Árbók skálda - 01.12.1955, Qupperneq 49

47
Fettubrettulegur búðarmaður valdi handa honum hattinn,
kíkti á hann kvikum, mórauðum augum eins og hann væri
eitthvert furðuverk, klappaði saman lófunum og sagði: Ele-
gant. Þetta var grænn hattur með þrem marglitum fjöðrum
upp úr bandinu vinstra megin, og búðarmaðurinn, sem talaði
um sjálfan sig í fleirtölu, sagði að þeir gætu alveg sérstak-
lega leyft sér að mæla með þessum hatti. Mórauð augun
voru á stöðugu flökti um allt og alla og brosið eins og fólk
brosir á auglýsingaspjöldum. Það var þannig að manni varð
kalt af að horfa á það eins og maður sjálfur yrði einskonar
pappaspjald með litarklessum. Að lokum sló hann inn hatt-
kúfinn með flötum lófanum og sagði, að þetta brot væri nýj-
asta tízka í New York. Þeir settu ókeypis brot í alla hatta,
sem keyptir voru í verzluninni, sagði hann, það var einskonar
kaupbætir.
Það var ekki fyrr en hann var kominn út á götu með hatt-
inn undir hendinni vafinn innan í bréf, að honum flaug í hug,
að ástæðan fyrir fjandskap fólksins gæti verið önnur en sú,
að hann var snoðklipptur. Það að hann var snoðklipptur, gat
t. d. engan veginn verið orsök þess, að kunningjar hans viku
úr vegi fyrir honum og heilsuðu honum með fingurgómunum
og þóttust önnum kafnir, þegar hann heimsótti þá.
Hann gekk lengi með hattinn undir hendinni, áður en hann
áræddi að setja hann upp og sjá, hvaða áhrif það hefði á
fólkið.
Eftir allt saman reyndist orsökin ekki sú, að hann var snoð-
klipptur, og þó kastaði tólfunum, þegar hann reyndi að brosa
elskulega framan í þá, sem hann mætti. Það var sama sting-
andi sólskinið á gangstéttunum og veggjum húsanna, og
hundarnir stóðu á öndinni eins og áður.
Hinsvegar var eins og hatrið og fjandskapurinn í kring um
hann hefði magnazt um helming, eins og menn ættu nú erfið-
ara með að sitja á sér en áður, og olnbogaskotin og hrind-
ingarnar voru ekki lengur dulbúnar, því að menn þyrftu að