Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Síða 26

22 NYJAR KVÖLDVÖKUR.
Honum virtist hann hafa sjeð það í draumi,
en eigi þannig eins og það nú var, heldur
eins og það mundi verða einhvern tíma.
Gerða hafði einnig fest sjónir á Richard.
Pegar hann leit á hana, roðnaði hún og brosti,
eins og börnum er títt, er þau verða þess vör,
að þau vekja eftirtekt einhvers. Gerða var
mjög fátæklega til fara, en þó snyrtilega. Hún
gekk til Edith og fjetti henni brjefið. Richard
sneri sjer að Edith og spurði:
»Hver á þessa litlu stúlku og um hvað hefir
síra Z. talað við þig?«
»Jeg skal undir eins segja þjer það, þá er
jeg hefi lesið brjefið.«
Edith reif brjefið upp, og þegar hún hafði
lesið það, fjekk hún Richard það og mælti:
»Lestu og þú munt þá komast að raun um,
hve ógæfusamt líf sumra manna er. Starfið er
gleði, Richard, þegar maður er ungur, heil-
brigður og hraustur; en þegar veikindi kalla
að, þegar orkan er á þrotum, þegar liggu
nærri, að maður kikni undir byrðinni, þá er
öðru máli að gegna; og hversu margir verðar
þó eigi að strita baki brotnu við lítil laun ti
þess að komast hjá hungurdauða.*
Richard las brjefið. Pað var sönn lýsing á
örlögum Marianne; frásögn um það, hve nærri
lá, að hún sykki að fullu niður í eymd og
volæði, og um það, hvernig Gerða litla reyndi
að vinna sjer svo mikið inn með saumum, að
foreldrar hennar yrðu eigi hungurmorða á neyð-
artímunum.
Síra Z. mintist einnig á hjálp þá, sem þau
hefðu fengið, að móðirin væri komin af sjúkra-
húsinu og að þær mæðgur þyrftu stöðuga at-
vinnu til þess að örbirgðin sækti þær eigi heim
sem fyr. Edith hafði lafað þeim vinnu, þeg-
ar hún hitti prestinn skömmu áður og hann
var nú að minna hana á það með þessu brjefi.
Meðan Richard var að lesa brjefið, fór Ed-
ith og tók upp ljereftsböggul, sem hún hafði
búið um. Böggullinn var allstór og spurði
Edith því Gerðu, hvorl hún gæti borið hann,
eða hvort hún ætti eigi heldur að senda þeim
hann síðar um daginn.
»Jeg get vel borið hann,« sagði Gerða. »Á
því græðum við nokkrar klukkustundir, og á
þeim tíma saumum við mamma talsvert. Pví
fyr sem byrjað er, því fyr búið.«
»Jeg sje, að þú vilt hafa hraðann á,« mælti
Edith, hringdi á Karólínu og bauð henni að
gæða Iitlu stúlkunni á sætuþykni og kökum.
Gerða borðaði sætuþyknið, en geymdi kök-
urnar.
Edith spurði hana nokkurra spurninga um
bernsku hennar. Hin litla níu ára gamla mær
Ieysti svo greiðlega úr spurningum þeim, sem
fyrir hana voru lagðar, að auðsjeð var, að
skilningur hennar hafði þroskast snemma í
skóla rauna og mæðu. Hún hafði glatað hinu
töfrandi áhyggjuleysi barnsins, en aftur á móti
aflað sjer nokkurrar lífsreynslu, sem hafði þrosk-
að skilning hennar, þótt dýijkeypt og þungbær
væri. Gerða var samt gædd þeim heillaríku
skapsmunum, sém halda slíku fjöri, þrátt fyrir
allan hverfleik lífsins, að þeir virðast sækja
þrótt sinn í einhverja Ijóslind í djúpi hjartans,
sem mæða og neyð fær eigi þurausið.
Trú, von og traust barnshjartans gerðu sorgir
og þrautir þessarar smámeyjar að hverfulum
skýjum, sem kærleikssólin dreifði á braut. Par
eð Gerða var vön vinnu frá fyrstu bernskuár-
um, varð starfið henni eigi þungbært, heldur
miklu fremur samgróið öllu eðli hennar. Hún
hafði alist upp í fátækt og bar því engar fjar-
stæðar óskir í brjósti, og þar sem hún var
óvön samneyti við aðra og hluttekning þeirra,
tók hún sjerhverri velvild með mestu þökkum.
Þegar Richard var búinn að lesa brjefið,
virti hann smánieyna lengi fyrir sjer. Hin fáu
ár, sem hún hafði lifað síðan hún fór að
þroskast og stálpast, höfðu verið þungbær og
skuggaleg; þetta veslings barn hafði aldrei þekt
gleði og sælu æskunnar, Pað eitt var henni
ljóst, að hún var í heiminn borinn til þess
að brjóta sjer braut með erfiðu, illa launuðu
striti. Petta var ungmeynni þungbær en gagn-
leg fræðsla.
Pegar Gerða fór og kvaddi Edith og Ric-