Árbók skálda - 01.12.1955, Qupperneq 57

55
þess að sjá að Ingi og konan hans eru ákaflega ástfangin,
og við stríðum honum stundum með því þegar vel liggur á
okkur.
Ingi er einn af þessum lánsömu mönnum, sem setja markið
ekki hærra en svo að þeir sjá vel til þess, og þegar hann
biður mig að lána sér 3000 krónur og er augsýnilega ramm-
asta alvara, þá rek ég upp stór augu, því að það gerir meðal
annars gæíumuninn á honum og flestum jafnöldrum hans að
hann lifir ekki um efni fram og býr ánægður að sínu og á
ástríka heimakæra eiginkonu og þar fram eftir götunum.
Ég sé líka að Inga líður skelfing illa innan í sér þegar hann
hreyfir þessu með lánið, eins og hann sé hræddur um að
valda mér vonbrigðum, og þessvegna er það kannski að
þegar við lendum þarna saman í holunni daginn eftir, þá
byrjar hann að glápa upp í loftið og ræskja sig og hósta, og
svo leysir hann frá skjóðunni.
Þetta kemur alveg eins flatt upp á hann og mig, segir hann,
og hann getur lagt eið að því hvenær sem er að hann og
konan velta fyrir sér hverjum eyri. Hann hefur ekki keypt
sér föt í þrjú ár, og hún Ásta — já, það vita nú allir hvernig
hún er, segir Ingi. En hvemig eiga þau að reikna með því
svona nýgift, spyr hann, og eftir að vera búin að lesa Ástalíf
hjóna spjaldanna á milli, að barnið geri sér bara lítið fyrir
og komi eftir tæpra átta mánaða hjónaband? Ur því það er
nú einu sinni komið, segir Ingi, þá er enginn að neita því að
það er afskaplega gaman að eiga það, en, segir hann, eins
og hann sé að segja mér einhver tíðindi, það er dýrt að eign-
ast barn, og ætli þau hafi ekki þegar allt er tínt til orðið fyrir
einum 1500 króna skelli? Svo er hann írá vinnu í tíu daga
eins og ég man kannski, og þegar allt kemur til alls, segir
Ingi að lokum, þá hefur þetta snúizt þannig í höndunum á
honum og konunni, að í stað þess að eiga 3117 krónur til
þess að inna af hendi þessa árlegu afborgun af íbúðinni, þá
eiga þau, segir hann og skrifar, hundrað tuttugu og þrjár
krónur sjötíu og fimm aura.