Læknablaðið - 15.08.1992, Blaðsíða 58

266
LÆKNABLAÐIÐ
í heilbrigðiskerfinu sinnir slíkum stuðningi
án þess að fá greitt fyrir hann, bara af því
að það finnur þörfina. Hvað segir það um
stefnumótun á æðstu stöðurn, um skilning og
umhyggju? Hvað mætti bæta þar?
LOKAORÐ
Ég hef í þessum orðum mfnum farið nokkuð
vítt um völl. Ég ítreka, að mér er ætlaður
staður við hlið þeirra, sem búa við afleiðingar
áfalla og óhappa, hvort sem um er að ræða
sjúklinga, aðstandendur þeirra eða starfsfólk.
En ég stend líka stundum frammi fyrir
tveimur slæmum kostum og verð að velja
þann skárri. Þetta er eðli málsins samkvæmt
og ef ég setti mig í þá stöðu að velja ekki, þá
yrði það versti kosturinn. En löggjafinn verður
líka að gera sitt. Ekki með því að setja lög í
sltkum smáatriðum, að miskunnsemi og líkn
geti ekki mótað störf heilbrigðisstétta. Heldur
á þann hátt, að fólk báðum megin við borðið
fái að njóta sannmælis.
Að lokum vil ég tjá þá von mína, að
umræða um þau óhöpp, sem átt hafa sér stað
innan heilbrigðiskerfisins, verði til að bæta
heilbrigðisþjónustuna. Fortíðinni er ekki hægt
að breyta þar er einungis hægt að leitast við
að græða sárin.
En okkar tœkifœri til stefnumótunar er núna.
Erindi flutt á fundi Félags um
heilbrigðislöggjöf um óvænt tilvik í
heilbrigðisþjónustunni í Odda, húsi
heimspekideildar Háskóla íslands, 30. mars
1992.