Læknablaðið - 01.06.1967, Blaðsíða 77

LÆKNABLAÐIÐ
109
þarma (peristalsis) hættir og hún hegðar sér eins og þvag-
I)laðra, þar sem þrýstingur eykst jafnt við fyilingu. Aðrar að-
ferðir, sem tiltækar eru, eru „caeco-cysto-plastik“, „sigmoideo-
cystoplastik" og „recto-cystoplastik“, en við hina síðustu verð-
ur að húa til þarfagangsop (anus praeter). Allar garnablöðr-
ur hafa þó þann ókost, að nokkur endurupptaka á söltum á
sér stað og getur i einstöku tilfellum valdið miklum örðugleik-
um. Við þennan ókost bætist það öryggisleysi, sem felst í þvi
að skilja eftir hlula af hlöðrunni við æxlissjúkdóm.
Ef um er að ræða liin erfiðari stig, T-3 og T-4, er ávallt
notuð geislameðferð í upphafi, og liið sama gildir um carci-
noma anaplastica af T-2 stigi. Að geislameðferð verður vikið
síðar.
Fráleiðsla þvags (Deviation)
Menn eru nú yfirleilt á einu máli um að gera róttækar
aðgerðir við ÞBK, en þá er einn vandi, sem leysa verður, en
það er örugg fráleiðsla þvags.
Einnig er ekki óalgengt, að þessi æxli vaxi þegar við fyrstu
skoðun yfir eða í þvagpípur og valdi frárennslistruflunum, og
þá er æxlið oft ekki skurðtækt og fráleiðsla þvags óumflýjan-
leg. Sú er einnig reynslan, að æxli vaxa oft hægar, eftir að
þvagi er veitt úr blöðrunni, og þvagsýking skaðar síður nýrna-
starfsemina.
Margar fráleiðsluaðferðir liafa verið reyndar, og er það
vottur þess, að engin þeirra er gallalaus.
Fyrr var algeng aðferð að græða þvagpípur inn i ristilinn
samkvæmt aðferð Coffeys og þeirra, sem siðar bættu liana.
Til hennar er nú aðeins gripið sem neyðarúrræðis, en síðar
skal stultlega vikið að því. Ókostur þessarar aðferðar er þvag-
sýking og nýrna- og skjóðubólga (pyelonephritis), sem dreg-
ur nær alla þessa sjúklinga til dauða frekar fyrr en seinna.
Önnur aðferð er að leggja báðar þvagpípur fram á húð.
Tilbrigði af þeirri aðferð lýsti Ohrant (1957), en þá er önnur
þvagpípan dregin yfir að hinni bak við skinuna, og síðan eru
þær tengdar saman „end to side“. Þetta nefnist „cutan uretero-
ureterostomi“.10
Bricker tók árið 1950 upp aðferð, sem nú er kennd við
hann, en Seiffert lýsti fyrst 1935, Bricker-blaðra eða „cutan
ileoureterostomi“. Þessi aðferð hyggist á, að notuð er einangr-