Sagnir - 01.06.1992, Blaðsíða 86

var á hlaupum alla nóttina, því bygg-
ingin var þriggja hæða. Vaktin byrj-
aði klukkan hálfsex og fyrsta verkið
var að tæma öll næturgögn sjúklinga
og þvo upp úr lýsólblöndu og ræsti-
dufti. Því varð að vera lokið fyrir
klukkan átta því þá fór dagvaktin.
Vaktinni lauk milli átta og hálfníu
næsta morgun og síðasta verk á
morgnanna var að bera allar hráka-
könnur niður í kjallara. Næturvaktir
voru 14 nætur í röð líkt og annars
staðar.10Á daginn báru nemarnir
sjúklingana á börurn út í hraun til að
þeir gætu fengið frískt loft og hlupu
síðan til þeirra öðru hverju - ef þeir
hefðu nú fengið blóðspýting.
Lán fyrir kápu
Á þriðja ári í náminu sameinaðist
„hollið" aftur á Landspítalanum. í
bóklegu greinunum var nú kennd
hjúkrunarfræði, hjúkrunarsaga,
handlæknis- og lyflæknisfræði og
lyfjafræði auk sjúkramatreiðslu.11 Á
þessu síðasta námsári unnu nemarnir
alveg sjálfstætt, leystu hjúkrunarkon-
ur af í fríum og sögðu fyrsta árs ne-
munum fyrir verkum.
Hjúkrunarnemar fengu laun fyrir
vinnu sína en þau voru knöpp. Þau
héldust nær óbreytt allan fjórða ára-
tuginn og voru 30 krónur á mánuði
fyrsta árið, 40 krónur annað og 50
krónur hið þriðja. Þrátt fyrir frítt
fæði, húsnæði og vinnuföt var oft
erfitt að láta enda ná saman. Vinnu-
skó og sokka varð að kaupa og ekki
má gleyma sjálfum kennslubókun-
Hjúkrunarnemar og sjúklingur fyrir framan „leguskálann" á Vífilsstöðum. Stór þáttur í
meðfcrð berklasjúklinga var að þeirfengju mikið frískt loft.
fræði.7 Ragnheiði F. Svanlaugsdóttur
fannst vinnan og námið samtvinnað
og „því ekki hægt að segja að vinnu-
álag, þótt mikið væri, kæmi niður á
námsárangri, þar sem maður lærði
við vinnuna. Hins vegar var nraður
oft þreyttur sem þá þótd eðlilegt. “8
Hrákadallar og
blóðspýtingar
Efdr að hafa staðist munnleg og
verkleg próf að loknu fyrsta námsár-
inu dvöldust nemarnir annað árið á
öðrum spítulum en Landspítalanum,
oftast hálft ár á hvorum. Á þeim fór
fram nær eingöngu verkleg kennsla
en læknar viðkomandi spítala áttu
líka að fræða stúlkurnar um sjúk-
dóma þá sem þar voru til meðhöndl-
unar. Hópurinn dreifðist til Akureyr-
ar, ísafjarðar, Vestmannaeyja og á
Vífilsstaði, Klepp og Holdsveikra-
spítalann í Laugarnesi. Á þessum
stöðum kynntust stúlkurnar oft mun
erfiðari vinnuaðstæðum en á Land-
spítalanum og sjúkdómarnir voru
aðrir. Þá var að taka á honum stóra
sínum því oft var ekki um margar
hjúkrunarkonur að ræða á staðnum.
Á sínu öðru ári var Rósa Guð-
mundsdóttir á Vífilstaðaspítala þar
sem berklasjúklingar voru til nreð-
höndlunar. Allt í einu heyrði hún
neyðarhringingu frá efstu hæð. Ung-
ur maður hafði fengið blóðspýting:
Eg stóð ráðalaus, því ég hafði
aldrei séð þetta fyrr. Eg hentist í
símann og náði í aðstoðarlækninn,
Helga Ingvarsson, sem kom að
vörmu spori og gerði það senr gera
þurfti. Pilturinn var einn af mörg-
um menntaskólanemum sem lágu
fyrir dauðanunr á Vífilsstöðum.9
Vífilsstaðaspítali var einn af erfiðustu
spítulunum. Árið 1936 var Reykja-
lundur ekki tekinn til starfa og Víf-
ilsstaðir voru yfirfullir af sjúklingum.
Næturvaktirnar voru erfiðastar.
Einn nenri sá um allan spítalann og
Við „leguskálann" á Vífílstöðum.
84 SAGNIR