Nýtt Helgafell - 01.04.1957, Blaðsíða 30

24
HELGAFELL
„Þegiðu, Tessie,“ sagði Bill Hutchinson.
„Jæja,“ sagði Summers. „Þetta gekk nú
bara fljótt, en við verðum að hafa hrað-
an á, ef við eigum að verða búin fyrir mat.“
Hann leit í skrána, þar sem getið var um
skyldulið fjölskyldufeðra. „Bill,“ sagði
hann, „þú dregur fyrir Hutchinsonsfjöl-
skvlduna. Eru nokkur fleiri heimili, sem
teljast, til fjölskyldunnar?“
„Það er Don og Eva,“ æpti frú Hutch-
inson. „Láttu þau freista gæfunnar.“
„Dætur draga með fólki manna sinna,
Tessie,“ sagði Summers alúðlega. „Þú veizt
það.“
„Þetta var ekki rétt,“ sagði Tessie.
„Nei, það er víst ekki um fleiri heimili
að ræða, Joe,“ sagði Bill Hutchinson í af-
sökunartóni. „Dóttir mín dregur með fólki
manns síns, það er ekki nema sanngjarnt.
Og svo er ekkert nema krakkarnir.“
„Þú dregur þá af fjölskyldunnar hálfu,“
sagði Summers til skýringar. „Og ennfrem-
ur fyrir heimilið. Er ekki svo?“
„Það er rétt,“ sagði Bill Hutchinson.
„Hvað eru börnin mörg?“ spurði Summ-
ers fyrir siðasakir.
„Þrjú,“ sagði Bill Hutchinson. „Það er
Bill yngri og Nancy og Davíð litli. Og við
Tessie.“
„Jæja þá,“ sagði Summers. „Fékkstu
miðana þeirra aftur, Harry?“ Graves
kinkaði kolli og brá miðunum á loft.
„Láttu þá nú aftur ofan í kassann,“ sagði
Summers. „Láttu Bills miða í kassann.“
„Eg held við ættum að byrja upp á
nýtt,“ sagði frú Hutchinson og reyndi að
halda aftur af sér. „Eg álít þetta ósann-
gjarnt. Þú leyfðir honum ekki að velja sér
miða í næði. Það gat hver maður séð.“
Nú hafði Graves tekið aftur við miðum
Iíutchinsonsfólksins sérstaklega og látið
þá í kassann, en fyrst steypti hann öllum
hinum miðunum niður á torgið; þar komst
andvarinn undir þá og feykti þeim til.
„Hlustið þið á mig öll saman,“ sagði frú
Hutchinson við þá, sem næst stóðu.
„Ertu tilbúinn, Bill?“ spurði Summers.
Bill Hutchinson leit sem fljótast á konu
sína og börn og kinkaði síðan kolli.
„Munið þið nú eftir að geyma miðana
samanbrotna og opna þá ekki, fyrr en þið
eruð öll búin að draga,“ sagði Snnmiers.
„Harry, hjálpaðu honum Dabba litla.“
Graves tók í hönd drengsins, sem kom fús-
lega með honum upp að kassanum. „Taktu
miða, Dabbi minn,“ sagði Summers.
Drengurinn stakk hendinni ofan í kassann
og fór að hlæja. „Taktu nú ekki nema
einn,“ sagði Summers. „Haltu á honum
fyrir hann, Harry,“ bætti hann við.
Graves losaði miðann úr krepptri hendi
drengsins, sem stóð eftir og horfði spurn-
araugum upp á manninn.
„Nancy er næst,“ sagði Summers. Hún
var tólf ára. Skólasystur liennar tóku djúp
andköf, þegar hún gekk fram: hún var
fín með sig og lét pilsið sveiflast til. „Bill
yngri,“ sagði Summers, og Bill kom rauð-
ur í framan og mjög stórfættur: hann var
nærri búinn að hvolfa kassanum, áður en
hann náði miða. „Tessie,“ sagði Summers.
Hún hikaði allra snöggvast og renndi aug-
um þrjózkulega á hópinn. Svo herpti hún
varirnar, gekk að kassanum, hrifsaði til
sin miða og stakk hendinni aftur fyrir bak.
„Bill,“ sagði Summers, og Bill Hutchin-
son seildist ofan í kassann, fálmaði fyrir
sér um stund og handsamaði loks miðann.
Fólkið beið þögult. Ein telpa hvíslaði: „Eg
vona það sé ekki Nancy,“ og hvíslið barst
út vfir mannþröngina. „Það er af sem
áður var,“ sagði Warner karl. „Fólkið er
annað.“
„Jæja,“ sagði Sunmiers, „opnið þið nú
miðana. Harry, þú opnar miðann fyrir
Dabba litla.“ Graves opnaði miðann, og fólk-
ið varpaði öndinni léttar, þegar í ljós kom,
að miðinn var auður. Nancy og Bill yngri
opnuðu miða sína samtímis, og það hýrn-
aði yfir báðum: þau hlógu og sneru sér að
fólkinu og veifuðu miðunum yfir höfði
sér. „Tessie,“ sagði Summers. Nú varð
þögn, og Summers leit á Bill Hutchinson,