Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 46

42
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
um leið og hann fór fram hjá, en leit ekki
einu sinni lausiega á Oerðu.
»Hr. Schneider er þá ekki farinn!« hrópaði
frú Strömberg. »Pabbi sagði að það væri á-
kveðið, að hann færi til Frakklands. Pví hefir
þá verið frestað,«
Oerða svaraði eigi, en hugsaði:
»Hættan hefir þá ekki verið eins mikil og
hann hugsaði fyrst hann er kyr.«
Pað varð ekkert af ferð Richards. Hann fór
á ný að venja komur sínar til Smiths-fjölskyld-
unnar, sem hafði miklar mætur á honum sök-
um viðmótsblíðu hans.
Oft bar það nú til, að hann í samræðum
sneri tali sínu að Oerðu, en Ijet sig hana ann-
ars litlu skifta. Hann sýndi henni að eins
fulla kurteisi.
Störf Richards veiltu honum eigi mikinn tíma
til skemtana. Hann hafði allan hugann á starfi
sínu og vann af hinu mesta kappi.
Haustið nálgaðist og farið var að búa undir
heimför frú Strömbergs. Dagurinn hafði verið
ákveðinn, en kvöldið fyrir eftir máltíð fjekk
hún ákaft krampaflog. Undir eins var sent
eftir Iækni til Lundúna. Gerða vakti yfir sjúkl-
ingnum. Alt var reynt til þess að lina þján-
ingarnar, en árangurslaust. Pá er læknírinn
kom, lýsti hann yfir því, að það væri áköf
lungnabólga,
Að viku liðinni ljetst hin góða, ástúðlega
móðir, og dauði hennar vakti almenna sorg.
Ekkillinn var óhuggandi, hinn aldraði faðir
frávita af sorg og Gerða harmaði hina látnu
af einlægu hjarta.
Pá er greftrunfn var um garð gengin, fór
Strömberg strax burt af Englandi, þar sem
hjarta hans hafði verið sært ólífissári. Hann
ætlaði í ferðalag á meginlandinu til þess að
sefa sorgir sínar.
Faðir hinnar látnu vildi hafa dótturdóttur
sína og Gerðu hjá sjer um veturinn. Ung-
mærin, sem frjett hafði úr ýmsum brjefum, að
öllum liði vel heima, Ijet tilleiðast að vera hjá
munaðarleysingjanum, þar til að Strömberg
kæmi um vorið og sækti barn sitt.
Eftir að Gerða var orðin sjálfráðari og óháð-
ari en áður, virtust þau Richard ósjálfrátt lað-
ast hvort að öðru.
Petta virtist stafa af því, að Milly dvaldi nú
lengstum í Lundúnum og eldri Smith ljet lítið
á sjer bera eftir dauða dóttur sinnar, en gaf
sig mest að Elísu litlu.
Richard hafði gerbreytst. Hann vaT eigi eins
sokkinn niður í starf sitt, og eyddi tómstund-
unum eingöngu heima í návist Gerðu.
Hann undraðist oft hinn skarpa og skjóta
skilning hennar og dómgreiiid og var stund-
um vanur að segja:
»Mjer skjátlast eigi, þjer eruð brot af
snillingi.«
»ÖrIítið brot,« svaraði Gerða hlægjandi.
Samræður þessar og samvistirnar um vetur-
inn kollvörpuðu öllum ákvörðunum og útreikn-
ingum. Richard gleymdi heimsvisku sinni og
þeirri ákvörðun; eigi að elska. Alt laul í lægra
haldi fyrir töframagni ástarinnar. Hann gaf
tilfinningum sínum Iausan tauminn og eina tak-
mark óska hans og hugsana var Gerða. Hann
gat eigi lifað án hennar, og þessi bráðgáfaða
mær hafði blessunamk áhrif á huga hans. Sjer-
hver lágfleyg og ógöfug hugsun, sjerhver eig-
ingjörn þrá, hvarf úr hjarta hans. Sakleysi
hennar og hugsanagöfgi hafði slíkt vald á hon-
um, að hann viitist eigi dirfast að horfa í djúp
augna hennar, ef hann bjó yfir nokkurri hugs-
un, ósk eða verki, sem var henni vansæmandi.
Gremja hans við föður sinn linaðist jafn-
skjótt, sem óánægja hans hvarf. Hlutskifli
verkamannanna, sem hann fyrirleit, en reyndi
þó jafnframt að hafa sem mest not af, fanst
honum nú eigi eins fyrirlitlegt.
Richard hatði aldrei verið eins ánægður með
lífskjör sín eins og nú, aldrei verið eins von-
góður og bjartsýnn.
Hann var þó eigi einn þeirra, sem láta sjer
nægja augnabliksánægjuna og bíða rólegir á-
tekta. Hinar ástríðuþrungnu tilfinningar hans
knúðu hann áfram, svo að hann reyndi af
fremsta 'megni að stýra rás viðburðanna og
verða sinnar gæfu smiður.