Nýjar kvöldvökur - 01.06.1929, Síða 15

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
65
slys Myra Nell. Hún ætlaði að standa á
fætur.
»Æi nei!« hrópaði hann. »Þetta er
niiklu þýðingarmeira en ímyndanir Myra
Nell. í raun og veru þykir henni gaman
að slysi sínu«.
»Já, hún er heldur ekki í neinni hættu.
Það er svo margt að segja frá. Það sem
fyrir hefir komið á 5 árum verður ekki
sagt á mínútum. Jeg — jeg er hrædd um
að mjer þyki miður að þjer komuð.«
»Spillið ekki þessari hugljúfu stund.«
»Munið að jeg er Vittoria Fabrizi.—«
»Jeg þekki ekki neitt annað nafn.«
»Lucresia er hjer líka og hún gengur
einnig undir öðru nafni. Þjer hafið aldrei
sjeð hana fyr. Skiljið þjer?«
Hann kinkaði kolli. »Og hún heitir?«
»01ivetta! Við erum frænkur«.
»Þjer þurfið ekki að segja mjer ástæð-
una fyrir þessum nafnabreytingum. Jeg
skal muna þær. Segið mjer einungis
það sem þjer viljið«.
»Það er engu að leyna«, mælti hún, glöð
yfir því að hann sefaðist meir og meir.
»Þetta er gamalt fjölskyldunafn, sem jeg
tók, þegar jeg hætti fyrra lífi mínu. Það
er hluti sögunnar. Þegar Martel dó, ljest
Margherita einnig. Hún gat ekki verið í
Terranova, þar sem alt minti á hann. Hún
var ung; hún hóf langa leit. Eins og þjer
vitið varð hún árangurslaus og smátt og
smátt fór hún að hugsa öðruvísi, varð alt
önnur«.
»Hafið þjer þá hætt leitinni?«
»Fyrir löngu. Þjer sögðuð satt, þegar
þjer sögðuð mjer að hatur og hefnigirni
eyðilegðu sálina. Jeg var ung og jeg gat
ekki skilið það. Nú veit jeg að einungis
hið góða ber framtíðina í skauti, góðar
hugsanir, góð verk«.
»Og Donna Theresa?«
»Hún er farin — ef til vill heim til sól-
skinseyjarinnar sinnar, blóma sinna og
fugla og draumadala. Hún lifði ekki
breytinguna. Það eru 2 ár síðan við mist-
um hana. Jeg fæ samviskubit, þegar jeg
hugsa um hana«.
»Þjer vitið auðvitað, að jeg sneri aftur
til Sikileyjar og að jeg elti yður?«
»Já. Og þegar jeg heyrði það, var að-
eins eitt að gera«.
»Jeg var heimskur og ódrenglyndur —
í Terranova«. Hún leit rólega á hann, en
sagði ekkert. »Er það þessvegna, að þjer
forðist mig?«
»Við skulum ekki tala um liðna tíma.
Þegar menn hafa gleyrnt fortíðinni og
byrjað á nýjan leik, á ekki að líta um öxl.
En jeg hefi ekki gleymt yður, vinur minn.
Jeg hefi heyrt margt um yður hjá Myra
Nell; að vera með henni er hjer um bil
hið sama og að vera með yður, því hún
talar ekki um annað. Oft höfum við næst-
um því mætst — andartak bara í milli —
þjer fóruð, en jeg kom. Vegir okkar hafa
mætst, en við höfum ekki hitst fyr, og nú
þykir mjer næstum því miður að —«.
»En hversvegna — já, fyrirgefið mjer;
hvernig gátuð þjer verið svo miskunar-
lausar? Þjer hlutuð þó að vita, að mig
langaði til að sjá yður«.
Augnaráð hennar þaggaði niður í hon-
um ástríðurnar.
»Segir starf mitt yður ekkert?«
»Þjer eruð hjúkrunarkona. Hvað kem-
ur það því við?«
»Jeg hefi verið hjá hinum miskunsömu
systrum (nunnur). Jeg er ein þeirra«.
»Ómögulegt!«
»Að minsta kosti í anda. óðar og jeg
er hæf til þess, geng jeg inn í fjelag
þeirra«.
»Nunna!« Hann starði á hana náfölur.
»Jeg hefi gefið reglunni alt sem jeg á,
nema það sem jeg hefi ánafnað Olivettu.
Hún á þetta hús. Jeg er gestur hennar og
handbendi. Jeg er þess albúinn að stíga
síðasta sporið og vígja líf mitt í þjónustu
9