Nýjar kvöldvökur - 01.06.1929, Síða 31

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
81
Blake sneri sjer að Vittoriu og las
sannleikann út úr augum hennar.
»Góði Guð!« hrópaði hann. Það er —«
Hún kinkaði kolli. »Þau ætluðu að gifta
sig«.
Olivetta fór að tala hægt og seint.
»Já, það er satt. Jeg hefi haft grun um
ýmislegt, en þorði ekki að segja þjer frá
því — um alt sem hann sagði — um alt
það sem jeg heyrði og sem jeg ekki þorði
að spyrja um. Jeg var hrædd um að jeg
fengi að vita eitthvað. Jeg lokaði augum
mínum og eyrum. Jesús Kristur! Og all-
an tímann voru hendur hans ataðar í
blóði föður míns!«
Vittoria horfði ráðþrota á Blake. »Nú
vitið þjer alt. Hvað eigum við að gera?«
En hann hafði allan hugann á Olive'.tu.
»Blóð hans!« hrópaði hún. »Jeg hefi
elskað þennan fant! Hendur hans...« Hún
horfði niður á hendur sínar eins og skeð
gæti að þær væru einnig ataðar af snert-
ingunni.
»Veit Maruffi hver þjer eru í raun og
veru?« spurði hann. Vittoria svaraði:
»Nei, hún ætlaði að segja honum það inn-
an skamms — strax og við hefðum fund-
ið morðingjana. Sjáið þjer. Vanalega
fjekk jeg upplýsingar mínar gegnum
hana. Það sem jeg ekki gat komist að,
fjekk hún vitneskju um gegnum hann.
Það var hún, sem kom upp um Da Marco
og Sarcia og hina«.
Nú skildi hann alt.
»Þjer! Svo það voruð þjer, sem skrif-
nðuð brjefin! Þjer eruð »sá sem veit?««
Vittoria kinkaði kolli. Hún horfði á
fóstursystur sína.
Olivetta hvíslaði: »Það er Guðs vilji!
Hann hefir verið fenginn mjer í hendur«.
»Jeg fer að —«
»Bíðið!« Stuttu síðar spurði hún blíð-
ioga: »01ivetta, hvað eigum við að gera?«
»Það er aðeins um eitt að ræða«.
»Þú átt við —«
»Guð hefir valið mig til þess að svíkja
hann. Jeg formæli honum lifandi og dauð-
um í nafni föður míns og Martels Savi-
gnos. Megi bænir hans eigi heyrast, megi
sál hans brenna þúsundir ára. Sendið
hann í gálgann, signore. Hann skal deyja
með fonnælingar mínar í eyrunum«.
»Jeg get enn ekki kært hann«, mælti
Blake. Jeg veit, að hann er morðinginn,
en orð mín eru ekki nægileg sönnun. Jeg
hefi alls engar sannanir fyrir því, að
hann hafi nokkuð verið riðinn við morð-
ið á Donelly og það er það, sem hann skal
falla á«.
Olivetta brosti raunalega.
»Óttist ekki, jeg skal komast eftir sann-
leikanum, hvað sem hann kostar mig. Jeg
get vafið honum um fingur mjer og hann
skal sjálfur stinga höfðinu í snöruna.
Hún fjekk ák'afan ekka. Vittoria fór að
hugga hana og reyndi að sefa hana. Loks-
ins fór hún út með hana, en Blake heyrði
lengi í henni grátinn. Þegar Vittoria kom
aftur, var hún mjög áhyggjufull.
»Jeg get ekki sannfært hana. Hún álít-
ur sig verkfæri í Guðs hendi«.
»Aumingja stúlkan! Þetta er hræðileg
aðstaða sem hún er í. En hún trúir þó
ekki þessari ímynduðu hugmynd?«
»Þjer þekkið hana ekki. Hún hefir
járnvilja. Jafnvel jeg get ekkert við hana
ráðið«.
»Það undarlegasta er, að þjer skulið
vera »Sá sem veit«. Þjer sögðuð mjer að
þjer væruð hættar við að leita hefndar«.
»Það er satt. Jeg varð þreytt. Líf mitt
var gleðisnautt og ömurlegt. Jeg gat ekki
snúið við til Sikileyjar, sem var full af
hryllilegum endurminningum. Við fórum
því hingað og jeg tók mjer þessi störf
fyrir hendur, en Olivetta lifði lífinu í trú
á ást sína til þessa manns. Jeg hafði
fengið þann frið í hugann sem jeg bað
um og var nærri því gengin í klaustrið,
11