Nýtt S.O.S. - 01.10.1959, Blaðsíða 12

12 Nýtt S O S
varði. Kanadiski fáninn liékk kannske nið-
ur með siglunni í lognkyrru veðri, en allt
í einu var skollinn á slíkur ofsastormur,
að sjór og ís hóf trylltan trölladans kring-
uin skipið, svo að ]rað kastaðist til og frá
milli ísjakanna eins og leikfang höfuð-
skepnanna.
Ef til vill hugsaði einn eða annar um
þessar hættur, sem fólust í djúpi hafsins,
og lágu í loftinu,' þá er Labrador hélt
úr Boothiaflóanum og tók stefnu í norður
á Bientfordflóa.
Stefna á Brentfordflóa, það var Norð-
vesturleiðin, því við vesturhorn þessa flóa
er lykillinn að djúpleiðinni, sem sé Bell-
otsundið, hinn mikli leyndardómur þessar-
ar nýju leiðar. Labrador brýtur sér leið
í norðvesturátt. Hafið er ókyrrt og skipið
verður að ráðast gegn íshellunum aftur og
aftur, jökum, sem voru fleiri luindruð
tonna þungir eða ýta þeim til hliðar. Nei,
þetta var engin skemmtiferð, enda þótt
skipið væri knúð sex aflmiklum dieselvél-
um, sem þrýstu skipinu gegn ísnum með
11—12 sjómílna hraða.
Kafararnir liöfðu sannarlega nóg á sinni
könnu. Auk venjulegra rannsókna hlutu
þeir nú annað og veigamikið verkefni.
Þetta verkefni var öryggisgæzla vegna
skipsins. Um þetta ræddi Thomas Pullen
svo að segja daglega við Tosty Allan.
Meðan Labrador ruddi sér braut norður
með hjálp ratsjárinnar og bergmálsdýptar-
mælis, stóðu tveir kafarar ávallt reiðubún-
ir hjá bátunum, reiðubúnir að steypa sér
í ískaldan sjóinn, ef svo færi, að stýri eða
skrúfa skenundist. Þá gat svo farið, að líf
hvers manns um borð væri liáð því, að
ráðstafanir væru gerðar örskjótt og örugg-
lega.
o O o
Það er morgun og Gene Fulmer og
Frank Baxter eiga kafaravakt miðskips.
Tosty Allan stóð hjá þeim, viðbúinn að
aðstoða þá, ef á þyrfti að halda. Allan
hafði lokið við að kveikja sér í vindlingi
og liann horfði út á hafið, þessa endalausu