Nýtt Helgafell - 01.04.1957, Blaðsíða 19

JÓN STEFÁNSSON
13
í senn, lífsreynsla og trúarsannfæring, að
einlægni listamannsins, kunnátta hans og
hrifningarfull ást á viðfangsefninu, en
hvorki stíll né stefna, skeri úr um það,
hvort honum tekst að gæða verk sitt
því sjálfstæða innra lífi, er eitt gefur
því gildi. Ég hef oft, í kynnum míunm við
þennan gáfaða og víðmenntaða mann,
mátt reyna hina sáru umhyggju hans fyrir
framtíð íslenzkrar listar, og umburðarlyndi
hans gagnvart ungum listamönnum stenzt
sennilega flestar raunir, aðrar en yfirlæti
og sýndarmennsku.
IV
Karlmannlegur andi, spakvís rökræðu-
maður með margháttaða þekkingu —
þannig lýsir Axel Revold vini sínum Jóni
Stefánssyni ungum í minningagrein þeirri,
er ég vitnaði til í upphafi. Um Jón hei'ur
það einnig verið sagt, að ef honum tækist
að skrifa endurminningar sínar af sama
ímyndunarfjöri og hann getur sagt frá
þeim, mundi hann verða talinn mikill rit-
höfundur. Flestir, sem Jón þekkja, munu
einhverntíma hafa hugsað á svipaða lund,
og oft hef ég harmað, að honum skuli ekki
hafa unnizt tími til að miðla öðrum í rit-
uðu máli af auði hugsana sinna, þekking-
ar og reynslu. I nánu frændliði Jóns eru
skáld og ritsnilllingar, svo sem Jónas Hall-
grímsson og Jóhann Sigurjónsson, og það
hef ég líka fyrir satt, að eitthvað hafi
hann hneigzt í sömu átt á fyrstu stúdents-
árum sínum, en hann mun þó snemma
hafa lagt þær tilraunir á hilluna. Honum
varð sjálfum ljóst, „að sköpunargáfa hans
leitaði ósjálfrátt viðfangsefnum sínum
forms í skyndilegum hugsýnum, og þá
hlaut að vera miklu eðlilegra að túlka þær
í myndum en orðum.“
Ég leiði hjá mér að ræða tæknileg rök