Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 48

44
NVJAR kvöldvökur.
heill mfn er í höndum þínum. Eigi jeg að
hljóta heiðvw og frama, þá verður þú að
elska mig. Eigi jeg að verða bölvaður og
óánægður vinnuþræll, þá elskaðu mig eigi.
Mær! — Pú veitst eigi, hvílikt bál er í
brjósti mjer; hve mikið vald þú hefir. A
bálið í hjarta mjer að verða eyðandi eldur
eða fjörgandi kraftur, sem vekur margan
fagran frjóanga til lífs með hlýju sinni? Sjá,
það er í þínu valdi.
Með ást þinni verð jeg góður og göfug-
menni; án hennar eigingjarn þræll.
Alt með þjer, ekkert án þín. Hver verð-
ur dómur þinn yfir
Richard?*
Oerða gat varla dregið andann meðan hún
las þetta brjef. Henni fanst bióðið stöðvast
í æðum sjer; henni sortnaði fyrir augum og
lá við yfirliði. Orðin í brjefinu brendu sig
inn í sál hennar og knúðu tár fram í augu
hennar og þó gat hún eigi grátið. Henni
fanst á þeirri stundu, að hún sæi hliðið að
sælustað lífsins standa opið, en einnig að kvala-
stað þess. Alt hvarf fyrir töfrakrafti vissunnar
um það, að vera elskuð. Og i hjarta hennar
ómaði að eins ein rödd, sem mælti:
»Ast fyrir ást! Jeg get eigi annað.«
Gerða fjekk þó eigi lengi færi á, að gefa
tilfinningum sínum lausan tauminn, því að El-
fsa kom brátt aftur. Varð hún þá að kenna
henni, ganga með henni, sitja að máltíðum og
skemta Milly. Hún var komin aftur frá Lund-
únum og hafði margs að spyrja urn Richard.
Auðsætt var, að dóttir hins auðuga Smiths Ijet
sjer mjög hugað um hr. Schneider. Loks, þá
er Elísa var lögst til hvíldar, fjekk Gerða tæki-
færi til þess að lesa brjefið aftur. Hún las
það nú með meiri ró. Hún skoðaði i huga
sjer liðna tímann og mintist þess, að Richard
hafði sagt, að það mundi verða óhamingja sín,
ef hann festi sjer konu.
Rað fór hrollur um Gerðu. Henni kom í
hug hjónaband foreldra sinna. Hún hafði lesið
brjef, sem faðir hennar hafði skrifað móður
hennar i tilhugalífi þeirra; þau lýstu hinni heit-
ustu ást, sem þó hafði kólnað. Faðir hennar
hafði átt glæsilega framtíð, þá er hann ungur
að aldri kvæntist móður hennar, en hjónaband
þeirra gerði hann að beiningamanni.
Gerða grjet. Hve oft hafði móðir hennar
eigi varað hana við og sagt:
»Gæt þín, að láta eigi ást þína koma þjer
tii að gera líf þess, sem elskar þig, þrungið
sorg og áhyggjum, svo að þú verðir hindrun
á vegi hans. Hann mun hætta að elska þig,
þá hann sjer, að þú veldur lífsböli hans, og
að lokum bölva þjer.«
Allur andans þróttur Gerðu braust fram, þá
er hún mintist þessara orða. Hún stóð á fæt-
ur og gekk inn í fremsta herbergið, fastákveð-
in f, að veita Richard það svar, sem hún áleit
skyldu sína að veita honum.
»Betra er að þola sorg og þjást,« hugsaði
Gerða, »en að baka honum langa baráttu við
búksorgir og mjer lamandi hugarangur. Hann
mun gleyma mjer. Sagt hefir verið, að ástin
kólni. Ó, hve lífið er þungbært.*
Gerða gekk nú inn í fremsta herbergið, en
í sama bili kallaði ástríðuþrungin rödd:
»Gerða! Heitt elskaða Gerða, fyrirgefðu,«
og Richard varpaði sjer að fótum hennar, vafði
hana örmum og talaði eldheit ástarorð.
Maður verður að vera eldri, vitrari og hafa
meiri lífsreynslu en Gerða hafði, til þess að
geta staðist slík orð, sem tala til hjartans og
ímyndunaraflsins.
Hún var lífshamingja hans. Að elska hann
eigi var að ræna hann allri hamingju og gera
líf hans að myrkri og raunalegri nótt.
Fátæktin og baráttan við lífskjörin hvarf í
gleymsku. Gerða, hin fátæka Gerða, gaf Ric-
hard sitt unga, auðuga hjarta. Hún sagði hon-
um alt, sem hún hafði ákveðið að þegja yfir;
að hún hefði unnað honum síðan á barnsaldri
og elskað hann sfðan hún sá hann aftur og
ætlaðf aldrei að elska nokkurn annan.
Pau hjetu hvort öðru ást og helgum trygð-
um til dauðans. —