Nýjar kvöldvökur - 01.06.1929, Síða 43

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
93
»Jeg þekki yður ekki«.
Röddin, sem svaraði mjer, var svo við-
kunnanleg, að mjer sárnaði ekkert svar-
ið og hjelt því áfram:
»Jeg hefi heldur ekki þá ánægju að
þekkja yður, ungfrú, en mjer hefir verið
sagt.... í stuttu máli: það er ásetningur
minn að tala við yður í síma til að kynn-
■ast yður. Það er eins gott að kynnast á
þann hátt og einhvern annan«.
»Það er í mesta máta kynlegt! En vitið
þjer í raun og veru hvort jeg hefi nokk-
urn tíma til að tala við yður?«
»ó, jeg er alveg viss um það. Jeg hefi
aðeins ástúðleg orð að segja yður og allar
stúlkur hafa tíma til að hlusta á þau«.
»En hvað þjer eruð kurteis«.
»Jeg vildi óska, að jeg gæti sannfært
yður um, að jeg er það í raun og veru. Nú
vitið þjer hvað fornafn mitt er, en hvað
heitið þjer?«
»Albína«.
»Það var snoturt nafn..... eins snoturt
eins og þjer eruð víst sjálfar«.
»Þjer sláið gullhamra«.
»Til þess að samtalið gangi betur, vildi
jeg helst kalla yður aðeins Albínu. Má
jeg það?«
»Já, gerið þjer svo vel. Er það máske
ætlun yðar að hringja mig oftar upp?«
»Já, á hverjum degi«.
Þangað til húsbóndi minn kom aftur,
spjölluðum við þannig mjög ánægjulega
saman og daginn eftir hlakkaði jeg mjög
til að geta haldið samtalinu áfram. Undir
eins og tækifæri gafst, greip jeg heyrn-
artólið. Albína beið eftir mjer við sinn
síma og í fjórtán daga hjeldum við þann-
ig áfram.
Eftir því sem tíminn leið, fanst mjer
jeg verða hrifnari af þessum undirbún-
ingslausa unaði milli tveggja manneskja,
sem aldrei höfðu sjeð hvor aðra.
Endrum og eins mundi jeg þó eftir
orðum Justins föðurbróður um, að unga
stúlkan væri ekki neitt fríð, en jeg hafði
það einhvernveginn á meðvitundinni. að
það væri ekki rjett. Nei, það var ómögu-
legt, að hin blíða, vingjarnlega og káta
Albína gæti verið ljót.
Dag einn sagði jeg þessvegna við cjálf-
an mig:
»Það er heimskulegt af mjer, að bíða
eftir leyfi frænda míns að sjá Albínu. Nú,
af því að við þekkjum nú dálítið hvort
annað, ætla jeg í raun og veru að finna
nana persónulega«.
Jeg sagði henni frá ósk minni og án
mjög mikilla erfiðleika gekk hún inn á
að verða við henni. Það var með hræðslu-
blandinni gleði að jeg fór til stefnumóts-
ins, sem var fyrir framan Médicus-gos-
brunninn í Luxemborgar-garðinum.
Jeg hafði beðið nokkrar mínútur og
hafði ákafan hjai’tslátt, þegar hún kom.
Ó, guð rninn góður! Hve hún var falleg —
með rjóðar kinnar af því að hún hafði
gengið svo hratt.... Hún var beinvaxin,
vel búin og samsvaraði sjer vel.
Við urðum alt í einu feimin hvort við
annað við að hittast þarna í fyrsta sinn.
Hún þorði ekki að rjetta mjer hendina og
jpg þorði ekki að yrða á hana að fyrra
bragði.
Við stóðum lengi og horfðum hvort á
annað, eins og við á einu augnabliki vild-
um vinna upp allan þann tíma, sem var
farinn til spillis og rannsaka hvort ann-
að gaumgæfilega.
Loksins hafði jeg þó það vald yfir
mjer, að jeg gat stamað í hálfum hljóð-
um:
»Ó, Albína, hvað jeg er glaður. . hvað
jeg er hamingjusamur yfir, að það er
ekki rjett. Það var nefnilega búið að
segja mjer, að þjer væruð herfilega ljót«.
»Hver sagði yður það?«
»Justin föðurbróðir minn«.
»Hefir hann sjeð mig?«
»Já, svo var að heyra«.