Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 50

46
NVJAR KVOLDVOKUR.
getað hagað orðum mínum þannig, að þau
hefðu áhrif á hug og hjarta föður þíns.«
Antonía fór aftur að gráta.
Táf í þessum augum! Antonía grjet —
mín vegna. Jeg gat staðist alt nema þetta og
reyndi af fremsta megni að sefa hana, og full-
vissaði hana um, að jeg mundi þolinmóður
beia örlög mín, ef hún harmaði eigi, og jeg
fór að heiman án gremju, með þakklátu hjarta
vegna ástar hennar á mjer.
Jeg vil eigi þreyta þig á, að segja þjer frá
meðferð H.-bergs á verkamönnum sinum, sem
mjer gramdist svo mjög, að hún hefði komið
mjer til einhverra ofbeldisverka, ef Antoníu
hefði eigi notið við.
A hverjum sunnudegi fór jeg heim. Jeg
kom þangað oft bálreiður föður mínum og á-
kveðinn í að segja houum, hve illa jegálitiað
hann hefði uppfylt skyldur sínar við mig; en
ef að jeg að eins sat móti Antoníu og hún
leit á mig raunalegum eða hryggum augum,
fann jeg, að jeg gat eigi stygt hana með því
að segja frá, hve illa mjer liði.
Laugardag nokkurn var mjer íþyngt með svo
miklu erfiði, að jeg fjekk blóðspýting og var
borinn inn í herbergi mitt í yfirliði og hjúkr-
uðu konurnar í húsinu mjer.
Sunnudagurinn leið og jeg varð að liggja
rúmfastur; mánudagurinn fór á sömu leið.
H.-berg, sem að öllum líkindum var kvíða-
fullur mín vegna, Ijet sækja lækni, sem sagði,
að jeg yrði að njóta algerðrar hvfldar.
Herbergi mitt var hægra megin við stofu
hans. Jeg var sá eini af verkamönnum hans,
sem hafði einkaherbergi. Pað voru einu hlunn-
indin, sem faðir minn hafði áskilið mjer.
Rað var um kveldið í rökkrinu, að jeg heyrði
mannamál í stofunni. Mjer lá við að stökkva
upp úr rúminu, er jeg heyrði þann málróm,
þrátt fyrir verkina, sem þjáðu niig. Jeg þekti
þann róm of vel til þess, að villast á honum
og öðrum. Jeg heyrði hann segja þessi orð
við bústýru H.-bergs:
»Er ungi Schneider veikur og við höfum
ekki verið lijtin vita það? Jeg var hrædd um
það fyrst hann eigi kom heim í gær og því
ók jeg hingað. Gerið svo vel að fara með
mig til hans.*
»Með Ijúfu geði,« svaraði bústýran, »en ef
prófessorsfrúin leyfir, skal jeg segja yður dálít-
ið um veikindi hans og mitt álit, og sorglegt
er, hvaða meðferð hann sætir, jafn efnilegt
ungmenni. Hann liggnr nú rúmfastur vegna
of mikillar vinnuhörku. Hann hefir fengið
blóðspýting.*
Jeg heyrði angistaróp og hjartað titraði í
brjósti mjer. Nú varð þögn og bústýran mælti:
»Hjer er vatn. Viljið þjer eigi drekka?
Hefði mig grunað, að orð mín mundu valda
yður slíkum sársauka, þá mundi jeg eigi hafa
sagt neitt og . . .«
»Hvar er stjúpsonur minn?« tók titrandi rödd
fram í fyrir henni.
Samstundis voru dyrnar opnaðar. Einhver
hraðaði sjer yfir að rúmi mínu. Myrkrið olli
því, að jeg gat eigi greint andlitsdrættina. Hún
laut niður að mjer og titrandi hönd snart enni
mitt og rödd hvíslaði:
»Hvernig líður þjer, Richard ? Sagt er, að
þú hafir blóðspýtiug og jeg hefi eigi betur
rækt skýldur mínar við þig, en að þú hefir
orðið að inna af hendi slíkt erfiði.«
Nokkur tár hrundu niður á enni mitt.
Jeg var svo hrærður, að jeg gat eigi mælt
orð frá vörum.
Bústýran kom inn með Ijós. Þá er Antonía
sá hið bleika andlit mitt, grjet hún sáran. Mjer
var eigi hægt að stilla hana. Hún kendi sjer
um það, sem orðið var, og fullyrti, að ef hún
hefði kunnað að taka mann sinn rjettum tök-
um, muudi henni hafa tekist að hindra það,
að hann kæmi mjer fyrir hjá hr. H.-berg.
Antonía var gædd því sjaldgæfa hugarfari,
að leita jafnan að sök hins illa hjá sjálfri sjer,
en eigi hjá öðrum. Allar mótbárur mínar gegn
þeirri sjálfsásökun hennar urðu árangurslausar.
Hún leit svo á, að öll sökin væri hjá sjer.
Loks spurði hún, hvort jeg þyldi að vera bor-
inn niður í vagninn, svo að hún gæti farið
með mig'heim með sjer; annars vaeri hún svift