Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Síða 27

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
23
hard með hinu indæla, barnslega brosi á vör-
unum, hugsaði hann:
»Petta barn, sem engrar gleði hefir notið
og á enga framtíð fyrir höndum, geturhlegið;
hvaða rjett hefi jeg þá til að kvarta, sem fær
er um að komast ti! vegs og virðingar? f*að
get jeg, ef jeg set mjer fastlega það mark; en
hún, veslings barnið, mun aidrei geta breytt
lífsstöðu sinni svo mjög, að hún verði frjáls
kona, í stað þess að vera ambátt stritsins.c
Hreykinn vegna þessarar meðvitundar hjelt
Richard til litgerðarverksmiðjunnar, þangað, sem
hann daginn áður hafði ákveðið að fara aldrei
framar.
Gerða hjelt heim til móður sinnar, glöð yfir
því, að hafa verkefni meðferðis, en án dýrð-
legra framtíðarvona.
VIII.
Meðan Richard og Gerða hittust fyrsta sinnj
og skildust síðan, hafði Karl verið inni í mynda.
stofu háskólakennarans og notað tækifærið til
þess að skoða hana gaumgæfilega í næði. Frá
sjer numinn af fögnuði hjelt hann í fyrstu, að
hann mundi aldrei verða búinn að skoða alla
þessa dýrð. Hann vissi eigi á hverju hann
ætti að byrja. Loks ákvað hann, að staðnæm-
ast frammi fyrir fagurri marmarasmíð. Tilgang
myndarinnar og hið snildarríka í gerð hennar
bar hann að sjálfsögðu eigi skynbragð á, en
alt mótaði það sig djúpt í sál drengsins, og
hinir hugsjónariku drætlir vöktu svo mjög list-
gáfu hans, að hann stóð sem steini lostinn
frammi fyrir þessu listaverki, sem um ómuna-
tíð mun halda nafni Schneiders á lofti.
Pegar ofsakæti hans var ögn farin að minka,
hugsaði Karl:
»Ó, hver sem skorið gæti slíkai myndir í
trje! Pað væri eitthvað annað en menn og
hestar.c
Vjer viljum samt eigi þreyta lesendurna með
því, að fylgja Karli eftir meðan hann var að
skoða hin ýmsu listaverk, fullgerð og ófullgerð^
sem á myndastofunni gat að lfta. Vjer ætlum
að eins að geta þess, að meðan Karl sökti sjer
niður í að skoða alt hið fagra og dásamlega
umhverfis sig, gætti hann þess eigi, að hver
klukkustundin ieið á fætur annari; árdegi var
|okið, hádegi komið og Iiðið fram á síðdegið,
án þess nokkur kæmi inn í myndastofuna og
sækti hann. Hugur hans var svo önnum kaf-
inn, að hann kendi ekki til hungurs.
Loks, þegar leið að kveldi, voru dyrnar opn-
aðar og háskólakennarinn kom inn; honum
virtist koma á óvart, að hitta nokkra lifandi
veru í helgidómi sínum.
»Hvað er þetta?c kallaði hann og hafði al-
veg gleymt Karli. »Hvernig ertu hingað
kominnpc
Drengurinn sneri sjer við, þegar hann heyrði
kallið, og nú sá háskólakennarinn framan í
hann.
»Ó, nú man jeg það,» bætti hann hlægj-
andi við. »Jeg var alveg búinn að gleyma,
að jeg lokaði þig hjer inni. Jæja, drengur
minn, þú ert líklega banhungraður?c
»Nei, jeg hefi ekki verið að hugsa um mat.
Það hefir mjer alls eigi komið í hug,c mælti
Karl.
»Um hvað hefir þú verið að hugsaPc
»Um alt það, sem hjer er inni. Mjer fanst
svo yndislegt að skoða alla þessa hluti, og svo
var jeg að hugsa um, hvernig jeg mundi geta
lært að skera í trje eins fagra hluti og þá,
sem hjer eru.c
»Og svo gleymdirðu bæði tíma og hungri.
Slíkt má kalla áhuga. Veistu hvað framorð-
ið er?c
»Nei, en það er víst bráðum komið hádégi.
Nú kemur mjer í hug, að Níels er sjálfsagt
órór og Stína reið, af því að jeg er ekki enn
kominn heim. Pað er víst best að komast
sem fljótast af stað.c
»Bíddu dálítið.c mælti háskólakennarinn og
tók upp veski sitt. »í fyrsta lagi er klukkan
6 síðdegis og þess vegna verðurðu að fá þjer
einhvern mat. Svo ætla jeg að gefa þjer þessa
tíu ríkisdali íyrir hestinn þinn og Ioks ætia jeg
að taka þig til náms. Biddu bróður þinn að