Nýtt Helgafell - 01.04.1957, Blaðsíða 28

22
HELGAFELL
í því bili að Summers hætti hinu lang-
vinna samtali og sneri sér að mannfjöld-
anum, kom frú Hutchinson hröðum skref-
um eftir veginum inn á torgið með peysu
sína f'laksandi á herðum og smeygði sér
inn í mannþröngina aftanverða. „Stein-
gleymdi. hvaða dagur var í dag,“ sagði
hún við frú Delacroix, sem stóð næst
henni. „Hélt að karlinn minn væri úti að
húsabaki að bera upp viðarköst, en leit
svo út um gluggann og sá að krakkarnir
vóru horfnir og mundi þá allt í einu, að
það var tuttugasti og sjöundi og þaut af
stað.“ Hún þerrði hendurnar á svuntu
sinni, en frú Delacroix sagði: „Þú misstir
ckki af neinu. Þeir eru enn að tala saman
þarna við kassann.“ Frú Hutchinson
teygði fram álkuna til að sjá yfir hópinn
og kom nú auga á mann sinn og börn
fremst í þyrpingunni. Hún drap fingri á
handlegg frii Delacroix í kveðjuskyni og
fór að troðast gegnum mannþröngina.
Fólkið opnaði góðfúslega skarð til að
hleypa henni í gegn: einhverjir kölluðu út
í hópinn: „Hérna kemur hún frú Hutchin-
son“ og „Bill, hún er komin.“ Frú Hutchin-
son komst alla leið til manns síns, en
Summers, sem hafði hinkrað við, ávarpaði
liana glaðlega: „Eg var farinn að halda, að
við yrðum að vera án þín, Tessie.“ „Ekki
gaztu ætlazt til, að ég færi að hlaupa frá
uppþvottinum, Joe,“ svaraði frú Hutchin-
son brosandi og fólkið smáhló að þessu, en
geilin lokaðist á eftir henni.
,,Núnú,“ sagði Summers alvarlega,
„ætli við verðum ekki að fara að byrja og
láta hendur standa fram úr ermum. Er
nokkur fjarstaddur?“
„Dunbar,“ kölluðu ýmsir, „Dunbar,
Dunbar.“ Summers leit í skrána. „Clyde
Dunbar,“ sagði hann. „Rétt er það. Hann
fótbrotnaði, er ekki svo? Hver dregur fyrir
hann?“
„Það er víst ég,“ sagði konurödd.
„Kona dregur fyrir bónda sinn,“ sagði
Summers. „Áttu ekki uppkominn son til að
draga fyrir þig, Janey?“ Summers vissi
mæta vel um þetta og allir þorpsbúar, en
happdrættisstjóra bar skylda til að gera
fonnlega fyrirspurn. Summers hlýddi á
svar konunnar með hæverskri eftirvænt-
ingu.
„Horace er ekki nema sextán,“ sagði frú
Dunbar í afsökunartóni. „Ég verð víst að
hlaupa í skarðið fyrir manninn minn í ár.“
„Rétt er það,“ mælti Summers. Hann
merkti við á listanum og spurði síðan:
„Dregur sonur hans Watsons í ár?“ Há-
vaxinn piltur langt inni í þrönginni rétti
upp hönd: „Hér,“ sagði hann, „eg dreg
fyrir mömmu og mig.“ Hann drap tittlinga
mjög feiminn í bragði og leit niður fyrir
sig því að menn vóru að kalla hitt, og
þetta til hans: „Gott hjá þér Jack“ og
„Vænt um að móðir þín hefir karlmann
til að draga fyrir sig.“
„Nú,“ sagði Summers, „ætli það séu ekki
allir komnir? Er Warner gamli hér?“ „Hér,“
var svarað. Summers kinkaði kolli. Hann
ræskti sig og leit í slcrána, en um leið sló
þögn á mannfjöldann.
„Tilbúin?“ kallaði Summers. „Eg les nú
upp nöfnin — fyrst fjölskyldufeður. Karl-
mennirnir eiga að koma hingað og taka
miða lir kassanum. Geymið miðann saman-
brotinn í hendinni, þangað til allir eru bún-
að draga. Allt í lagi?“
Fólkið hafði tekið þátt í þessari athöfn
svo oft, að það hlustaði varla á reglurnar;
flestir þögðu, brugðu tungu á varir sér,
vöruðust á líta hver á annan. Summers
rétti upp hönd og kallaði: „Adams.“ Mað-
urinn gekk fram úr þrönginni. „Sæll,
Steve,“ sagði Summers, og Adams svaraði:
„Sæll, Joe.“ Þeir brostu hvor til annars,
en það vóru gamanlaus og vandræðaleg
bros. Adams seildist ofan í kassann og tók
upp samanbrotinn miða. Hann hélt mjög
fast í horn miðans. Svo sneri hann sér
við og gekk aftur inn í hópinn, en nam
staðar ofurlítið álengdar við fólk sitt. Ekki
varð honum litið niður á hönd sína.
„Allen,“ sagði Summers. „Anderson . . .
Bentham.“
j