Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 60

56
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
þinni?« hrópaði Richard og greip með ákefð
hendur hennar. »Nei, það getur eigi verið.*
»Ást mín fylgir þjer alla daga, en samt verð-
um við að skilja. Dagana, sem þú varst í
burtu frá Lislehæð, gerðust þeir atburðir, sem
gersamlega hindra samlíf okkar.«
*F*að er ómögulegt!« hrópaði Richard og
roði hljóp fram í andlit hans. »Hugsaðu um,
hvað þú ert að gera; hafðu eigi ró mína og
ást að leiksoppi. . f*á gæti svo farið, að jeg
formæiti þjer.«
»Richard, talaðu eigi þannig,* bað Gerða
og spenti greipar. *Hjer á jarðríki átt þú einn
hjarta mitt og hinumegin grafar er það einnig
þitt, en jafn áreiðanlegt er einriig hitt, að við
getum eigi og skulum eigi verða hjón.«
»Gerða, er þetta síðasta orð þitt ?« spurði
Richard og stóð á fætur.
»Hlýddu á mig,« grátbændi Gerða. »Farðu
eigi frá mjer í reiði.«
»Jeg vil ekki og get ekki hlýtt á þig fyr en
þú hefir svarað mjer. Er það fastur ásetning-
ur þinn, að verða eigi konan mín?«
»Já, jeg get ekki og má ekki verða það,«
hvíslaði Gerða og fól andlitið í höndum sjer.
Stundarkorn var gripið fast um handlegg
hennar, en síðan slept. Gerða leit upp —
Richard var horfinn.
Morguninn eftir fjekk Gerða miða frá Ström-
berg svohljóðandi:
»Ungfrú Ahrnell! — Með eimskipinn R —,
sem fer frá Lundúnum klukkan 3 síðdegis
dag, förum við til Svíþjóðar. Gerið svo
vel að hafa alt tilbúið klukkan 1.
Hr. Smith hefir beðið mig að segja yður,
að þjer megið láta vinnufólk hans hjálpa
yður til að ganga frá dótinu. Elísa verður
hjá afa sínum síðustu stundirnar. í flýti
Pehr Strömberg.
Gerða sendi Richard undir eins miða og
bað hann að finna sig áður en hún færi.
Boðberinn færði henni það svar, að herra
Schneider væri farinn til Lundúna og væri eigi
væntanlegur í bráð.
Gerða var óhuggandi. Að fara burt án þess
að kveðja hann, að fara burt án þess að geta
sagt honum, að að eins ást — ástin í almætti
sínu — hefði ráðið breytni hennar, það fanst
henni óbærilegt.
Eftir að búið var að klæða Elísu og koma
dótinu fyrir, settist Gerða niður og skrifaði
Richard langt brjef þrungið ást, og bað hann
innilega að skrifa sjer nokkrar línur með þeirri
huggun, að hann væri henni eigi reiður.
Pá er hún hafði lokið brjefinu, kom Ström-
berg til að sækja hana og dóttur sína.
Klukkan eitt hjelt vagninn af stað með þau
frá Lislehæð. Klukkan þrjú lagði eimskipið af
stað, sem flytja átti Gerðu aftur heim til ætt-
jarðarinnar eftir eins árs burtveru.
VII.
Sumarið var liðið. Fagurt septemberkvöld
sjáum vjer Gerðu sitja á gamla staðnum við
litla gluggann í Hökensstræti.
Alt er óbreytt í híbýlum frú Ahrnell. Mari-
anne situr í sama hægindastólnum og vinnur
af kappi eins og fyr. Gerða saumar út. Ætla
mætti, að tíminn hefði staðið kyr, ef andlit
Gerðu hefði eigi augsýnilega verið alvarlegra
og yfir því hvílt þunglyndisblær, sem eigi var
þar áður.
Hver sá, sem sjeð hafði Gerðu áður en
Strömberg sterg inn í bústað móður hennar,
mundi hafa átt erfitt með að skilja í því,
hversu mikið eitt ár hafði getað breytt hinu
áhyggjulausa barni, sem sat syngjandi að verki.
Hún var nú orðin fullþroskuð kona. Henni
var eigi ókunnugt um sorg þá og beiskju,
gleði og hamingju, sem lífið hefir á boðstól-
um. Lesa mátti úr augum hennar, að hugs-
anir hennar, skaplyndi og tilfinningar höfðu
breytt um stefnu.
Endur og sinnum leit frú Ahrnell á dóttur
sína, sem var önnum kafin við vinnuna. Hún
hugsaði ef til vill á sömu leið og margar mæð-
ur á undan henni: »Best hefði verið, að
Gerða hefði eigi farið að heiman. Jeg hefði
eigi átt að sleppa henni.«