iðinn og jeg
hefi áður verið kærulaus og latur.«
Richard nálgaðist dyrnar og ætlaði að fara,
en um leið opnaði Karólína þær og Ijet telpu,
um tíu ára gamla, koma inn.
»Síra Z. hefir sent barn þetta hingað til
ungfreyjunnar,« sagði Karólína. »Hún er með
brjef frá prestinum.«
»Jeg veit, hvernig í öllu liggur,* mælti Ed-
ith. »Komdu hingað barnið mitt. Presturinn
mintist á þig við mig um daginn.«
Richard hafði staðnæmst á miðju gólfinu og
leit á Gerðu litlu.
Sum barnsandlit hafa undraverð áhrif á sál
mannsins. Pau eru sem opinberun hins ó-
komna, Pað er sem í þeim spegli sig fram-
tíð þrungin gleði eða sársauka. Pau virðast
segja: Að nokkrum árum liðnum mun jeg eiga
þátt í örlögum þínum.
Andlit Gerðu hafði slík áhrif á Ricþard,