Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Síða 40

36
NYJAR KVOLDVOKUR.
an sig, og henni fanst lítillækkun í því, að
vera knúð til að þiggja velgerðir, er hún gat
hjá því komist.
»Jeg get ekki tekið þessu tilboði,« sagði
Gerða eftir nokkra umhugsun. »Kæri prestur!
Pjer megið ekki reiðast mjer; jeg finn, að
mjer er það óbærilegt.*
»Hvað segir frú Ahrnell?* spurði prestur.
»Jeg held, að Gerða hafi rjett að mæla. Jeg
hefi aldrei lært annað en að sauma og biðja.
Hvers vegna mundi Gerða þá ekki geta kom-
ist áfram án þess að afla sjer meiri þekkingar.
Hún hefir lært tífalt meira en jeg. Hún er
dóttir fátæks skrifara og saumakonu. Hvaða
gagn mundi þá að því, að. veita henni upp-
eldi, sem eigi hæfði stjett hennar. Fyrst hún
er barn verkamanns er þetta hlutskifti hennar
og henni má eigi finnast það þungbært. Práin
eftir einhverju betra mundi verða Gerðu böl.
Verði kjör hennar með öðrum hætti, þá á hún
að vera eins litillát í meðlætinu og hún hefir
verið f mótlætinu, og eins lítið upp á aðra
komin.«
Síra Z. var eigi ánægður. Hann sá lengra
fram en hin trúaða móðir, og grunaði, að
nægjusemi Gerðu myndi ekki ætíð verða söm
og jöfn. Hann fór samt án þess að reyna að
fá þær mæðgur til að breyta móti sannfær-
ingu sinni.
Nokkrir dagar liðu eftir heimsókn prestsins.
Gerða vann af kappi sem áður, en hún var
fremur hugsi en fyr.
Þá er leið að kvöldi og frú Ahrnell lagðist
til hvíldar, sat hún eftir og starði út í bláinn.
Hún hugsaði um það, sem hún hafði aldrei
hugsað um áður — um framtíðina.
Pekkingarlöngunin, sem vöknuð var í brjósti
hennar, hafði eigi auðveldlega orðið svæfð.
Áköf þrá fylti huga hennar; áður hafði ókunn
óánægja níst hjarta hennar og valdið því, að
hún teygði í einverustundunum fram hendurn-
ar eftir því, sem henni hafði verið boðið og
hún hafði hafnað.
Hversu ákaft barðist eigi hjartað í brjósti
hennar, er hún mintist þess, að henni hafði
verið veitt tækifæri til þess að göfga anda sinn,
að henni mundi með mentun og menningu
takast að koma skipulagi á þessa tryldu drauma,
sem byltu sjer í brjósti hennar. Hún hafði
átt kost á, að bergja af lind þekkingarinnar,
en hún hafði sjálf hrundið hendinni, sem ætl-
aði að hjálpa henni, frá sjer.
Kvöld nokkurt skömtnu eftir komu prestsins
sat Gerða við gluggann og starði út í bláinn.
Loks tók hún að gráta.
Fyrsta sinni fanst henni lífið þungbært og
framtíðin myrk.
Henni lá við að álasa prestinum af því að
hann hafði rofið sálarró hennar og svift hana
þeirri kyrlátu ánægju, sem hún áður átti. Gerða
grjet lengi í kyrþey. Þá er hún hafði grátið
sig þreytta, gekk hún til hvílu.
Hún hjelt, að enginn hefði vitað ym þetta
kvalakast og að móðir hennar svæfi rótt, en
henni skjátlaðist. Marianne hafði ekki sofnað
neitt af þessum kvöldum fyr en Gerða var
lögst til hvílu. Hún hafði verið þögult vitni
að stríði því, sem unga stúlkan átti í við hið
æsta skap sitt. Hún hafði hlustað þetta kvöld
með bljúgu hjarta á niðurbældan grát dóttur
sinnar og sundurlaus orð hennar.
Pótt Marianne væri eigi gædd óvenjulegum
gáfum, átti hún samt það hjartalag, sem ein-
kennir hverja tilfinningarnæma og góða konu.
Þær stundir höfðu ef til vill komið fyrir í
æsku hennar, þá er óáuægjunnar illi vættur
hafði náð tökum á huga hennar, og máske
rifjaðist þetta nú upp í huga hennar. Pá er
Gerða var sofnuð, lá Marianne vakandi og í-
hugaði, hvernig íært væri að gera framtíð
Gerðu' bjartari og fullnægja þrá heunar. En
þá er Marianne sá eigi nein ráð til þessa, sneri
hún huga sínum til Guðs í heitri, hjartnæmri
bæn um styrk og leiðbeiningu.
Morguninn rann upp fagur og heiður. Enni
Gerðu var einnig bjart; þar sást ekkert ský,
sem minti á tár hinnar Iiðnu nætur.
Mæðgurnar settust .að vinnu.
Snemma árdegisS var barið að dyrum hjá
þeim. Gerða lauk upp.