Læknablaðið - 15.08.1992, Blaðsíða 8

216
LÆKNABLAÐIÐ
Table V.
Group A
HCM (non HCM) Group B
Symptoms
Number ........................................... 12 322 112
Angina......................................... 6 (50%) */+++ 65 (20%) 8 (7%)
Dyspnea........................................ 5(42%)*/++ 32(10%) 9 (8%)
Syncope............................................ 4 (33%) ***/+++ 8 (2%) 2 (2%)
Palpitations....................................... 3 (25%) ns/+ 24 (7%) 4 (4%)
No symptoms........................................ 3 (25%) **/+++ 233 (69%) 92 (82%)
ECG-findings
LVH............................................ 5(42%)**) 41(13%)
ST-T abnormality................................... 6 (50%) ns 110 (34%)
Q-waves........................................ 3 (25%) ns 53 (16%)
BBB ........................................... 1 (8%) ns 33 (10%)
LAA............................................ 1 (8%) ns 11 (3%)
P<0.05*; P<0.001***; HCM compared to group A
P<0.05+; P<0.001+++; HCM compared to group B
LVH = left ventricular hypertrophy; BBB = bundle branch block
LAA = left atrial abnormality; ns = not significant.
(tafla IV). Hjartavöðvasjúkdómur var ekki
meðal sjúkdómsgreininga á dánarvottorðum
hinna 80 karlanna. Telja má að algengi
hjartavöðvaþykknunar meðal miðaldra karla,
sem hafa afbrigðilegt hjartarit, sé 3,6% (14 af
393). Meðal karla með eðlilegt hjartarit var
algengið 0,8% (tveir af 242).
Reiknað algengi hjartavöðvaþykknunar
meðal 3607 karla sem voru upphafsþýðið í
rannsókninni er því eftirfarandi [(452 x 0,05)
+ (3155 x 0,008)] : 3607 = 1,1% eða 1100 af
100.000. Óvissumörkin (95%) eru 300-3200.
Sé reiknað með því að allir einstaklingar
með hjartavöðvaþykknun í upphafsþýðinu
séu fundnir er reiknað algengi 0,4% eða
440 af 100.000. Framhreyfing míturloku í
slagbili sást við ómskoðun hjá fjórum af 12
körlum með hjartavöðvaþykknun, en einnig
hjá þremur körlum í hópi A sem höfðu ekki
hjartavöðvasjúkdóm. Óhljóð heyrðist í slagbili
hjá fimm körlum með hjartavöðvaþykknun
en 49 (15%) þeirra sem höfðu afbrigðilegt
hjartarit án hjartavöðvaþykknunar
(p<0,01). Fjórir karlar sem reyndust hafa
hjartavöðvaþykknun við ómskoðun áttu fyrsta
stigs ættingja sem hafði látist skyndilega
eða hafði hjartavöðvaþykknun. Enginn
marktækur munur var á blóðþrýstingi karla
með hjartavöðvasjúkdóm í samanburði við
aðra þátttakendur sem höfðu eðlilegt eða
afbrigðilegt hjartarit í upphafi, en fiestir
karlar með háþrýsting tóku háþrýstingslyf
að staðaldri. Tíðni sjúkdómseinkenna var
meiri hjá körlunum með hjartavöðvasjúkdóm
en í samanburðarhópunum (tafla V). Helstu
einkenni voru brjóstverkur og mæði en
fjórðungur karlanna með hjartavöðvaþykknun
höfðu engin sjúkdómseinkenni. Einn af fjórum
körlum sem reyndust hafa hjartavöðvaþykknun
við krufningu hafði greinst í lifanda lífi með
sjúkdóminn og 42% þeirra sem greindust
við óntskoðun voru fyrirfram taldir hafa
sjúkdóminn. Algengustu afbrigði á hjartariti
karlanna með hjartavöðvaþykknun voru
þykknun á vinstri slegli (50%) og ósértækar
ST og T-breytingar (42%). Djúpir, viðsnúnir
T-takkar fundust hjá þremur körlum. Tveir
karlar sem reyndust við krufningu hafa
hjartavöðvaþykknun höfðu eðlilegt hjartarit.
Holterskráning var gerð hjá 11 körlum með
hjartavöðvasjúkdóm. Tveir höfðu gáttatif
og tveir höfðu gangráð vegna endurtekinna
aðsvifa eða yfirliða. Hjá hinum kom fram
eðlilegur sínustaktur. Takttruflanir frá
sleglum af flokkun Lowns 3 eða 4 fundust
hjá fimm, þar á meðal pöruð aukaslög
frá sleglum hjá tveimur og stuttar runur
af sleglatakti hjá þremur körlum. Enginn
hafði sjúkdómseinkenni sem rekja mátti til
takttruflana. Þessar niðurstöður voru bomar
saman við Holterskráningu hjá 40 eðlilegum
körlum sem áður voru rannsakaðir (17), en
meðal þeirra höfðu aðeins tveir takttruflanir í
sama flokki. Munurinn á flokkun takttruflana
var því marktækur (p<0,001) körlum með
hjartavöðvasjúkdóm í óhag.