Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Side 58

54 NYJAR KVÖLDVÖKUR.
inn. Henni Ieið illa. Strömberg og aðkomu-
mennirnir voru farnir til Lundúna.
Máninn varpaði fölvum geisium sínum á
grænlitaða jörðina, þá er Gerða var á gangi
um skemtigarðinn, hjúpuð sjali. Hentii ieið
svo óumræðilega illa og langaði svo mjög að
koma út í kveldsvalann. Er hún hafði stund-
arkorn gengið um, settist hún nálægt ruiini,
sem stóð á árbakkanum.
Vjer sleppum því að ræða utn hinar döpru
hugsanir, sem Gerða var sokkin niður í, en
beinum athygli vorri að tveim mönnum, sem
komu gangandi hinumegin frá og urðu að fara
fram hjá Gerðu.
Þeir komu frá Lundúnum; höfðu stigið út
úr vagninum við garðshliðið og hjeldu upp
að húsinu.
»Mjer finst þú hafa forðast mig,« mælti ann-
ar þeirra, »þótt þú hefðir átt að sjá, að mig
langaði til að tala við þig. Mjer þykir þess
vegna vænt um, að jeg hefi hitt þig hjer við
skemtigarðshliðið. Og nú skaltu ekki sleppa,
Strömberg minn góður, en neyðast til að svara
spurningum mínum.c
»Fúslega,« svaraði hinn, *þótt jeg hefði álitið
hyggilegra, að fresta þessu samtali þangað til
á morgun. Pú ert að koma úr stærðar mið-
degisveislu og ert eigi í vanalegu skapi; og
jeg hefi einnig tekið mjer meira neðan í því
en jeg er vanur.«
»Pú?« kallaði hinn og skellihló. »Sá, sem
hyllir Bakkus, getur eigi verið eins mikill þrjót-
ur og þú. Engar vífilengjur, en svaraðu spurn-
ingum minum. Hví hefir þú dirfst að koma
með stúlkuna hingað í návist mína? Hvaða
glæparáð hefir þú verið að brugga með því,
að taka dóttur mína á heimili þitt sem hjú,
og hver var tilgangurínn með að kynna mjer
hana?«
»Jeg hefi tekið Gerðu Ahrnell til að gæta
dóttur minnar, svo að hún komist belur af en
við saun;ana,« mælti Strömberg, »og því telst
hún til hjúa minna.«
»Djöfull! Haltu eigi áfram í þessum róm,«
tók Bernhard fram í, »því að þá gæti jeg
freistast til að . . .«
»Hlýð þolinmóðlega á það, sem jeg hefi
við að bæta,« tók Strömberg fram í. »Rig
langar til að vita, hvers vegna jeg kynti þjer
hana. Að eins af því að jeg hjelt, að það
myndi minna þig á það, sem þú hefir gleymt,
sem sje að annast um hana og móður hennar.*
Nú varð þögn. Þeir nálguðust Gerðu.
Strömberg, sem sá eins og köttur í myrkri,
tók eftir Gerðu og þekti hana. Dauft bros
Ijek um varir hans; illgirnin skein út úr grænu
glyrnunum. F*á er þeir voru komnir að runn-
anum, nam Strömberg staðar, svo að Gerða
gæti heyrt samtalið án þess samt að förunaut-
ur hans tæki eftir návist hennar.
»)æja, Bernhard,« byrjaði Strömberg aftur.
»F*ú þegir. Berðu enga ást í brjósti til hinnar
fríðu dóttur þinnar og móður hennar?«
»Nei, engan ástarneista,« svaraði Bernhard.
sF’að var þeim að kenna, að jeg var sokkinn
niður í fátækt og srnán, þeim að kenna, hvað
jeg er orðinn.«
»Auðugur maður,« svaraði Strömberg, »sem
getur látið mikið gott af sjer leiða með fjár-
munum sínum og . . .«
»Og sem hefir aflað sjer auðæfa með ráni,
þjófnaði og . . . þey! Hvað er þetta ?« hróp-
aði hann í miðju kafi. »Mjer fanst eitthvað
hreyfast bak við runnann. Ætli einhver sje
hjer á hleri?«
»Hvaða þvaður. Við töhim sænsku,« svar-
aði Strömberg. »F*að var fugl, sem við fæld-
um, og hávaðinn, sem hann gerði, hræddi þig.
F>ú ert eigi sjerlega hugrakkur.*
»Sá, sem hefir óhreina samvisku, er það
aldrei. En tölum eigi frekar þar um. Jeg
held, að það, að sjá stúlkuna, hafi vakið upp
gamla óttann, sem ofsólti mig fyrsta árið eftir
að jeg fór frá Svíþjóð; jeg var þá alt af
hræddur um, að alt kæmist upp, að jeg yrði
kærður og dæmdur. Jeg gleymdi ætíð á slík-
um stundum, að . . .«
»Annar hafði verið tekinn fastur og sakaður