Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Síða 28

24
NVJAR KVOLDVÓKUR.
koma hingað á morgun, og ætla jeg þá að
tala við hann. Fylgdu mjer nú eftir.«
Jafnskjótt og háskólakennarinn kom út úr
myndastofunni, Ijet Karólína hann vita, að mað-
ur nokkur vildi finna hann að máli. Væri
hann að leita að dreng, sem hefði farið þang-
að með dúfur um morguninn, en væri ekki
kominn heim aftur.
»Ha, hæ! Pað ert víst þú, sem verið er að
leita eftir,« sagði háskólakennarinn hlægjandi.
»Oott og vel; jeg ætla að tala við bróður
þinn meðan þú ert að eta. Kanske við get-
um útkljáð málið undir eins.«
Háskólakennarinn lagði nokkrar skipanir fyrir
Karófínu og gekk síðan inn í lestrarstofu sína.
Stundarkorni síðar var Níels hleypt þang-
að inn.
»Pjer Ieitið að bróður yðar,« mælti háskóla-
kennarinn og sagði honum í fám orðum frá
því, sem gerst hafði. »Drengurinn er óvenju
miklum gáfum gæddur,« bætti hann við, »og
með tímanum getur talsvert orðið úr honum.
Jeg sting því úpp á því við yður, að .hann
komi til mín til náms. Það væri synd, ef hann
eyddi lífi sínu við skósmíðastrit. Hann mundi
áreiðanlega verða Ijelegur skósmiður, því að
hann hefir enga starfshneigð í þá átt. Hvað
segið þjer um uppástungu mína?«
Níels varð vandræðalegur á svip og sneri
hattinum milli handa sjer, en þegar háskóla-
kennarinn spurði hann svona skýrt og skorin-
ort, sagði hann:
»Karl er bróðir minn, og mjer þykir mjög
vænt um hann, er mjer því ant um að hann
komist áfram. Eftir dauða föður okkar hefi jeg
kappkostað, að gera hann að dugandi hand-
iðnamanni, sem sjeð gæti fyrir sjer með iðn
sinni, en sykki eigi niður í fátækt og eymd,
eins og faðir hans, af því að hann lagði stund
á það starf, sem eigi framfleytti honum. Pess
vegna segi jeg blátt áfram, herra háskólakenn-
ari, að eg vil ekki að Karl verði slíkur lista-
maður, en álít best að hann stundi skósmíði.«
»En hann langar ekkert til þess,« mælti há-
skólakennarinn og gleymdi algerlega að hann
sjálfur hafði knúð son sinn til að stunda iðn,
sem honum var móti skapi. —«
»Mig langaði í fyrstu heldur eigi til þess,«
mælti Níels. Mig langaði til að stunda trje-
skurð og móta myndir, en mikil eymd var
heima hjá okkur og jeg hugsaði á þessa leið.«
Slíkur starfi gagnar eigi, það leiðir til hungur-
dauða, og því fór jeg að nema skósmíði, tólf
ára að aldri. Mjer fanst að vísu Ieiðinlegt, að
bæta og gera að gömlum skóm frá morgni til
kvölds, en þegar jeg hafði lokið námi og gat
aðstoðað hina sjúku móður mína, varð mjer
starfið Ijett.
Jeg kappkostaði að verða dugandi skósmið-
ur og rækti starf mitt vel. Eftir að mamma
dó átti jeg að sjá fyrir heilsuveilli systur og
ungum bróður. Jeg hafði lofað mömmu að
gera nýtan handverksmann úr piltinum og að
leyfa honum ekki að fást við listastörf pabba.
Jeg tók sjálfur að reka iðn mína og fjekk nóga
atvinnu, sem nægði okkur til framfærslu. Hag-
ur okkar hefði verið miklu betri, ef jeg hefði
ekki orðið að liggja sjö vikur á sjúkrahúsi
sakir taugaveiki. Skarð það, sem þá varð í
tekjur okkar, var eigi svo hægt að fylla. Jeg
var orðinn skuldugur, hafði mist viðskiftavini
mína og átti um skeið við bág kjör að búa,
en úr því rættist samt. Pað hefir kent mjér,
að reglulegt lífsstarf er þó hið besta fyrir al-
þýðubörn, og af því á Karl aldrei að verða
annað en skósmiður.*
pj »Pjer eruð frá yður, Gústavson minn góð-
- ur,« sagði háskólakennarinn. »Skósmíði er þó
ekki eina iðjan, sem sjer manni farborða, að
því er jeg held. Að faðir yðar var ljelegur
myndskeri og hafði því eigi nægilega atvinnu,
' :það sannar samt ekki, að myndskurðurinn sje
í^.ijeleg atvinnugrein. Jeg ér sjálfur af alþýðu
f|kominn. Faðir minn var trjesmiður í smáþorpi
:i|og átti engar eignir nema vinnu sína. Hann
sá, að jeg var óvenju miklum gáfum gæddur
og sendi mig því til Stokkhólms til þess að
jeg fengi nægilega mentun. Par vakti jeg at-
hygli E. háskólakennara. Hann tók ástfóstri
við mig; jeg varð lærisveinn hans, og fjekk