Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 66

62
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
VIII.
F*á er umhugsunartími Gerðu var liðinn, nit-
aði hún Strömberg þetta brjef:
»Hr. verksmiðjueigandi! — Með fullri við-
urkenning á þakklætisskuld þeirri, sem við
mæðgur stöndum í við yður, svara jeg sam-
kvæmt ósk yðar hinu heiðraða tilboði yðar.
Hefði jeg eigi í Englandi lært að virða
bseytni yðar og hinn göfuga hugsunarhátt
yðar, mundi jeg hafa verið í þungum hug
í dag, en sá, sem hefir sýnt mjer eins mikla
velvild og samúð eins og þjer, getur eigi
reiðst, er jeg segi hreinskilnislega, að jeg
get eigi orðið konan yðar.
Skapferli mínu og lundarlagi er þannig
farið, að jeg verð slæm eiginkona, ef jeg
giftist þeim, sem jeg eigi elska, og jeg vil
aldrei takast þær skyldur á herðar, sem jeg
finn, að jeg get eigi rækt.
Jafn þakklát og jeg er yður fyrir tilboð
yðar, jafn ákveðin er jeg í að hafna því,
og JeS bið um, að þjer hugsið helst með
hlýleik til
yðar ætíð þakklátu
Gerðu Ahrneil«.
Strömberg var að drekka morgunkaffið, þá
er hann fjekk þetta brjef, Hann las það tvisvar
sinnum, braut það síðan hægt saman og var
alt annað en blíður á svipinn. Hann lagði
brjefið á borðið og tautaði: •
♦ Heimskulega mær, sem heldur að þu ráðir
við mann með mínu skaplyndi. Jeg hefi verið
göfuglyndur við þig, en af hverju? Af því að
jeg elska þig frá því að jeg sá þig fyrst. Þú
heldur máske, að bænir og blíðmæli hafi áhrif
á mig? þjer skjátlast; jeg hugsa að eins um
óskir mínar og fullnæging þeirra. Viljir þú
bjóða mjer byrginn, þá vertu á verði, því að
þau vopn, sem jeg beiti, eru hættuleg og þess
eðlis, að óhjákvæmilegt er að þau tortími jajer
algerlega, fátæka, vinavana, verndaralausa barn-
inu, sem engan á að nema hruma móðurina.
Urslit baráttu okkar eru fyrirfram ákveðin.«
Hann reis á fætur, gekk að skrifborðinu og
rftaði svohljóöandi brjef:
»Jeg virði þær hvatir, sem valda neitun
yðar, og ræði eigi meira um það mál. Jeg
bið yður að eins að sýna mjer þá góðvild,
að borða miðdegisverð í dag með frú Hólm
og Elísu. Jeg þarf að heiman, en vonast
til að geta vottað yður virðingu mína áður.
Pehr Strömberg*.
Brjef þetta átti þjónninn gð fá ungfrú Ahr-
nell sjálfri.
Pá er Gerða gekk inn í stofuna var Strðm-
berg þar einn fyrir. Gerðu brá í brún við að
sjá hann, og er hann með mikilli kurteisi gekk
á móti henni og bauð henni inn í dagstofuna,
fór hana að gruna, að samræða þeirra mundi
eigi verða skemtileg.
»Jeg verð að biðja ungfrú Ahrnell að veita
mjer áheyrn stundarkorn í tilefni af miðakorn-
inu, sem þjer senduð mjer,« mælti Strömberg
um leið og þau gengu inn í hitt herbergið.
Hann ýtti stól að Gerðu, en studdist sjálfur
við Iegubekkinn.
»Pjer hafnið tilboði minu,« mælti hann, »og
þótt jeg virði hvatir yðar, vil jeg samt leyfa
mjer að spyrja yður, hvort þjer breytið skyn-
samlega gagnvart sjálfri yður og ættingjum yð-
ar með því að fara þannig að. Jeg ræði eigi
um móður yðar, eu minni yður á, að maður
sá, sem nú er vinur yðar, getur orðið hræði-
legur andstæðíngur, ef hann gerist óvinur yð-
ar. Á hverjum haldið þjer að reiði mín bitni
þá? Á föður yðar, sem algerlega er á mínu
valdi. Auðveldlega get jeg látið hann sæta
harðri refsingu. Hann lifir eigi að eins í tví-
kvæni, en nóttina áður en hann fór frá Sví-
þjóð myrti hann Hengel gamla, stal peningum
hans og fór með þá til Vestur-Indlands, en
veslings hásetinn, sem var alveg saklaus, var
kærður og tekinn fastur.«
Gerða sat sem steini lostin og starði fram
undan sjer.
»Haldið þjer, að þjer breytið nú rjett í að
hafna þeim manni, sem veit alt þetta uin föð-
ur yðar, og neyða hann þannig til að beita
vopnum sínum og hegna bófa, sem nógu lengi
hefir komist hjá rjettmætri hegningu.*