Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Síða 56

52
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
sinnar?* hvíslaði Gerða og tárin streymdu nið-
ur vanga hennar.
‘ »Nei, hann á að eins tvær ástríður: Önnur
er fjárgræðgin, hin ástin á indversku konunni
hans. Líklegt er, að hún geri hann síðar að
miljónamæring. Hann eiskar hana vegna feg-
urðar hennar og dásamar hana vegna auðæfa
föður hennar. Sjáið þjer nú, að þjer megið
eigi láta hann vita, að þjer hafið þekt hann.*
»Já, það sje jeg,c svaraði Gerða. »Látum
hann vera hamingjusaman og njóta auðæfa
sinna; hvorki kona hans nje dóttir skuiu raska
heiil hans. Veslings mamma! Hvernig gat
eiginmaður þinn gleymt þannig ást sinni og
blíðu? Hvérnig gat hann þannig vanrækt
skyldur sfnar við þig?«
»Hann gat það af því að hann hefir aflað
sjer auðæfa sinna með því, að fórna friði sam-
visku sinnar.«
»Friði samvisku sinnar?« tók Gerða upp
eftir honum. Henni kom í hug samræðan í
garðinum'kvöldið áður.
»Já, jeg tek þau orð eigi aftur. En þjer
megið eigi krefjast nánari skýringar af mjer.
Yður mun máske furða á, að Bernhard óttast
eigi mig, sem raskað get hamingju hans, en
hann veit, að jeg hefi lofað að þegja og steypa
honum því eigi f glötun. Við skildum á Vest-
ur-Indlandi fyrir átta árum, en hittumst aftur
fyrir misseri, þegar eftir lát konu minnar.*
Strömberg strauk vasaklútnum um andlitið,
eins og hann vildi hrinda á braut sárri endur-
minning og rödd hans varð óstyrk:
»Þá er jeg dvaldi í París, var jeg kvöld eitt
hjá hr. D., Bernhard og kona hans voru þar
einnig. Daginn eftir heimsótti hann mig og
sárbændi mig um að segja eigi, að hann ættj
konu og barn í Svíþjóð. Jeg lofaði honum
að þegja og lagði við drengskap minn, en
hann veit frá fornu fari, að óhætt er að treysta
mjer. í gær hitti jeg hann í Lundúnum.
Tengdafaðir minn hefir viðskifti við verslunar-
fjelagið Bernhard og við fylgdumst að hing-
að. í för með honum er Simson, æðsti skrif-
Stofustjóri hans og trúnaðarmaður, Simson
liefir nýlega verið í Svíþjóð í ýmsum erindum
fyrir yfirboðara sinn. Við urðum samferða til
Englands, og jeg hefi skilið það af orðum
hans, að eigingirni Bernhards hefir eigi mink-
að. Jæja, ungfrú Ahrnell, jeg grátbæni yður
að vera vel á verði og koma eigi upp um
yður meðan Bernhard dvelur hjer.«
Strömberg stóð á fætur, gekk til Gerðu og
sagði í vingjarnlegum, þýðum rómi:
»Ef til vill hefir það haft svo góð áhrif á
hann að sjá hina fögru og elskulegu dóttur
sína, að hann býr svo um hagi hennar fram-
vegis, að hún þarf eigi að vinna fyrir sjer, en
verður efnalega sjálfstæð. Við vonum, að svo
verði, og þjer getið verið viss um, að jeg
geri það, sem í mínu valdi stendur, til þess að
hvetja hann til að rækja skyldur sínar.«
Gerða leit á hann. Viðvörunarröddin þagði.
Andlit Strömbergs lýsti svo mikilli samúð og
velvild, að sá, er reyndari var og tortrygnari
en Gerða, hlaut að láta ginnast af því. Hann
hiaut að vera vinur þeirra mæðgna.
»Jeg þarf að biðja yður eins,« mælti Gerða
með lágri, óstyrkri röddu:
»Reynið eigi að fá hr. Bernhard til að gera
neitt fyrir mig. Jeg vil eigi þiggja neitt af
þeim föður, sem aflað hefir sjer auðæfa með
því, að breyta móti heiðri sínum og samvisku.*
»Þjer eruð drambsðm, ungfrú Ahrnell. En
hafið þjer spurt hjarta yðar? Ef hr. Bernhard
engi yður ríkulegan heimanmund, mundi það
verða yður heilladrjúgt. Þjer gætuð þá orðið
kona þess manns, sem þjer elskið.«
Strðmberg horfði fast á Gerðu, sem stokk-
roðnaði.
»Jeg vil eigi kaupa hamingju mína slíku
verði,« svarði Gerða.
»Þá hefi jeg engu frekar við að bæta, en
jeg skal verða við ósk yðar,« mælti Ström-
berg og gekk til dyranna, en sneri sjer við
og mælti:
»Þjer eruð einstæðingur, ungfrú Ahrnell.
Leyfið mjer því að ganga yður f föðurstað og
veita yður ráð, sem þjer skuluð íhuga gaum-
£æfilega,«