Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Side 69

NÝJAR KVÖLDÖVKUR.
65
Gerða fór að verða háif kvíðafuli, er Ström-
berg fór eigi. Hana tók að gruna, að eitt-
hvað byggi undir. Henni fjell einnig miður,
að hann hafði eigi augun af henni, og henni
varð verulega órótt innan brjósts, þá er hann
sneri sjer að henni og mælti:
»Jeg á að bera yður kveðju frá Elísu, ung-
frú Ahrnell. Hún fór að Vesturási' í gær.«
Gerða hneigðí sig í þakkarskyni. Strömberg
hjelt áfram:
íRá er við töluðum síðast saman gleymdi
jeg aðalefninu; jeg var svo ákafureftir að heyra
ákvörðun yðar. En hreinskilnislega sagt, þá á
jeg bágt með að trúa því, að þjer hafið tekið
fulinaðarákvörðun. Pjer hafið máske skift um
skoðun síðan í fyrradag. Ef svo er, þá getið
þjer treyst á mtg í lífi og dauða.«
Marianne leit á dóttur sína kvíðafull og ein-
kénnileg á svip.
»Jeg tek aldrei aftur það, sem jeg sagði,
seinast er við fundumst,* fullyrti Gerða.
»Ekki? Eruð þjer alveg viss um það?«
»Já, fyllilega.*
»Pá látum við útrætt um það mál, en snú-
um okkur að brjefi, sem jeg hefi fengið frá
hr. Bernhard,« mælti Strömberg og dró brjef
hægt upp úr vasa sínum. Gerða náfölnaði,
stökk á fætur og mælti:
»f*jer ætlið þó eigi að lesa það?«
»Jeg ætlaði ekki að gera það, en nú
ætla jeg að gera það. Þjer hafið viljað
haga því svo. Yður er einni um að kenna.«
»Hvað er þetta, dóttir mín,« sagði Mari-
aune, »leynirðu móður þína einhverju?*
»Frú,« mælti Strömberg með kuldaglotti,
sjeg er hræddur um, að dóttir yðar Ieyni móð.
ur sína fleiru en einu.«
»Gerða, hver er þessi Bernhard, sem þú
vilt ekki að jeg heyri brjefið frá?« spurði
Marianne og leit hörkulega á dóttur sína. Hin
taugasjúka kona var svo æst, að hendur henn-
ar skulfu.
»Jæja, ungfrú Ahrnell, gerið svo vel að skýra
móður yðar frá manni þessum og hvernig
kunningsskap ykkar er háttað,« mælti Ström-
berg. »P*jer neyðið mig eigi til að gers það?«
Gerða þagði. Æðarnar þrútnuðu á enni
hennar; hún átti í hörðu stríði við sjálfa sig.
Rá er stundarkorn var liðið án þess að
Gerða svaraði, stóð Marianne á fætur og hróp-
aði með ákefð:
»Jeg krefst þess, Gerða, að þú segir mjer,
hvernig í öllu liggur.«
»Mamma, jeg get eigi sagt þjer neitt um
hr. Bernhard. Jeg get ekki frætt þig neitt um
þann mann, þótt þú reiðist mjer og misskiljir
mig.«
»Pú hikar þá við að segja nnjer, hvernig
kunningsskap ykkar er varið?« mælti Marianne
svo æst, að hún gat varla staðið á fótum.
»Jeg er ekki í neinum kunningsskap við
hann, og jeg grátbæni þig, elsku mamma, að
spyrja mig eigi frekar. Mjer er ómögulegt að
segja þjer neitt um hann. Þú ættir að þekkja
mig svo vei, að þú tryðir mjer, þegar jeg sver
og sárt við legg, að dóttir þín hafi eigi franiið
neitt það, sem verðskuldar reiði þína.«
»Ef svo er, áttu ekki að dylja neitt. Viljir
þú að jeg treysti þjer, þá verðurðu að vera
— hreinskilin.«
»En það er mjer eigi hægt; jeg mundi valda
þjer sársauka með því.«
Marianne dró að sjer hendurnar, sem Gerða
hafði gripið um, sneri sjer að Strömberg og
mælti:
»Hr. Strömberg, jeg s»ri yður við dreng-
skap yðar, að sýna mjer brjef það, sem þjer
mintust á við dóttur mína. Jeg verð að fá að
vita leyndarmál það, sem hún dylur fyrir mjer,
enda þólt hjarta mitt springi af sorg.«
Strömberg leit á Gerðu og lesa mátti úr
augum hans:
»Enn þá er tækifæri; með einu orði getið
þjer bjargað móður yðar frá .því böli, aem
mundi ríða henr.i að fullu.«
Umhyggjan fyrir móðurinni varð nú þyngri
á metum í hug Gerðu og hún tautaði:
9