Læknablaðið - 01.12.1956, Qupperneq 25

læknablaðið
135
L myncl. — Hryggjarliðslos í III.
og IV. lcndarlið.
Eins og áður var sagt, þá eru
orsakir hryggjarliðsloss ekki
kunnar, en flestir hallast nú að
þeirri kenningu, að um með-
fædda veilu i liðboga sé að
ræða. Vissulega eru mörg dærni
þess, að skriðs hefur fyrst orðið
vart eftir slys, högg eða fall á
hryggmn, og þvi verið dregin sú
ályktun, að um brot á liðboga
hafi verið að ræða við slysið, og
siðan myndast falskur liður.
Þetta er oftast ekki hægt að af-
sanna, þótt hitt sé miklu lík-
legra, að fyrir slysið hafi verið
íeyra í boganum, og áverkinn
hafi verið nægur til að koma
skriði af stað.
Nýlega voru gerðar athug-
anir á 6—7 ára börnum í
Eandarikjunum, aðallega til
þess að fá hugmynd um tíðni
°g ættgengi hfyggjarhðsskriðs.
Af 400 börnum, sem athuguð
lendarlið.
voru, fannst sjúkdómurinn í
rúmlega 5%. Við skoðun á for-
eldrum þeirra barna ,er höfðu
sjúkdóminn, kom í ljós, að 20%
mæðranna og 36% feðranna
höfðu sjúkdóminn. Þetta er
vissulega engin sönnun, til þess
er athugunin of smátæk, en
samt styrk stoð undir þá get-
gátu, að sjúkdómurinn sé með-
fæddur og ættgengur, e!ns og
flestir meðfæddir sjúkdómar,
sem algengastir eru.
Kvartanir þeirra sjúklinga,
sem liafa hryggjarliðsskrið eru
aðallega tvíþætlar. Annars veg-
ar mjóbaksverkur, hins vegar
verkur í lendum og lærum og
niður ganglimi. Oft fer þetta
alll saman, og ,er þá erfitt að
greina hvað verst er. Bakverlc-
urinn er hvað útbreiðslu og eðli
snertir svipaður bakverk við