Nýjar kvöldvökur - 01.06.1929, Síða 18

68
NÝ-JAR KVÖLDVÖKUR
garðinn. Hann kallaði á hana og hún kom
út að glugganum í hvíta, stífa einkennis-
búningnum sínum og brosti til hans.
»Vitið þjer, að þjer eruð á glapstigum
og getið auðveldiega komist í klípu fyrir
tiltæki yðar?« spurði hún.
»Vörðurinn sefur, og jeg þui-fti að tala
við yður«.
»Það er ekkert undarlegt þó aumingja
maðurinn sofnaði. Myra Nell kennir hon-
um um allar kröggur sínar, og ungu
mennirnir eru að gera hann vitskertan«.
»Er raunverulega nokkur hætta á smit-
un?«
»Ekki nokkur. Þessi sóttkví er aðeins
formsatriði. En barnið« — hún skeilililó
— »hún læst vera voðalega hrædd. Hún
leikur, litla hrekkjatóan«.
Norvin roðnaði við tillit hennar.
»Jeg gat alls ekki talað við yður í gær«.
»Og þjer fáið heldur ekki tækifævi til
þess nú«.
»Jeg verð að tala við yður eina«.
»ómögulegt!«
»í kvöld. Þjer getið sloppið burtu und-
ir einhverju yfirskini. Mjer liggur á því«.
Hún leit spyrjandi á hann. »Sje þetta
satt, skal jeg reyna það, en — jeg get
ekki hitt yður í húsi Olivettu. Og þjer
megið auk þess ekki fara einn að kvöldi
dags inn í þann borgarhluta«.
»Hvað eigið þjer við?« spurði hann
undrandi yfir að hún þekti hættu þá, sem
beið hans.
»ó, það er ekki óhætt fyrir Ameríku-
mann að vera þar á ferð nú. Ef til vill
get jeg hitt yður í götunni þarna«.
»Jeg skal bíða yðar«.
»Það verður kannske orðið framorðið,
nema jeg tali um það við Myra Nell«.
»Nei, í guðannan bænum! Hún mundi
óð og uppvæg heimta að fara með, bara
af því að það var bannað«.
»Gott, farið nú áður en þjer sjáist«.
Allan seinni hluta dagsins óx eftir-
vænting hans. Og þegar kvöld kom, gekk
hann aftur og fram fyrir fi’aman hús La
Branche, fullur af þrá og eftirvænting.
Það var orðið mjög framorðið þegar
Vittoria kom.
»Myra Nell er svo málgefin«, mælti
hún, »að jeg ætlaði aldrei að fá hana til
að hátta. Hafið þjer beðið lengi?«
»Það getur vel verið. Jeg veit það ekki
ákveðið«.
»Það er mjög gaman að þessu. Er það
ekki?« Hún leit eftir skuggalegri götunni.
»Þetta er alveg nýtt fyrir mig«.
»Mig einnig«.
»Jeg vona að enginn sjái okkur. Sig-
nore Norvin Blake og hjúkrunarkona!
Hvað mundi fólk segjak
»Það er bekkur hjema nærri. Við get-
um sest á hann og talað þar saman. Þeir
sem um götuna ganga,munu telja okkur
vinnuhjú«.
»Þjer eruð bryti en jeg stofustúlka«,
mælti hún hlæjandi.
»Mjer þykir vænt um, að þjer getið
hlegið«, mælti hann. »Þjer voruð sva
sorgbitnar í Terranova«.
»Jeg hefi lært hvers virði gleðin er.
Lífið er fult af gleði, ef við bara gætum
sjeð hana. Nú, en segið mjer hvað alt
þetta þýðir. Jeg vissi, að það var eitthvað
alvarlegt, annars hefði jeg ekki komið«.
Ilmandi blóm drúptu niður yfir bekkinn
og fyltu loftið af sætum ilmi; hlýtt var
og kyrt. Hún horfði forvitnislega á
hann.
»Jeg hata alla byrjun«, mælti hann.
»Mig hryllir við að tala um það sem
skelfilegt er — við yður. Jeg vildi, að við
mættum tala hjer saman um það, sem við
sjálf vildum«.
»Hjer getum við ekki setið lengi — að
minsta kosti. En lofið mjer að geta hvað
þetta er. Það er barátta yðar gegn þess-
um morðingjum«.