Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Síða 59

I
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
1
55
um morðið. En jeg held þú skjálfir. Við
skulum halda Ieiðar okkar og láta útrætt um
gömlu söguna.«
»Já, en mig langar til að vita, hvort stúlkan,
sem var 9 ára, er jeg fór að heiman, hefir
þekt mig aftur.«
»Hún hefir eigi þekt þig.«
»Hún virtist þó vera í æstu skapi.«
»Vel getur það verið, en þú varst eigi or-
sökin. Hún er ástfangin.«
»í hverjumPí
»í Svía, sem stjórnar verksmiðjunni hjerna.*
»Rað er þá lítt merkur verkamaður. Jæja,
látum þau giftast. Hann fer líklega aftur til
Svíþjóðar og tekur að sjer móðurina, sem fær
þá annað umhugsunarefni en að vilja. leita síns
strokna eiginmanns.«
»Pjer skjátlast, ef þú heldur, ^að Sehneider
hinn ungi sje venjulegur verksmiðjustjóri. Hann
er dugandi efnafræðingur, sonur hins frábæra
myndhöggvara Schneiders háskólakennara, ung-
ur maður, sem á glæsilega framtíð fyrir hönd-
um hjer á Englandi. Hann hefir gert ýmsar
ágælar uppgötvanir í efnafræði og getur valið
um dætur auðmanna hjerlendis. Tengdafaðir
minn hefir haft í hyggju, að hann kvæntist
Milly dóttur hans. Mundi það vyða honum
ríkt kvonfang. Nú lítur út fyrir, að ást hans
á Gerðu verði hamingju hans Prándur í Götu.
En hann um það. Jeg efast samt um að föð-
ur hans sje það geðþekt, að hann gangi að
eiga dóttur þéss manns, sem framið hefir þjófn-
að og hægt er að dæma fyrir tvíkvæni.*
»Og þegar jeg hugsa míg vel um,« sagði
Bernhard, »þá vildi jeg helst, að ekkert yrði
úr þessu hjónabandi. Stúlkan mundi þá verða
á Englandi, og það, sem enn verra er, móðir
hennar mundi koma hingað. Rá gæti svo farið,
að við Marianne hittumst og . . .«
»Þú eignaðist óvænt tvær konur.«
»Pú verður að hindra þessa giftingu, Ström-
berg.«
»Nei, Bernhard, það geri jeg eígi. Jeg vil
eigi verða hindrun á vegi hamingju Gerðu.
Ef hún heldur, að heill hennar sje undir því
komin að hún giftist Schneider, þá látum hana
ráða. En meðal annara orða. Pú skalt eigi
láta mjög digurbarkalega við mig. Pú verður
að muna, að þú ert gersamlega á mínu valdi.
Eitt orð og . . .«
Bernhard fór áð blístra og Strömberg lauk
eigi við setninguna.
»Eigum við þá að halda áfram?« mælti
Strömberg eítir stundarkorn.
»Já,« mælti Bernhard.
Peir fóru. —
Gerða nötraði öll. Henni fanst eins og hún
væri sokkin niður í hyldýpi, sem hún kæmist
eigi upp úr. Henni fanst sem öll æskugleði
hennar væri horfin, og að hún væri í skjótri
svipan orðin öldruð.
Pannig fer ætíð, þá er mikill harmur nístir
hjartað.
Meðan Gerða þjáðist af sárum sálarkvölum,
hafði hún eigi heyrt neinn nálgast sig. Hún
hafði eigi heldur tekið eftir ungum manni, sem
stóð við runnann og hafði horft á hana nokkra
stund. Pá fyrst, er hann vafði hana örmum
og ástþýð rödd nefndi nafn hennar, varð
Gerða þess vör, að hún var eigi ein.
»Loksins er jég aftur hjá þjer, ástvinan kæra,«
mælti Richard og þrýsti ótal kossum á hend-
ur hennar. (
»Pú hjer?« stamaði Gerða, hallaði höfðinu'
að brjósti hans og brast í grát.
»Hvað! Pú grætur, ástvina mín. Hefir
nokkur hrygt þig eða móðgað?«
Richard kysti tárin burt af kinnum hennar.
Gerða óskaði eftir að deyja á þessari stund,
sem var eitt þeirra sáru augnablika, sem láta
oss rjettilega finna, hvað vjer eigum og hverju
vjer verðutn, að hafna.
Að nokkrum mínútum liðnum hrynti Gerða
Richard frá sjer og mælti í titrandi róm:
»Richard! Jeg hefi verið hamingjusöm af
því að jeg hefi vitað, að þú hefir elskað mig,
en nú verðum við að skilja án vonar um end-
urfundi og endursameining.«
»Hvað, Gerða, ætlarðu að svifta mig ást