Nýtt Helgafell - 01.04.1957, Blaðsíða 35

LEYNDARRÁÐSTJÓRN
29
leynast þeir menn, sem ráða örlögum þjóð-
arinnar.
Það verður sérstakt vandamál undir
leyndarráðsstjórn að villa þeim mönnum
sýn, sem leitast við að álykta hverjir muni
vera leyndarráðsmenn. Einkum felst hætta
í því, að samskipti kjörstjórna og leyndar-
ráðsmanna yrðu að fara fram í ábyrgðar-
bréfum. Verður líklega að senda þúsundir
innihaldslausra ábyrgðarbréfa um land allt
til þess að koma mönnum af sporinu.
Það er yfirleitt augljóst að vanda verður
mjög til allrar löggæzlu og réttarfars til að
vernda hið nýja leyndarráðsríki. Uppljóstr-
un á nöfnum leyndarráðsmanna verður þar
talið alvarlegast allra afbrota, en þag-
mælska hin hæsta dyggð. Allt réttarkerfi
landsins og dómstóla álít ég að þurfi að
endurskipuleggja á leyndarráðsgrundvelli.
Yfir allt réttarkerfi landsins yrði síðan settur
nýr hæstiréttur, sem hefði það hlutverk að
skera úr öllum vandamálum varðandi hið
nýja stjórnarfar. Hann mundi því verða kór-
óna leyndarráðsríkisins og nefnast hinn
æðsti leyndardómur.
Sólon
ATHS. Ritstjórn Helgaíells þykja tillögur höfundar svo
athyglisveiðar, að hún vildi ekki skorast undan að birta
þessa grein, enda þótt þar sé vísað til plaggs, sem ekki
hefir enn verið gert opinbert.
--------------------------------------
KRISTJÁN KARLSSON:
Rithöfundaþce.ttir I
______________________________________
Islendingar minnast Audens fyrir tvennt.
Hann kom hér á ferðalagi 1937 og ritaði
síðan ásamt félaga sínum, Louis MacNeice,
bók um ferðalagið og kallaði Islandsbréf
(Letters from Iceland). Ekki mun sú bók vera
mjög vel þokkuð hér, mönnum hefir þótt
hún stráksleg á köflum og ónákvæm (það að
vonum: höf. hafa t. a. m. ekki lagt á sig fyrir
kurteisissakir að fara rétt með nöfn ýmissa
manna, sem greiddu götu þeirra). Þar á of-
an er bókin háðsk, en við Islendingar er-
um, frádráttarmegin, vanari níði eða ergelsi
heldur en háði af ferðabókum útlendinga. I
fljótu bragði kann mönnum að sárna skens-
ið, en það er oftast meinlaust og stundum
fyndið („Islendingar láta alltaf briljantín í
súpuna sína"). Hitt svíður óhjákvæmilega
lengur, að öðru hverju bregður fyrir einkar
léttúðugu tómlæti um land og þjóð. Höfund-
arnir virðast á stundum svo önnum kafnir í
sjálfum sér, að þeir bregðast illa við, ef
merkilegri viðfangsefni ætla að fara að
glepja þá, líkt og veðspilarar, sem ginntir
hafa verið út úr kaffihúsi til að horfa á sól-
arlagið. Við vitum ósköp vel, að flestir út-
lendir ferðalangar eru vcmari meiri þægind-
um en ísland hefir að bjóða og erum við-
búnir því, að þeir kvarti. Hitt þykja okkur
slæmar fréttir, ef íslenzkt landslag er ekki
bæði fjölbreytt og göfgandi („hér er hver
fossinn öðrum líkur", segir Auden), eða
skáldskapur okkar stórbrotinn og háleitur
(það verður ekki betur séð en höfundur taki
„Sofðu nú svínið þitt", fram yfir flest ljóð,
sem þeir heyrðu hér). Auden og MacNeice
fyrirlíta alla ferðamannatilgerð, eins og vera
ber, en þeim er svo mikið í mun að láta ekki
standa sig að venjulegri ferðarómantík og
tilfinningasemi, að fyndni þeirra er, þegar
PH. H. A uden
verst lætur, einna líkust athugasemdum
menntaskólapilta á ferðalagi. Víst var það
mikil tízka með ungum skáldum á fjórða ára-
tug aldarinnar að hugsa sem minnst um
„fegurð”, en þeim mun meira um þjóðfélags-
vandamál. Þjóðfélagsvandamál á Islandi