Nýtt Helgafell - 01.04.1957, Blaðsíða 52

46
HELGAFELL
En nú er bezt að snúa sér aftur að sýningu
L. R. á Þrem systrum. Leikstjórn annaðist
Gunnar R. Hansen, og fórst það að mörgu
leyti vel úr hendi. Honum fataðist þó nokk-
uð í fyrsta þætti, þar sem mikill fjöldi fólks
er á sviðinu í einu, en ætlast er til að athygli
áhorfandans beinist að einstaklingnum eða
mjög smáum hópum í senn. Þar var það
svo, að þeir sem voru passívir á sviðinu í
hvert skipti urðu það ýmist um of, ellegar
þeir drógu athyglina frá þeim, sem hún átti
að beinast að. Framhjá þessu hefði mátt
komast með því, að hafa milli setustofu og
borðstofu einhvers konar skilrúm, sem ekki
hefði verið viðameira en svo, að áhorfand-
inn hefði haft þá, sem til borðs sátu, sem
eins konar bakgrunn við atburðinn á for-
sviðinu, enda mun til ætlast að svo sé. Slæm
mistök voru það einnig hjá leikstjóra að
velja Helgu Bachmann í hlutverk Natösju.
Hún þarf að vera andstæða við systurnar,
en þarna fannst manni helzt að systurnar
væru fjórar.
Þeir leikarar sem báru hita og þunga
dagsins voru þau Helga Valtýsdóttir sem
Irína, og Þorsteinn Ö. Stephensen sem Ver-
sjínin. Báðar hafa þessar persónur sinn djöful
að draga; hann lítilsiglda konu, hún leiðin-
legan mann, sem er henni ekki á nokkurn
hátt samboðinn. Það sem eg saknaði mest
í sýningunni á Þrem systrum, var það, að
þegar Irína og Versjínin fella hugi saman,
tókst þeim Helgu og Þorsteini ekki nógu
vel að sýna þá frelsandi hamingju, sem
ást þeirra veitir þeim, enda þótt hún sé
fædd með dauðann í brjósti sér. Þau fengu
ekki hjá áhorfendum þá samúð, sem þau
áttu að fá, vegna þess að hvorugu þeirra
tókst að sýna nógu djúpar og heitar tilfinn-
ingar.
Þýðinguna á Þrem systrum gerði Geir
Kristjánsson beint úr rússnesku, og virtist
hún fara vel í munni.
Eg býst við að Brosið dularfulla eftir Hux-
ley verði að teljast til þeirra leikrita, sem
vafasamt er að hljóti mikla aðsókn, og sam-
kvæmt því sem áður er sagt, þá held ég að
það sé varla nógu gott leikrit, til þess að
ástæða sé til fyrir Þjóðleikhúsið að taka það
til sýningar, ef það getur búizt við að tapa
á því fjárhagslega. Nokkur er það bót í máli,
að sýning á því hefur yfirleitt tekizt ágæt-
lega. Ævar R. Kvaran er leikstjóri, og virð-
ist svo sem, næst því að leika stertimenni,
láti honum bezt að annast leikstjórn. Hann
hefur einnig þýtt leikritið, og farizt það mjög
vel. Þó hefði hann mátt gera meira af því
að nota hliðstæður, það lætur ankannalega
í eyrum að heyra Hutton tala um að vinir
hans munu vera „að fara á fuglaveiðar,
hringja í víxlarann sinn eða sitja í stól í
klúbbnum sínum".
Hvorki Inga Þórðardóttir né Guðbjörg Þor-
bjarnardóttir finnst mér vera fullkomlega á
réttum stað í þeim hlutverkum, sem þær
leika, eg held það hefði verið betur við hæfi
beggja, ef þær hefðu skipt um hlutverk.
Haraldur Bjömsson vctr framúrskarandi í
hlutverki læknisins. Vafalaust má að nokkru
leyti þakka það góðri leikstjórn, en jafnvel
afburðamenn, eins og Haraldur Björnsson,
þurfa mjög á aðstoð leikstjórans að halda,
ef þeir eiga að gera hlutverkum sínum full
skil. Eg hef lofað Ævar R. Kvaran fyrir leik-
stjórn hans, en í einu frumatriði hefur hon-
um þó skjátlast hrapallega. Honum hefur
sem sé láðst að krefjast þess af leikurunum,
að þeir kynnu hlutverk sín til fullnustu. Það
er ekki nóg að hafa sökkt sér niður í sálarlíf
persónunnar, sem leika á. Henni eru líka af
höfundi gefin ákveðin orð að segja, og þau
orð verða að lærast skilyrðislaust. Á sýningu
sem mér þótti, eins og ég hefi áður sagt,
óvenju góð, voru mismæli leikaranna mér
til sárra leiðinda, og það sem verst var, þar
var enginn öðmm skárri.
Eg ætla svo ekki að orðlengja frekar um
Brosið dularfulla, en í þess stað ætla ég að
segja lítillega frá hjónum, sem sátu fyrir
aftan mig, þegar ég sá það. Þetta virtust
mjög samrýmd hjón, að minnsta kosti var
þeim mjög umhugað um, að hvorugt missti
af neinu sem fram fór á sviðinu, og voru því