Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Síða 81

NYJAR KVOLDVOKUR.
77
sjer á knje og bað þessum orðum: aDrottinn,
látíu veturinn koma fljótt!« Stundum gekk
hann fram hjá hálf-fúnum og slcektum trje-
krossum úti á víðavangi. Hvergi sást hús eða
kofi í nánd, bara skógurinn á aðra hlið og
heiðin á hina. Semjan stóð hálfgerður beyg-
ur af þessum trjekrossum. Reir miniu hann á
leiði foreldranna á stöðinni. Og þótt hann
þreytíur væri, greikkaði hann sporið og hvísl-
aði kjarki í sig rheð orðunum indælu: heirn,
heim!
Einu sinni kom hann í stóran bæ. F*að var
á sunnudegi og Semjan heyrði langt til drun-
urnar í stóru dómkirkjuklukkunni. Pær mintu
hann á litla þorpið hans heima, og hann fór
að hugsa um garðinn prestsins; þar var svo
mikið af indælum, rauðum eplum. Gamli vin-
ur Semjans, hringjarinn, hafði stuudum sótt
þangað nokkur epli handa honum og murrað:
»Hana, nagaðu þau, Semjan; þú hefir góðár
tennur. Naslaðu þau í þig, bjáninn þinn!«
Með hvílíkum fögnuði mundi hann nú ekki
hafa klifrað upp í kirkjuturninn til að borða
eplin sín og hjálpa gamla hringjaranum til með
að toga í klukkustrengina þangað til honum
þótti nóg um og hann rak Semjan niður aftur!
Utan til í bænum stóðu nokkur gráieit, lág
timburhús í röðum beggja megin vegarins,
með rauðum og grænum pjáturþökum, illa hirt-
um. Fyrir utan þau var jafn margt af svínum
og hænsuin eins og mönnum, ef ekki fleira.
F*egar lengra kom, byrjaði hinn eiginlegi bær,
með hvítum steinhúsum og Ijóskerum meðfram
gangstjettunum. Öðru megin við torgið gnæfði
há kirkja með fimm hjálmhvolfum og járn-
grindum hringinn í kring. Hinum megin var
hús eldsvoðavarðarins með háum, mjóum bjálka-
turni. Uppi á honum spígsporaði varðmaður.
Svo tók við Iöng gata með steinhúsum til
beggja hliða og síðan komu aftur timburhúsin.
I pílagrímshúsinu bak við kirkjuna hafði Sem-
jan fengið fulla skál af heitri súpu og eins
mikið af rúgbrauði og hann gat torgað. Nú
labbaði hann glaður og ánægður eftir vegin-
um út úr bænum aftur.
IV.
Pað var farið að hausta. »Guði sje lof,*
hugsaði hann, »nú kemur veturinn bráðum.«
Og honum virtist heimilið færast nær og nær.
Á leið hans sáust eklci lengur niislitu fiðrildin.
Birkilaufið varð ljósgult og loftið tók á sig
fölvan, vatnsgráan hlæ. F’að var oft æði kalt
á aiæturna. En Semjan hugsaði að eins; »Guði
sje lof, nú er þess ekki langt að bíða, að jeg
komist heim!«
Eitt sinn snemma morguns gekk Semjan eftir
póstveginum; hann var svangur, því hann hafði
enn ekki fengið neitt að borða. Hann kom
þá auga á mann, er sat flötum beinum undir
viðarruuni rjett hjá veginum. Semjan nam stað-
ar og mændi vonaraugum á harðsoðið egg,
er maðurinn var að plokka skurnið af og beit
í með rúgbrauðssneið.
»Hvað Vilt þú?« spurði maðuiinn og hjelt
áfram að tyggja. Maður þessi var hniginn á
efra aldur, magur með innfallin augu og þunt
skegg. Hann v.r í tiglóttri treyju, er leit út
fyrir að hafa verið snotur einu sinni, en var
auðsjáanlega ekki saumuð handa honum. »Hvað
vilt þú?« endurtók hatin og hvesti augun á
Semjan. »Afi,« stamaði Semjan smeyluir, »gefðu
mjer ofurlitinn brauðbita < »Já, því ekki það,
vinur minn. Jeg hefi sjáifur betiað þetta brauð
út, og það er ekki nema rjett að skifta því.«
Hann gaf honum part af brauðsneiðinni og
spurði svo: »Hvert ætlarou annars að fara?«
»Jeg ætla heim — til Rússlands!« — »Til
Rússlands? Pað ætla jeg líka! En hvernig
stendur á ferðum þínum?«
Semjan sagði honum æfintýri sitt út í æsar,
hversu leiðinlegt hefði verið á stöðinni, hve
mjög hann hefði þráð að komast heim og
hvernig honum loks tókst að strjúka um nótt-
ina. Gamli maðurinn hlýddi á sögu hans og
kinkaði kolli ánægjulega.
»Þú ert heilmikill maður,« sagði hann, þeg-
ar sagan var á enda, og klappaði á öxlina á
Semjan. — »Jeg er bara hræddur um, að lánið
verði ekki með þjer. Að það fari fyrir þjer
eins og nijer: hvorki heimili eða hús, ekki
einu sinni hundahús. Pá er lífið verra en
hundalífU — »En hvaða maður ert þú, afi?«
spurði Semjan og settist hjá gamla manninum.
— »Hvaða maður jeg er? Hvað ætti jeg svo
sem að vera? Jeg er alis ekki neitt!«
Gamli maðurinn horfði út í bláinn og strauk
hendinni gegnum þunna hárið. Síðan hjelt
hann áfram: »Já, drengur minn, þú ert ung-
ur, eti samt laðar heimilið þig til sín; það
laðar og heillar eins og móðir með útbreidd-
an faðminn, svo rnaður getur hvergi haldist
við fyrir heimþrá. Svo gengur tnaður og geng-
ur, þótt það ætti að vera heiminn á enda, til
þess að líta fósturjörðina enn einu sinni. Svona
er þráin sterk!«
»Hey«ðu, afi! Heldurðu að jeg nái t:l Rúss-
lands í vetur?«