Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Síða 80

76
NÝJAR KVÖLÐVÖKUR.
hestar, er bundið var fyrir augun á, en á eftir
þeim hljóp gamall maður með staf í hendi og
hrópaði í sífellu: »Nú, nú, dragið þið þrjót-
ar! Hana, dragið þið karlarnir mínir!« Hann
barði ekki hestana með stafnum, en hrópaði að
eins, og því hærra sem hann hrópaði, því
hraðar hlupu hestarnir, svo blautur kaðallinn
vafðist í hringi utan um stólpann og pramm-
urinn rann áfram.
En hvar var nú ferjan? Fljótið lá breitt og
spegilsljett fyrir framan Semjan. Sólin var
gengin undir og kvöldroðinn speglaðist í vatni
þess. Alt í kring var kyrt og hljótt, en það
var svo mikill tómleiki í allri þessari kyrð, að
Semjan fór að verða hálfsmeykur. Á bakkan-
um hinum megin, langt burtu, var hægt að
eygja eitthvað, er líktist húsum; til beggja
handa voru skuggalegir skógarflákar. Semjan
staulaðist niður fljótsbakkann, en þar niðri var
jafn kyrt og tómlegt; vatnið skvampaði bara
næstum eins og óvingjarnlega og nöldrandi
við fætur honum, og hátt í lofti flugu nokkrir
fuglar fram hjá. Hann fór að ráfa fram og
aftur um bakkann í ráðaleysi, en hvergi sást
nokkur lifandi vera og ekki heyrðist til neins.
Rauði bjarminn á loftinu var að hverfa og það
var að verða grátt. Semjan varð hikandi;
hann settist niður á sandinn og nú fanst hon-
um í fyrsta skifti hann vera þreyttur og hann
ekki geta gengið lengra. Hvernig átti hann
líka að komast yfir um fljótið? í fyrstu starði
hann niður í vatnið og aðgætti, hvernig það
stöðugt leið áfram og gutlaði við bakkann.
Svo horfði hann upp í ioftið eða yfir á bakk-
ann hinum megin, sem myrkrið var að leggj-
asf yfir, og einhver blýþungi lagðist á barns-
hjartað litla. Var hann blátt áfram hræddur
við, að vera einsamall? Skildi hann máske,
hve einmana hann var? Iðraðist hann þess, aö
hafa strekið? Eða var það er.durminningin
um foreldrana, er vaknaði í brjósti hans?
Semjan gat víst ekki gert sjer það ljóst, en
það vaknaði hjá honúm löngun til að borða
og einnig til að gráta. Osjálfrátt stakk hann
fingrinum í munninn og sat þannig og horfði
út í bláinn, án þess eiginlega að sjá nokkuð.
En alt í einu rauf eitthvert hljóð kyrðina;
það var eins og hægt og ógreinilegt andvarp.
Semjan varð hverft við. Svo var það líkast
því, að einhver væri að raula við sjálfan sig,
hálfsofandi, og drægi lengi seiminn. Út und-
an runna við bugðu á fljótinu kom mjór bát-
ur; hann fór hægt og hjelt sjer fast við
bakkann,
»Frændi, taktu mig méð!« hrópaði Semjan,
þegar fiskimaðurinn, sem sat og muldraði vísu
fyrir munni sjer, kom nálægt honum. »Frændi,
ó, frændi!« Ókunni maðurinn sneri sjer að
honurn og Semjan sá mórautt, klunnalegt and-
Iit, auðsjáanlega ekki rússneskt, með svörtum
skeggtoppi neðan á hökunni og uppbrettri efri
vör; undir henni skein í hvítar, hvassar tennur.
Hann sat í ofurlitium, einkennilegum eikja,
gerðum úr einum trjástofni, og svo lágum, að
vatnið gekk næstum jafnhátt keipnúm, Þetta
kynlega trog valt svo gífurlega á vaininu, að
það leit út fyrir, að það mundi þá og jaegar
hvolfast. En fiskimaðurinn lagði árina rólega
á knje sjer (hann hafði ekki nema eina ár) og
starði sljófum augum á drenginn. »Frændi,«
endurtók Semjan og röddin var hikandi, »taktu
mig með yfir um!« »Gefur þú nokkuð?« spurði
hinn með Kirgísiskum framburði. Rví næst
hleypti hann brúnum, fitjaði upp á nefið, svo
að tennurnar sýndust enn þá lengri, og fór að
klóra sjer á bringunni með iöngu, kræklóttu
fingrunum. Pað hafði raknað hnútur á band-
inu, er hjelt hvítu skyrtunni hans saman um
hálsinn og sást í bera bringuna, er var jafn
dökkmórauð og andlitið.
Grófi, útlendi hreimurinn í röddinni, reiði-
svipurinn á andlitinu á fiskimanninum og myrkr-
ið, er stöðugt varð þjettara, dró alveg kjark-
inn úr Semjan. Hann stakk báðum höndum
í hárið, fleygði sjer endilöngum niður í sand-
inn og íór að hágráta. Rað kom eins og undr-
unarsvipur á sljóflega andlitið fiskimannsins.
Til þess að fá Semjan til að líta upp, hrópaði
hann glymjandi hátt á Kirgísisku: »Ej — hi!«
Svo hljóp hann á Iand með annan endann á
eikjanum, benti á stað í botninum, þar sem
nokkrir hálfdauðir fiskar flutu og sagði stutt-
aralega: »Setstu þarna!«
III.
Tvær vilcur voru liðnar. Semjan hafði gengið
margar rastir, fram hjá mörgum bændabýlum
og þorpum. Hann hjelt öruggur áfram ferð
sinni án þess þó að flýta sjer mjög, og spurði
við og við: »Er enn langt til Rússlands?«
»Já, það er drjúgur spölur þangað enn þá!
Pú nærð þangað ef til vill einhvern tíma í vet-
ur.« »Og kemur veturinn bráðum?« »Nei,
það er tími til vetrar. Haustið er ekki komið
enn.«
Stundum komu tár í augu Semjans, þegar
hann sá híu, hvítu kirkjuturnana í sveitaþorp-
unum. Hann tók þá af sjer húfuua, tleygði