Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 71

NVJAR KVOLDVOKUR.
67
hafði sjeð ótal sinnum og gleymdi aldrei, þessa
rithönd, sem hún um 9 a'ra skeið hafði von-
ast til að sjá á ný í brjefi því, serr færði
henni aftur elskaða eiginmanuinn og barni
hennar bjarta og blómum stráða framtíð. Fyrir
hve hræðilegutn vonbrigðum varð hún eigi, er
hún sá nú aftur þessa hugþekku rithönd eftir
svona Ianga bið. — —
Langur tími leið svo, að Qerða varð bæði
að starfa og vera hjúkrunarmær. Erfiði henn-
ar bældi niður hrygðina yfir veikindum móð-
urinnar. Hún varð að vinna balci brotnu til
þess að hafa ofan af fyrir þeim.
Marianne batnaði smám saman, en læknir-
inn hafði sagt, að hún yrði máttvana á hægri
hliðinni og því ófær til vinnu.
Rá er læknirinn sagði Gerðu þessa sorgar-
fregn, svaraði hún stillilega:
»Jeg verð þá framvegis að vinna fyrir okk-
ur báðum.« Og hún vann 2 og 3 kiukku-
stundir hverja nótt.
Pá er Marianne var búin að ná sjer, sagði
hún eitt sinn við-Qerðu:
»Jeg hefi gert þjer rangt til, barnið mitt.
Geturðu fyrirgefið mjer?«
Petta var fyrsta sinni, að Marianne mintist
nokkurs, sem snerti veikindi hennar. Qerða
hafði huggað sig «Hð, að hún^ hefði gleymt
hvað olli þeim.
Mæðgurnar ræddu sfðan um brjefið. Gerða
reyndi að fegra framkomu föður síns sem mest
og hún gat eigi neitt um glæp hans. Pær
mæðgur voru báðar ófúsar á, að þiggja nokk-
urn styrk frá Bernhard. Gerðu hrylti við því,
ef hún þarfnaðist slíkra blóðpeninga.
Dag nokkurn kom brjef frá Strömberg. Hann
hafði oft spurst fyrir um heilsufar Marianne
meðan hún var veik og einnig boðið þeim
aðstoð sína að öllu leyti. í þessu brjefi til
Gerðu sendi hann 250 krónur; það var fyrsta
ársfjórðungsgreiðslan af styrk þeim, sem ‘Bern-
hard hafði ætlað frú Ahrnell. Hann minti
Gerðu einnig á það, sem hún hafði sagt um
sættir og frið þeirra á milli.
sHenoi væri ljóst,« svo fórust honum orð,
»með hvaða hætti hún hefði leitt deiluna til
lykta, og nú væri hún sjálfsagt farin að þekkja
hann svo vel, að hún vissi að þar væri eigi
við lambið að leika sjer. Hann væri að vísu
hryggur yfir því, hve mikið móður hennar
hefði orðið um brjef Bernhards, en honum
yrði samt að spyrja, hvort Gerða gæti eigi
álitið sjáífa^ sig sök í veikindum frú Ahrnell,
þar sem hún legði framtíðarheill sína og móð-
ur sinnar í sölurnar fyrir vonlausa og heimsku-
lega ást. Hann bað hana að íhuga málið enn
einu sinlii, því að hann ábyrgðist eigi afleið-
ingarnar, ef hún hafnaði honum enn á ný.«
Gerða las brjefið upphátt fyrir móður sína,
sem svaraði hiklaust:
»Sendu peningana aftur, Gerða. Jeg vil
heldur deyja en þiggja nokkuð af honum.
Hirtu eigi um hótanir Strömbergs. Hann hefir
unnið okkúr það meiti, sem hann getur, og
maður, sem ræðst á varnarlausar konur, sæmir
þjer eigi.-«
Gerða sagði eigi neitt, en hún fyrirleit Ström-
berg svo mjög, að hún kaus heldur hina sár-
ustu þraut, en ganga að eiga þann mann, sem
hún hataði. ,
Hún settist niður og ritaði honum svohljóð-
andi brjef:
»Meðan jeg var Tær um að Ijetta af móð-
ur minni þeim kvölum, sem nú hafa bugað
hana, var jeg fús á að leggja sjálfa mig í
sölurnar. Nú er hún, auminginn, svo ógæfu-
söm sem frekast má verða. Jeg get því eigi
og vil eigi heitast þeim manni, setn með
níðingslegri hefndargirni er orðir.n valdur að
böli hennar. Guð er góður, og hann mun
styrkja oss gegn ofsóknum illmennanna. Pess
vegna, hr. verksmiðjueigandi, er þétta órjúf-
anleg ákvörðun mín: Hin fátæka Gerða
Ahrnell skal aldrei verða konan yðar.
Jeg endursendi hjer með peninga hr. Bern-
hards. Gerið svo vel að láta hann vita, að
kona Ahrnells og dóttir vonist til að geta
9*