Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Side 75

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
71
Karl grunaði eigi, að komið hefði verið inn
í helgidóm hans og hugsjón hans sjónum leidd,
en hjelt leiðar sinnar og steig inn í hús nokk-
urt í Svartensstræti. í húsinu voru þrjú her-
bergi og eldhús. Var það íbúð Gústavson
skósmíðameistara. Hann hafði hlotið þá tign
fyrir nokkrum mánuðum og hafði nú 2 sveina
og einn námspilt.
Stína var eins skapstygg sem fyr, en varð
að sitja meir á sjer. Níels var lienni eftirlátur,
en hún fjekk eigi að koma á vinnustofutia eða
skifta sjer af málum hans.
Níels var það sjálfum óskiljanlegt, af hverju
hann var ókvæntur; hann unni Lovísu jafn
heitt og fyr. Lovísa bar einnig ást í brjósti
til hans, en orsökin til þess að þau giftust
ekki var sú, að Lovísa hafði jafnan sagt:
»Góði Níels minn! Við skulum ekki hugsa
til þess fyr en þú ert orðinn meistari.«
Pá er Níels loksins var orðinn það, var
fyrsta spurning hans:
»Jæja, Lovísa, hvenær eigum við þá að
halda brúðkaupið?*
Lovísa hafði færst undan. Níels varð óá-
nægður og kvaðst hafa beðið nógu leugi;
sagði að Lovísa ljeki sjer að helgustu tilfinn-
ingum hans og fór frá henni í reiði.
Pá er heim kom, hafði Stína látið það í
veðri vaka, að Lovísa hefði fulla ástæðu til
þess að giftast eigi. Sfína átti við, að hún
væri svo bundin í báða skó, að hún gæti það
eigi, og væri einnig of drambsöm til þess, að
játa Níels æskuyfirsjónir sínar.
Níels reiddist og sagði Stínu að þegja; örð
hennar gerðu honum órótt í skapi. Hann gat
eigi gért sjer grein fyrir framkomu Lovfsu, og
fór að vantreysta henni; ákvað hann loksins,
að biðja hana skýringar, Hann fór því til
hennar og krafðist þess, að hún segði sjer af
hverju húii vildi eigi halda brúðkaup. Hann
var ákafur og ofsafenginn og særði Lovísu með
orðum sínum. Hún fór að hágráta og kvaðst
alls eigi geta sagt honutn málavöxtu, þótt hún
hefði unnað honum heitt í 9 ár.
Níels lýsti því yfir um leið og hann fór, að
ef hún skýrði honum eigi frá ástæðum sínum,
þá væru þau skilin að skiftum. Pefta hafði
gerst daginn áður en Karl kom til að leita
ráða hjá Níels.
Karl gekk inn á vinnustofuna. Einn af svein-
unum sat að vinnu.
»Er bróðir minn heima?« spurði Karl.
»Nei,« svaraði sveinninn. »Jeg held að
hann sje genginn í kirkju.«
»En Stína er auðvitað heima?« mælti Karl.
»Já, hún fer eígi í kirkju, því að þegar
meistarinn er að heiman, þá getur hún leikið
lausum hala.«
»Jeg kannast við það,« svaraði Karl og
brosti.
Karl fór inn í herbergi bróður síns. Rar
var venjulega alt í röð og reglu, en nú var
alt á ringulreið. Karl litaðist um og mælti
fyrir munni sjer:
»Ætli þeim hafi lent saman fyrst Níels er
fatinn án þess að laga til? Pá lætur Stína reiði
sína bitna á mjer. En hvað um það. Jeg
hefi aldrei óttast hana. Leitt er, að Níels skuli
ekki giftast Lovísu, svo að hann geti Iátið
Stínu eina um geðvonskuna.«
Karl var nú kominn að dyrum þeini, sem
skildl herbergi Níelsar og Stínu. Hann nam
staðar án þess að opna, því að ákafan grát-
ekka var að heyra úr herbergi Stínu.
»Hvað er á ferðutn?« hugsaði Karl. »ÆtIi
Stína sje að gráta?«
Hann hlustaði og heyrði röddina segja:
»Nei, Stína, jeg stenst það eigi lengur, að
Níels tortryggi ntig. Jeg verð að rjúfa loforð
mitt og segja honum alt, ef að þjer gerið
það eigi.*
»A-ha,« hugsaði Karl. »Lovísa er að gráta.
Stína hefir lijer haft hönd í bagga með.«
Stína heyrðist segja glymjandi rómi:
»Rannig efnið þjer það, sem þjer hafið lof-
að fyrir guði, og þjer segist vera guðhræddar.
Dálagleg guðhræðsla. Segið Níels það, sem
yður sýnist; yður mun eigi hagur að því. Jeg
er eigi álitin nein gæðamanneskja, en svo mik-