Nýtt Helgafell - 01.06.1956, Qupperneq 34

80
NÝTT HELGAFELL
Jafnvel slagorðin, sem árásarmaðurinn dá-
leiddi fórnarlömb sín með, voru hin sömu
og nú. Hitler var verndari friðarráðstefnu
þýzkra og franskra uppgjafahermanna, sem
andmæltu samsæri vopnasala og hernað-
arsinna auðvalds-lýðræðisins í Wall Street.
Landflótta andstæðingar nazista, sem töluðu
um fangabúðir Hitlers og árásarfyrirætlanir
hans, voru sagðir haldnir ofsóknaræði og
taldir vilja æsa til hryðjuverka og haturs
milli þjóða. Nákvæmlega sömu sökum eru
eftirmenn þeirra, rússneskir flóttamenn og
fyrrverandi kommúnistar, bornir í dag. Bara
að hægt væri að þagga niður hrakspár
þeirra og harmagrát, þá myndi allt leika í
lyndi! Eftir hverja árás sína þóttist Hitler
fullur af friðarvilja, og menn tóku þessum
loddaraskap á áþekkan hátt og þeir tóku
samsvarandi brögðum Stalins og Malenkovs.
Menn, sem vöruðu við slíkum þorparaskap,
voru sakaðir um að grafa af ásettu ráði und-
an möguleikum til friðsamlegs samkomu-
lags. A þessum árum voru það ekki Banda-
ríkin, sem voru sökuð um stríðsæsingar,
heldur Frakkland. Eitt sinn er Duff Cooper her-
málaráðherra hélt ræðu, þar sem hann lagði
mikla áherzlu á vináttu Breta og Frakka,
varð hann fyrir árásum Verkalýðsflokksins
í báðum deildum brezka þingsins. Attlee
benti á, að „þvílík vinmæli við eina þjóð
komi öðrum þjóðum (þ. e. Þýzkalandi) til að
furða sig á, hversvegna sé ekki talað við
þær í sama vinartón". Og þegar hersveitir
Hitlers fóru inn í Rínarlönd (en undir eins á
eftir bauð Hitler upp á 25 ára vináttusamn-
ing), lagði franski forsætisráðherrann leið
sína til Lundúna, og fékk sams konar við-
tökur og bandarískir herforingjar hljóta nú
í Frakklandi. Ymsir pólitískir sérfræðingar,
sem voru engir vinir nazismans, vöruðu við
því að gera of mikið úr hættu þeirri, er af
honum stafaði. Þeir sögðu, að Þjóðverjar
vildu aðeins innlima þýzk lönd eins og Rín-
arlöndin og Saar, en þeir væru „alltof gáf-
aðir" til þess að gleypa lönd með ólíkri
menningu, eins og Tékkoslóvakíu, sem þeir
gætu aldrei melt. Síðustu tíu árin höfum
vér heyrt nákvæmlega sömu rökin varðandi
fyrirætlanir Rússa í Mið- og Vestur-Evrópu.
Árangurinn af öllu þessu var sá, að 1936
höfðu Belgir, Rúmenar og Júgoslavar tekið
upp „hlutleysisstefnu", og þar með var graf-
ið undan sameiginlegu öryggiskerfi, eins og
verið er að grafa undan NATO nú í dag.
Sálsjúkur maður, sem fremur alltaf sams
konar yfirsjónir og vonar í hvert sinn að
geta komizt undan afleiðingum þeirra, gerir
það ekki af heimsku, heldur af því að hann
er sjúkur.
Eilífir unglingar
Hinir róttæku ungu menntamenn í London,
París og New York eru tiltölulega meinlítil
manngerð. Oft á byltingahugur þeirra rót
sína að rekja til uppreisnar þeirra á ungl-
ingsárunum gegn foreldrum eða til einhverr-
ar annarrar togstreitu, sem gerir menn um
stundarsakir óánægða með heiminn.
Eitt afbrigði þessarar manngerðar er al-
gengt í Bandaríkjunum og Frakklandi, en
aftur á móti sjaldgæft í Englandi: Ungi mað-
urinn N. N. er fyrst eldheitur kommúnisti, en
verður brátt fyrir vonbrigðum. Fer svo úr
einni klíkunni yfir í aðra, er Trotskyisti, and-
friðarsinni og svo koll af kolli. Öllu bram-
bolti hans má líkja við það hreystiverk að
rota flúguna með sleggju. Sígild dæmi þessa
er Marxista-existentialistaklíkan, sem safnazt
hefur um Sartre og þreytir þrotlausar deilur
um keisarans skegg. Sálfræðingur mundi
segja, að þessir klíkuriddarar þjáist af póli-
tískri sifjaspellsduld.
P. P . er af annarri sálgerð. Hann á í sí-
felldu vafstri, er í sérhverju framfarafélagi,
hefur upp rödd sína til þess að andmæla
öllu ranglæti, hefur stutt öll góð málefni und-
ir sólinni, en aldrei fengið neinu áorkað á
jörðu hér. P. P. þjáist af pólitískri frygðarduld,
hann er gæddur pólitískum ástríðum í of
ríkum mæli. Þessi tegund sálsýki herjar að-
allega á vinstri menn, því að í pólitískum
skilningi eru þeir almennt of kynsterkir.
Loks þjáist S. S. af pólitískri meinlætaduld.
Hið minnsta ranglæti meðal hans eigin þjóð-