Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Síða 36

32
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
og betri viðskiftamenn en áður og hafði fengið
sjer unglingspilt til aðstoðar.
Níels vann og dreymdi fagra framtíðardrauma.
Hann kepti að því marki, að geta dregið svo
mikið fje saman að hann gæti kvongast Lo-
vísu, en þótt hann hefði safnað álitlegri upp-
hæð og hefði ástæðu til að ætla, að Lovísa
hefði ást á sjer, hepnaðist honum samt ekki
að fá liana til þess að lofast sjer fyllilega. F*eg-
ar hann hóf máls á kvonbænunum, var Lovísa
vön að svara:
»Góði Niels minn, ekkert liggur á. Það er
best að við bíðum dálítið enn þá. Rjer er ó-
hætt að treysta á, að jeg ann aldrei öðrum en
þjer, • og jeg skal vera þjer trú þar til þú ert
orðinn meistari*«
Pannig leið ár eftir ár án þess að Níels næði
takmarki óska sinna. Hann vann, beið og
vonaði.
Stína bryddi skó og var hæglát, en hún
brosti illgirnislega, þá er Níels og Lovj'sa urðu
eigi á eitt sátt um það, hvenær þau ættu að
gifta sig:
Þegar bróðir hennar andvarpaði, tautaði hún:
»Þú skalt svei mjer fá að bíða, bróðir sæll.
Sá dagur rís ekki svo fljótlega, er þú eignist
Lovísu; það hefi jeg ákveðið.«
Vorið var komið. Siglingar nýbyrjaðar og
við höfnina var alt á ferð og flugi. Höfuð-
borgin var öll fjörlegri á svip en um veturinn.
Rað var sem nýjar franrtíðarvonir og fyrirheit
stigu upp af hinum bláa lög umhverfis Birgis-
borg. Með úndramætti sínum hresti vorið og
huggaði einnig þá, sem lang-þjakaðastir voru.
Við litla gluggann á heimili sínu í Hökens-
stræti sat Gerða að vinnu. Endur og sinnum
rendi hún augum yfir hina fögru útsýn, sem
blasti við henni. Átta ár hafði frú Ahrnell
búið hjer og alt var óbreytt frá fyrstu komu
hennar. Hjer hafði Gerða vaxið upp og þrosk-
ast við erfiða og sífelda vinnu, uns hún nú
var orðin fögur yngismær; hjer hafði kæti henn-
ar og fjör verið sú sól, sem varpaði birtu yfir
heimilið og Ijetti strit og erfiði hinnar veik-
bygðu Marianne, sem stöðugt dreymdi um
þann sæludag, að maður hennar kæmi heim
aftur með auðæfi þau, sem hann hefði aflað
sjer og vekti þar með athygli manna á Gerou;
en nú var lítt eftir henni tekið.
Hún virtist sjálf eigi vita, að hún væri fríð
sýnum, enda var enginn til þess að fræða hana
um það.
Hún fór eigi að heiman nema þegar hún
skilaði einhverjum saumum eða heimsótti síra
Z. til þess að njóta tilsagnar hans.
Að vísu bar það til á þeim ferðuin, að
sumum varð starsýnt á ásýnd þessarar fríðu
meyjar, en hún gaf þvi engar gætur.
Gerða var eigi saman við neina jafnaldra
sína; eina fjölskyldan, sem hún stundum var
boðin til, var síra Z., og þar voru engin börn.
Edith hafði nokkrum sinnum boðið henni, en
að eins þá, er hún og Sylvía voru einar.
Gerða lifði því tilbreytingarlausu lífi og var
sístarfandi, svo að henni virtist eins og þessi
átta ár hefðu verið sem einn langur dagur.
Sumir halda kanske, að hún hafi verið orðin
raunamædd vegna þessa sífelda strits, en því
fór fjarri. Einu áhrifin, sem þetta skemtana-
snauða líf hafði á hana, voru þau, að hún
þroskaðist snemma til umhugsunar og ímynd-
unarafl hennar þróaðist í næði.
Einkum var því þannig farið seinni árin.
Hún var að eðlisfari gædd svo mikilli glað-
værð og lífsfjöri, að hvorki þröng, einvera nje
skortur á skemtunum Iömuðu hana. Hún var
barn náttúrunnar, sem einungis þekti fátækt,
þrautir, blessun vinnunnar og þá lífshatningju,
sem góðir menn skapa umhverfis sig. Lestir
og glæpir voru henni ókunnir.
Starfið var henni frjálsræði, skortur þess
ógæfa.
En snúum aftur til Gerðu, sem sat að saum-
um við opinn gluggann.
Klukkan á Katrínarkirkju sló sex. Gerða hóf
upp höfuð sitt og mælti í glöðum róm:
»Nú er jeg búin alveg stundvíslega.«
Hún stóð á fætur, liristi dökku lokkana og
bætti við:
i